Ebook Na balu szczęścia. Autobiografia mobi,epub

łącz­nie śpie­wa­niem, nie wie, jak so­bie z tym brze­mie­niem po­ra­dzić. Aby od­zy­skać swo­bo­dę dzia­ła­nia, po­wie­rza nie­mow­lę bab­ce A?chy, któ­ra miesz­ka w ru­de­rze przy uli­cy Rébe­val, wą­skiej i krę­tej prze­czni­cy Bel­le­vil­le, nie­opo­dal słyn­ne­go nu­me­ru 72. Mimo jej ka­byl­skie­go po­cho­dze­nia na­ka­zy Ko­ra­nu nie prze­szka­dza­ją A?chy cał­ko­wi­cie po­grą­żyć się w al­ko­ho­li­zmie. Kie­dy Lo­uis Gas­sion wra­ca do Pa­ry­ża po dwóch la­tach nie­obec­no­ści, od­kry­wa ze zgro­zą, że mle­ko dla jego cór­ki jest roz­cień­cza­ne czer­wo­nym wi­nem, pod pre­tek­stem, iż to wzmac­nia dziec­ko i za­bi­ja za­raz­ki. Poza tym có­recz­ka jest prze­raź­li­wie chu­da i brud­na, cho­dzi boso za­rów­no zimą, jak i la­tem, cała po­kry­ta ro­bac­twem i stru­pa­mi. Oj­ciec de­cy­du­je się po­wie­rzyć dziec­ko swo­jej mat­ce, Lo­uisie, któ­ra miesz­ka w Ber­nay, w Eure, gdzie kli­mat po­wi­nien być lep­szy dla tego ma­łe­go szkie­le­ci­ku, ja­kim sta­ła się Edith. Wy­wo­dzą­ca się z ro­dzi­ny, w któ­rej było dwa­dzie­ścio­ro dwo­je dzie­ci, Lo­uise - sama uro­dzi­ła ich czter­na­ścio­ro - pra­cu­je jako ku­char­ w domu pu­blicz­nym pro­wa­dzo­nym przez swo­ją ku­zyn­kę. To ma­te­riał na jed­ną z owych ,,re­ali­stycz­nych" pio­se­nek. Pro­sty­tut­ki z przy­byt­ku są bo­wiem za­chwy­co­ne, przy­gar­nia­jąc dziew­czyn­kę, na któ­rą mogą prze­nieść za­wie­dzio­ny czę­sto in­stynkt ma­cie­rzyń­ski. Dla Edith jest to szczę­śli­wy okres. Wszy­scy się nią zaj­mu­ją i roz­piesz­cza­ją. Na zdję­ciu z tam­tej epo­ki wi­dać ślicz­ną dziew­czyn­kę o peł­nych po­licz­kach i bez­kre­snym spoj­rze­niu, po­zu­ją­cą ni­czym dzie­cię­cy mo­del z pięk­ną ja­sną wstąż­ką we wło­sach. Tym­cza­sem na sku­tek źle le­czo­ne­go za­pa­le­nia ro­gów­ki Edith pra­wie ślep­nie. Całe Ber­nay jest tym po­ru­szo­ne. Pe­wien le­karz, co­dzien­ny klient ,,przy­byt­ku" z uli­cy Sa­int-Mi­chel, za­pi­su­je kro­ple do oczu i za­le­ca no­sić czar­ną prze­pa­skę przez wie­le ty­go­dni, któ­re zmie­nią się w dłu­gie mie­sią­ce. Wiel­ki po­eta an­giel­ski Wil­liam Bla­ke ma­wiał, że ,,bur­de­le [po­wsta­ją] z ce­gieł re­li­gii". W tym kon­kret­nym wy­pad­ku to naj­święt­sza praw­da. Mimo klątw miej­sco­we­go pro­bosz­cza pen­sjo­na­riusz­ki z uli­cy Sa­int-Mi­chel są wie­rzą­ce i to tak głę­bo­ko, że zde­ter­mi­no­wa­ne ko­niecz­no­ścią za­pew­nie­nia Bo­że­go wspar­cia me­dy­cy­nie, po­sta­na­wia­ją wraz z Lo­uisą zor­ga­ni­zo­wać piel­grzym­kę do Li­sieux. Sce­na god­na jest opo­wia­da­nia Dom Pani Tel­lier Mau­pas­san­ta: umó­wio­ne­go dnia damy te przy­wdzie­wa­ją naj­pięk­niej­sze to­a­le­ty, za­my­ka­ją przy­by­tek i uda­ją się lek­kim po­wo­zi­kiem mo­dlić się do świę­tej Te­re­sy, by przy­wró­ci­ła wzrok ich ma­łej pu­pil­ce. Kil­ka ty­go­dni póź­niej, kie­dy ku­ra­cja dok­to­ra li­ber­ty­na w koń­cu przy­no­si efek­ty, Edith wresz­cie może zdjąć prze­pa­skę. Wi­dzi! Wszy­scy - czy ra­czej wszyst­kie - wpa­da­ją w za­chwyt, wy­chwa­la­jąc świę­tą z Li­sieux. Mamy tu do czy­nie­nia z dru­gim moc­nym punk­tem le­gen­dy Piaf. W ten ,,cud" ona sama bę­dzie wie­rzyć bar­dzo moc­no, do tego stop­nia, że nig­dy nie roz­sta­nie się z por­tre­tem świę­tej, do któ­rej bę­dzie się mo­dlić przed każ­dym istot­nym wy­da­rze­niem - jak na przy­kład pre­mie­ra w Olym­pii czy waż­ne wal­ki Mar­ce­la Cer­da­na - po­dob­nie jak ze zło­tym me­da­li­kiem z wi­ze­run­kiem swo­jej pro­tek­tor­ki, któ­ry bę­dzie no­si­ła na szyi aż do śmier­ci. Z cza­sem, w wy­wia­dach, sen­sa­cyj­nych ar­ty­ku­łach i po­wta­rza­nych w nie­skoń­czo­ność bio­gra­fiach, zwy­kłe za­pa­le­nie ro­gów­ki sta­nie się cał­ko­wi­tą śle­po­tą. Sama Edith bę­dzie mó­wi­ła o cza­sie, kie­dy była ,,nie­wi­do­ma" i ,,cud" zo­sta­nie jako taki osta­tecz­nie za­twier­dzo­ny. Od­zy­skaw­szy wzrok, dziew­czyn­ka uczęsz­cza tro­chę do szko­ły Paul-Bert w Ber­nay, aż do dnia, kie­dy przy­by­wa po nią oj­ciec i włą­cza ją do wę­drow­ne­go spek­ta­klu, któ­ry aku­rat wy­sta­wia. Edith ma wte­dy do­pie­ro sie­dem lat i nie po­tra­fi ro­bić nic, co mo­gło­by do­star­czyć roz­ryw­ki tłu­mom, ale Lo­uis Gas­sion my­śli, że gdy ta­kie małe dziec­ko bę­dzie zbie­ra­ło dat­ki, pu­blicz­ność się wzru­szy i za­ro­bek oka­że się więk­szy. Na dal­szych str