Ebook Na Białych Polaków obława mobi,epub

kcje represyjne (aresztowania, deportacje, ściąganie dostaw obowiązkowych), a także porządkowe (patrolowanie ulic, ochrona ważniejszych obiektów). W Polsce to one, a nie rodzimy aparat terroru, w latach 1944-1945 organizowały najbardziej skuteczne operacje przeciwko podziemiu. Dopiero w 1946 roku ich rolę w dużej mierze przejęły miejscowe struktury Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Urzędu Bezpieczeństwa, a funkcjonariusze NKWD-MGB występowali wówczas głównie w charakterze instruktorów czy doradców. Zgodnie z tradycją powstałą jeszcze przed rewolucją 1917 roku komuniści sami mówili o sobie jako o ,,czerwonych", od koloru flagi symbolizującej krew robotników zabitych w czasie demonstracji i walk o prawa pracownicze. Wrogów komunizmu bolszewicy określali jako ,,białych". Stąd często w dokumentach sowieckich żołnierze polskiego podziemia są nazywani Białymi Polakami, a ich formacje bandami Białych Polaków (dosłownie: biełopolaki, biełopolskije bandy). Władze sowieckie bezwzględnie tępiły wszelkie przejawy opozycji i każdą próbę oporu wobec komunizmu. ,,Białymi", czyli przestępcami wyjętymi spod prawa, z punktu widzenia Sowietów byli zatem wszyscy, którzy próbowali w zorganizowany sposób bronić polskich praw do niepodległości, integralności terytorialnej kraju, a także prawa Polaków do samodzielnego wyboru ustroju państwowego i władz państwowych. Udział NKWD w zwalczaniu polskiego podziemia antykomunistycznego był jednym z wielu tematów, które w PRL pozostawały białymi plamami historii. Dopiero przełom z 1989 roku i upadek ZSRS pozwoliły odkryć, że obok rodzimego aparatu terroru bezpośrednio i na szeroką skalę uczestniczyli w tym procesie również Sowieci. Jak się okazało, specjalnie w tym celu sformowali nawet oddzielną jednostkę - 64 Dywizję Wojsk Wewnętrznych NKWD, która operowała w Polsce w latach 1944-1946/1947. W ostatnich dwudziestu latach powstała bogata literatura na temat żołnierzy polskiego podziemia, także tych działających na ziemiach wschodnich II RP. Swoistym podsumowaniem tych badań stał się monumentalny Atlas polskiego podziemia[2]. Brakuje jednak publikacji, która pokazywałaby proces niszczenia naszego ruchu oporu z perspektywy władz sowieckich. Efektem badań prowadzonych w latach dziewięćdziesiątych było odtworzenie głównych kierunków sowieckich działań przeciwko Polsce (ich częściowe podsumowanie przynosi monografia Piotra Kołakowskiego Pretorianie Stalina. Sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiadu na ziemiach polskich 1939-1945[3]), ale wiele pytań wciąż pozostaje bez odpowiedzi (przykładowo - nadal niewyjaśniona śmierć kilkuset polskich obywateli schwytanych w trakcie obławy augustowskiej). Na Białych Polaków obł częściowo zapełnia tę lukę i w sposób w miarę pełny opowiada o walce wojsk NKWD z polskim podziemiem. Na tym etapie badań wydaje się już możliwe odtworzenie strategii i taktyki oraz ważniejszych operacji prowadzonych przez sowieckie Wojska Wewnętrzne, na których spoczywał ciężar bezpośredniego zwalczania partyzantki. Tylko pokrótce, jako tło, pokazane jest działanie aparatu Smiersz-NKWD-NKGB. Wprawdzie przy łamaniu polskiego ruchu oporu akcje organów bezpieczeństwa były równie istotne, lecz dokumenty na ten temat pozostają trudno dostępne, nie można się więc pokusić o pełną monografię tego problemu. Niektóre z operacji czyszczących i starć z polską partyzantką przedstawiam bardziej szczegółowo od innych - dotyczy to zwłaszcza opisywanych dotąd jedynie pobieżnie powojennych walk na Białorusi Zachodniej. Zależy mi bowiem na tym, aby czytelnik sam mógł ocenić charakter działań prowadzonych przez wojska NKWD. Uważam, że wyłącznie w ten sposób można obalić mity i rozstrzygnąć kontrowersje na temat poszczególnych leśnych bitew. Ale wprowadzając w obieg naukowy te nieznane do tej pory fakty, chciałbym też po prostu unaocznić, w jaki sposób ginęli członkowie antykomunistycznej partyzantki. Bo choć książka ta opowiada przede wszystkim o działaniach wojsk NKWD, to jej prawdziwymi bohaterami są żołnierze polskiego podziemia - od 1939 roku prowadzący walkę z Niemcami, a w 1944 roku zmuszeni także do zbrojnej samoobrony przed działaniami władzy komunistycznej, z którą przez kolejne lata toczyli bezlitosny bój. Sami w obliczu dwóch potężnych wrogów, których siłę uznawała cała Europa, musieli podejmować niezwykle trudne decyzje, próbując znaleźć wyjście z beznadziejnego położenia, w jakim się znaleźli. ,,Nie było jednak rady, trzeba było wybierać - pisał historyk Tomasz Strzembosz. - Są sytuacje historyczne, w których nie ma naprawdę dobrej alternatywy, każda niesie ze sobą nieznane, ledwo przewidywane zagrożenia - a równocześnie zaniechanie jest też wyborem, najczęściej wyborem najgorszym"[4]. Choć partyzanci popełniali błędy, a w jedn