Ebook Myśli o Rosji... i nie tylko mobi,epub

,,nasze problemy z Zachodem - to trudności wzajemnego zrozumienia się, to trudności porozumiewania się różnych duchem europejskich kultur, jakkolwiek wyrastających z tych samych korzeni". Wnioski z wykładu Surkowa są jaśniejsze niż całe rozumowanie: koncepcja ,,suwerennej demokracji" odpowiada fundamentom rosyjskiej kultury politycznej, ponieważ ,,usprawiedliwia centralizację oraz koncentrację władzy i intelektualnych oraz materialnych zasobów narodu". Co ważniejsze, ,,suwerenna demokracja jest personifikowana, ponieważ stanowi wykładnię kursu prezydenta Putina". Innymi słowy, przewrotne leninowskie hasło: ,,Cała władza w ręce Rad" po 90 latach strasznych doświadczeń wyrażane jest w sposób jasny dla każdego Rosjanina: ,,Cała władza w ręce Putina". W czasach zamieszania i niepewności ludzie szukają prostych odpowiedzi. Popularność zyskują teorie spiskowe, wedle których za nasze nieszczęścia odpowiedzialność ponoszą wrogie siły - zewnętrzne i wewnętrzne. Wymaga to konsolidacji, stawienia czoła rzeczywistym i wyimaginowanym zagrożeniom. W istocie leninowska koncepcja determinizmu historycznego w prymitywnej stalinowskiej wersji przez 70 lat dominowała w myśleniu Rosjan o świecie i o własnym losie. Całe pokolenia wychowywały się na artykułach ,,Prawdy", których autorzy interpretowali świat, uciekając się do zwrotu - ,,to nie przypadkowo". Umarł Lenin, umarł Stalin. Doszczętnie skompromitowane zostały ich absurdalne teorie i zbrodnicze praktyki. Ale w świadomości wielu (a często na poziomie podświadomości) utrzymuje się przeświadczenie, swoisty pseudonaukowy zabobon, że wszystko, co złe, to wynik knowań i spisków. Jesteśmy świadkami kształtowania się Rosji jako nowoczesnego państwa narodowego - po raz pierwszy w historii. To proces trudny. Imperia trwają dłużej w świadomości niż w rzeczywistości. Bohater prezydenta Putina, Piotr Wielki - by użyć słów Puszkina - ,,wyrąbał okno do Europy". Przed jego następcami w XXI wieku stoi wielkie nowe zadanie, by szanując tradycję, otworzyć Rosję na świat. Zrozumieć Rosję, ,,Tygodnik Powszechny" z 11 listopada 2007 r. - dodatek ,,Historia w Tygodniku", nr 11. Na rozdroż Jan Ordyński i Robert Walenciak: Panie Profesorze, chyba nie jest łatwo rozmawiać z Rosjanami, jeżeli ich prezydent mówi, że największą katastrofą XX wieku był rozpad Związku Adam Rotfeld: To powiedział prezydent Władimir Putin w kwietniu 2005 roku. Pamiętam, byłem wtedy w Brukseli. Jeden z dziennikarzy podszedł do mnie i zapytał, co myślę na ten temat. Powiedziałem, że prezydent zapewne się przejęzyczył: miał na myśli chyba, że to właśnie rewolucja bolszewicka i powstanie ZSRR były katastrofą i zakłóciły normalny proces historyczny. Upadek Związku Radzieckiego był powrotem do normalności. Otworzył wielką szansę dla samej Rosji i dla świata. Przywódcy zasiadający na Kremlu pewnie patrzą na Rosję jako na Tak się złożyło, że jako młody człowiek, po ukończeniu studiów, tłumaczyłem ujawnione z archiwów radzieckich dokumenty z Teheranu, Jałty i Poczdamu. Zastanowiło mnie wówczas to, że na tych spotkaniach na szczycie Stalin był jedynym przedstawicielem Związku Radzieckiego, który z rzadka posługiwał się tą nazwą, a z reguły używał terminu Rosja: ,,Rosja zgodzi się na to, na tamto, a że rosyjskie wojska podejmą ofensywę...". Wtedy pomyślałem, że tylko on mógł sobie na to pozwolić. Mówił językiem, który przemawiał do Churchilla i Roosevelta. Stalin uważał, że Związek Radziecki jest dekoracją ideologiczną, a tak naprawdę miał poczucie, że reprezentuje imperium, którego czuł się kontynuatorem. Jak by nie patrzeć - miał rację... Kiedy żywot ZSRR dobiegał końca, wśród jego przywódców pojawiły się dwie szkoły myślenia. Pierwsza, którą reprezentował Gorbaczow, wychodziła z założenia, że Związek Radziecki można było zachować. Rozmawiałem z nim kilka razy na ten temat. Prosiłem, by z perspektywy 10 lat ocenił, jakie błędy popełnił w czasie swoich rządów. Dość naiwnie powiedział mi wtedy, że popełnił trzy błędy. Pierwszy - że należało dać ziemię chłopom: było to nawiązanie do dekretu leninowskiego ziemlia kriestianam. Po drugie, że należało dokonać radykalnej wymiany kadry kierowniczej w republikach, gdyż często najwyższe funkcje pełnili tam ludzie, którzy mieli mentalność dyrektorów kołchozów lub sowchozów. Wreszcie po trzecie, jak stwierdził z melancholią, wydawało mu się, że przyjaźń między narodami w ZSRR jest prawdziwa. Nie zdawał sobie sprawy, jakie - pod przykrywką frazesów o niewzruszonym sojuszu - potężne są siły dezintegracyjne. Na zakończenie rozmowy podarował mi wydaną przez siebie ,,białą księgę", Sojuz możno było sochranit (Związek można było utrzymać). Gorbaczow nadal w to wierzył. Nie - ten Związek ni