Ebook Motylek mobi,epub

pokonała. Nie, na pewno nie da jej tej satysfakcji. Niech te swoje mysie sztuczki próbuje na kimś innym. - Magda, czy ciebie to niczego nie nauczyli na tych studiach? - syknął nerwowo Nowaczyk, przestępując z nogi na nogę. - Wiesz, zaczynam się zastanawiać, czy robię z tobą dobry interes - pogroził jej palcem. - Odpuść jej to gadanie - zwrócił się do Szarugi, próbując załagodzić nieco napiętą sytuację. - Czasami jest szczera do bólu, ale to z kościami dobra Tylko jęzor ma niewyparzony. Jak wszystkie baby. Piotr niechętnie spojrzał na Nowaczyka. ,,A ten po co się wtrąca? Prosił go kto?" Nie potrzebował takiego obrońcy. I to jeszcze przed kim?... Sam potrafił się bronić. - Zaczynam się już powoli przyzwyczajać do roli miejscowej atrakcji - skrzywił się ironicznie. - Dziwię się nawet, że jeszcze do tej pory nie umieścili mojej fotki w folderze reklamującym Dziękuję pani za troskę, ale chyba nie po to tu pani przyjechała, żeby mnie namawiać na operację plastyczną? Popatrzył jej prosto w oczy, starając się odzyskać kontrolę nad toczącą się rozmową. Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową. - Ależ nie, ja - urwała i uśmiechnęła się do niego pojednawczo. - Przepraszam, nie chciałam pana urazić. Piotrowi zrobiło się nagle głupio. W końcu nic mu złego nie zrobiła, odezwała się tylko jakoś tak inaczej niż wszyscy. Właściwie to on zachowuje się dzisiaj jak ostatni Prawdę powiedziawszy, to nie tylko dzisiaj. - Niech pani nie przeprasza, przecież nie ma za co - odrzekł prawie spokojnie, bo niespodziewanie zrobiło mu się czegoś żal. Sam nie wiedział Może utraconej normalności? - Ale mimo Nie chciałabym, żeby pan chował do mnie jakąś urazę. Szczególnie że może zostaniemy są No, ale to tylko wtedy - odwróciła się z uśmiechem do Nowaczyka - jeśli pan dyrektor do końca się nie rozmyśli i zatrudni mnie od września. - Pan dyrektor ma dzisiaj dzień dobroci dla bliźnich - łaskawie odparł Nowaczyk i mrugnął do niej porozumiewawczo. - Podanie ładnie napiszesz, załączniki dołą najlepiej w naturze, to się zobaczy, co się da zrobić - zarechotał po swojemu. Piotr poczuł się nagle znużony ich towarzystwem. Mało go obchodziły cudze problemy. Swoimi mógłby obdzielić pół miasta. - Pójdę już. Obiecałem Psu spacer po parku. Gwizdnął cicho przez zęby, przywołując swojego kompana, który, korzystając z okazji, rozciągnął smycz na całą długość i metodycznie obwąchiwał pobliską ławkę. Owczarek odwrócił się, podnosząc łeb, i podbiegł do niego, merdając wesoło ogonem. Magda podeszła bliżej. - Też miałam kiedyś pieska, takiego małego, kudłatego Wabił się Mogę go pogłaskać? - wyciągnęła rękę do psa, spoglądając pytająco na Szarugę. Piotr chciał już wreszcie pójść w swoją drogę. Miał serdecznie dosyć jej, Nowaczyka i tej całej rozmowy, ale skinął przyzwalająco. Dziewczyna przykucnęła obok psa. Pogładziła go delikatnie po głowie i sterczących uszach. - Cześć, piesku - zagadnęła do niego przyjaźnie. - Ale masz błyszczące ślepka, jak - Urósł od ostatniego razu, jak go widziałem - zauważył Nowaczyk, spoglądając na owczarka z respektem. - Gryzie? Piotr zmrużył oczy, patrząc na niego z politowaniem. - Jak ma co, to gryzie. - Ha, ha - zaśmiał się sztucznie Nowaczyk i odsunął się nieznacznie. - Pytałem, czy jest groź - Jak chcesz, to sprawdź. - Aż taki ciekawy to nie jestem. - Wielka Magda pobłażliwie przysłuchiwała się prowadzonemu nad jej głową dialogowi. ,,Ci dwaj nie potrafią chyba ze sobą normalnie rozmawiać" - dziwiła się w duchu, tarmosząc pieszczotliwie psa za uszy. ,,Żaden nie odpuś" - Piękny wilczek - zwróciła się głośno do Szarugi. - Widać, że bardzo pan o niego dba. Ma taką miękką i delikatną sierść... Ojej! - roześmiała się nagle wesoło, gdy pies, wykorzystując okazję, przejechał mokrym jęzorem po jej twarzy. - Szybko się zaprzyjaźniasz, Jak się wabi? - spytała, wycierając sobie nos wierzchem dłoni. - Troll - odpowiedział Piotr niespodziewanie dla samego siebie. - Chyba pan żartuje!? - Podniosła na niego zdumione oczy. - Taki przypadek? Piotr wzruszył ramionami. Sam był zaskoczony, że to powiedział. - Nie, do tej pory mówiłem na niego Pies. Myślę, że Troll będzie mu się bardziej podobał Została pani jego chrzestną matką - wycelował w nią palcem. - No, pójdę już. Skoro mamy być sąsiadami, to do zobaczenia. - Do zobaczenia - lekko skinęła głową Magda. - Ż pana dyrektora. - Piotr na odchodnym rzucił jeszcze kpiąco w stronę urażonego Nowaczyka. - Chodź... Troll, pobiegasz sobie po Ale ci się, chłopie, imię trafił Podoba ci się? Rozdział II - To już niedaleko, jakbyś chodziła przez park, do pracy miałabyś jakieś piętnaście, może dwadzieścia minut drogi. - Wojtek przystan