Ebook My z Jedwabnego mobi,epub

Nie zwlekajmy" - ponaglano we wstępniaku, dowodzącym, że Żydów nie powinno być w Polsce. Przemawiano Żydom do rozsądku: ,,Jak tam jest w Polsce, to jest, ale to wszystko jest naszą sprawą wewnętrzną, i do tego żydom zasię!"; ,,Żydzi powinni nałożyć wszelkich wysiłków, aby narodu naszego bez potrzeb nie drażnili. Dobrze to będzie, gdy żydzi zrozumieją, że to tylko dla ich dobra będzie, jeśli poskromią swoje apetyty na ziemię polską, na kamienice, handle i stanowiska po miastach naszych". Ale też niespecjalnie liczono na rozsądek i poskromienie apetytów, bardziej na rodzimą aktywność. Apelowano: ,,Małe dziecko po bułkę czy cukierek, ołówek czy zeszyt, gospodarz po towar - może znać drogę tylko do sklepu polskiego, Polak do Polaka!". Kreślono wizję ,,żydowskiej Polski", gdzie ,,wypierani z handlu żydkowie" kupują ziemię, a ,,lud polski, odwieczny gospodarz tej ziemi, miałby pójść na poniewierkę i tułaczkę pomiędzy obcymi", albowiem ,,każde żydowskie gospodarstwo to zadra w żywem ciele rolnika polskiego". ,,Zdawałoby się, że już czas, by żydzi zrozumieli, że gospodarzem w Polsce są Polacy. Żydzi tego jednak zrozumieć nie mogą czy nie chcą, ale to nie może im wyjść na dobre". Nawet księża byli narażeni na niebezpieczeństwo: ,,Na terenie diecezji łomżyńskiej pojawiło się dwóch agentów-żydów, posiadających materiały na sutanny księżowskie. Okazują przytem bilety wizytowe różnych księży naszej diecezji i przez to łatwiej namawiają na kupno. Ostrzega się przeto Czcigodnych Księży, aby stanowczo nie dawali owym żydkom swych biletów wizytowych, gdyż tym sposobem, bez żadnej słusznej racji, popiera się handel żydowski, co jest sprzeczne z hasłem: >>Swój do swego i tylko po swoje<<"7. Na marginesie zwracano uwagę, by nazbyt pochopnie nie zawierzać ludowym przysłowiom o Żydach. ,,Do niedawna wielu ludzi z lekceważeniem mówiło o żydach, słyszało się często taką mowę: >>Żyd głupi, żyd wszystko kupi<<, >>żydowski wojak<<, >>pracujesz niezdaro jak żyd na roli<<, >>wyglądasz jak żyd na koniu<< - wszystko to nie miało sensu, a usypiało naszą ostrożność i czujność przed żydami [...]. Śmieli się ludziska z żydów, a tymczasem te niedołęgi i proste, zwykłe żydki - brali cały handel w swoje ręce, zagarniali rzemiosło, stali się dziedzicami, fabrykantami, doktorami, adwokatami". ,,Życie i Praca", a potem ,,Sprawa Katolicka" odgrywały aktywną rolę w bojkocie żydowskich sklepów. ,,Kto kupuje u żydów, korzysta z usług lekarzy, adwokatów, rzemieślników żydowskich, ten odpowiada przed Bogiem i narodem za wzrost nędzy i przestępstw w Polsce, za wzrost komuny, bezbożnictwa i socjalizmu". Zachęcano, by fortelami zwalczać żydowską konkurencję: ,,W Stawiskach piekarnia polska wegetowała, ale ktoś puścił plotkę, że jest tyfus plamisty wśród żydów i że oni okładają się bochenkami chleba, i sytuacja polskiej piekarni się poprawiła". Podawano przykłady udanych akcji bojkotu, pomijając milczeniem, że wiązały się one z biciem ludzi i demolowaniem straganów. Przemocy co prawda nie popierano jawnie, dawano jednak do zrozumienia, że różne chwyty są dozwolone. Pisano o wspaniałych mowach obrończych w procesach nacjonalistycznych bojówkarzy, przechodząc do porządku nad tym, że dotyczyły pospolitego bandytyzmu - bicia i rabunku. Po pogromie w Radziłowie w 1933 roku cały nakład ,,Życia i Pracy" skonfiskowała cenzura (czy poszło o pogrom? Pewnie tak, choć mogło też iść o awanturę z kurią biskupią, która nie zezwoliła 19 marca na nabożeństwa szkolne z okazji imienin Piłsudskiego). Już w następnym numerze pisma znalazła się pośrednia apoteoza pogromu w notce Piękny przykład pomocy bliźniemu O aresztowanych w związku z pogromem w Radziłowie dwóch braciach, którzy pozostawili gospodarstwo bez opieki, a w domu została tylko matka. ,,Staruszką i gospodarstwem zajęli się jednak koledzy aresztowanych, dawni członkowie OWP, którzy wspólnymi siłami zaorali i obsiali ziemię". Zgodnie z ideologią Stronnictwa należało nie tylko rugować Żydów ze sklepików i zakładów rzemieślniczych, lecz także nie sprzedawać im ziemi i nie dopuszczać do szkół i państwowych urzędów. ,,W żydowskie ręce żadna chrześcijańska rodzina swego dziecka nie odda". ,,My, katolicy, występując przeciw dopuszczeniu żydów do szkół polskich, czynimy tylko to, co nam nakazuje wiara. Nasze sumienie katolickie i duma narodowa nakazują nam odsunąć nauczycieli żydów" - powtarzano w prasie diecezjalnej. Oburzano się, gdy w urzędzie zatrudniano obywatela polskiego narodowości żydowskiej, czemu służyła rubryka Żyd na miejsce Polaka: ,,Pogłoska, której daliśmy wyraz w swoim czasie, sprawdziła się, bo oto naczelnym lekarzem kasy chorych w Łomży został żyd. Obsadzanie wybitniejszych stanowisk w Polsce przez ludz