Ebook Motyl Pana mobi,epub

ak trudno dorosłym czuć to co czuli jako dziecko. Pomyślała o swoim różańcu i zrobiło jej się wstyd. Nie wiedziała nawet gdzie teraz jest. Tak dawno nie miała go w dłoni, że już nie pamiętała jak się na nim modlić. Bała się, że jest już tak daleko od Boga, że nie będzie potrafiła do niego wrócić. Poczuła strach, że zmarnowała tyle lat życia. Ostatni rozdział albumu poświęcony był Bierzmowaniu. Rebeka pamięta jak mówiono, że jest to sakrament dojrzałości chrześcijańskiej. Jeden z najwspanialszych. Pamięta też, że ona tego zupełnie nie czuła. Msza, namaszczenie przez biskupa i koniec. Wtedy nie zdawała sobie zupełnie sprawy z tego co w tym wielkiego, dzisiaj żałowała, że już wtedy nie miała obok siebie właściwego przewodnika, który ożywiłby jej wiarę. Może już wtedy wybrała złą ścieżkę. Może już wtedy straciła dziecięcą radość z tego co ją otacza, zawierzenie i miłość. Rebeka sięgnęła po raz kolejny do kartonu w białe lilie. Wyciągnęła z niego niewielki obrazek, ukazujący hostię trzymaną w dłoni, na odwrocie widniał napis ,,Wiara, nadzieja, miłość". Nie pamiętała już swojej ostatniej Komunii Świętej, nie pamiętała ostatniej Spowiedzi. W jej życiu nie było wiary. Po dłuższym zastanowieniu doszła do wniosku, że również nie było w nim nadziei. Miłość pojawiała się i znikała, jak w życiu każdego z nas. Ludzka silna miłość trwa krótko, później obumiera, lub powszednieje. Rebeka coraz bardziej odczuwała jak wielkie braki ma jej życie. Była jednak wdzięczna swojej mamie za ten niewielki karton, który tak wiele emocji w niej wzbudził. Kolejny dzwon przypomniał Rebece, że minęła już godzina, a ona miała sprzątać. Rebeka nie miała jednak już na to dzisiaj ochoty. Siedziała przy kartonie oświetlonym nadal promieniami słońca i po raz kolejny przeglądała album ze zdjęciami. Ileż by dała za to, aby móc się stać choć na chwilę tym niewinnym, czystym dzieckiem. Niestety ona już miała zapisanych wiele stron księgi życia. Mimo, że nie ze wszystkiego była dumna, czasu cofnąć nie może. Zaczęła szlochać. Zastanawiała się co po niej zostanie. Myślała o tym, jak piękną historią mogło być jej życie. Teraz jednak nie cofnie już czasu, może jedynie zadbać o to, aby kolejne rozdziały jej księgi życia były zapisane piękniejszą, mniej mroczną historią. W pełni zdawała sobie sprawę, że zmarnowała jakąś szansę, nadal jednak nie wiedziała jak sprawić, aby kolejne strony księgi były inne. Po kilku godzinach na strychu, coraz bardziej czuła co chce osiągnąć, ale równocześnie budził się w niej strach przed tym, że nie da rady tego osiągnąć, że nie wie od czego zacząć. Rebeka spojrzała ostatni raz na obraz z gołębicą, pogładziła okładkę albumu i schowała wszystko do pudełka. Obiecała sobie, że tym razem nie pozwoli mu zaginąć pośród miliona niepotrzebnych rzeczy. Postanowiła starannie oczyścić karton i postawić go pod swoim ulubionym obrazem na niewielkiej komodzie, aby mogła wracać do tych wspomnień. Delikatnie poukładała swoje skarby i podniosła pudełko. Wstała, rozmasowała zesztywniałe nogi i po raz ostatni ogarnęła wzrokiem swoje poddasze. Wiedziała, że jest tu jeszcze wiele do zrobienia, teraz jednak gdy zrobiła pierwszy krok, wróci tutaj z radością. Kto wie jakie jeszcze skarby odnajdzie podczas dalszych porządków. Już miała iść, gdy zauważył w miejscu, w którym stał jej karton małą książeczkę. Odstawiła karton przy schodach, aby go nie zapomnieć i podeszła do książeczki. Była niewielka, mieściła się w dłoniach. Rebeka poczuła, że jest to większy skarb niż wszystko co do tej pory znalazła. Czuła, że to coś szczególnego, mimo, że nie wiedziała czym owa książeczka jest. Nie pamiętała jej również, więc raczej nie była to własność jej, ani nikogo z rodziny. Książeczka miała okładkę o miękkiej, przyjemnej w dotyku teksturze. Rebeka z zaciekawieniem zajrzała na pierwszą stronę z nadzieją, że dowie się, czym jest to co znalazła. Przeczytała ręcznie pisane słowa ,,Wskazówki na drogę". Rebeka pomyślała, że zapewne to jakaś pamiątka po ludziach, od których jej rodzice kupili dom. Książeczka jednak bardzo ją zainteresowała i postanowiła zabrać ją ze sobą. Włożyła ją do swojego kartonu, podniosła swoje skarby, i ostrożnie schodziła po stromych schodach. Ciężkie drzwi pożegnały ją skrzypieniem. Strych już nie wzbudzał w niej strachu, bardziej zaciekawienie. Nie potrafiła się doczekać, aż znów będzie miała chwilę i pójdzie odkryć tam coś wspaniałego, a przy okazji, oczyści to miejsce z kurzu zapomnienia. Rebeka poczuła się dobrze w swoim ulubionym pokoju. Zapach kawy z cynamonem nadal unosił się w powietrzu. O tej porze w domu było cicho i spokojnie. Dobiegające z ulicy odgłosy zakłóc