Ebook Na jednej linie mobi,epub

ierw­szy w ży­ciu zjazd z wy­so­ko­ści oko­ło 20 me­trów to duże prze­ży­cie! Za­ło­ży­łam klucz zjaz­do­wy, opa­sa­łam się liną, pro­wa­dząc ją przez lewe pod­udzie, pra­wy bark i ple­cy. Linę przed sobą trzy­ma­łam pra­wą ręką na wy­so­ko­ści twa­rzy, lewą - linę zwi­sa­ją­cą z tyłu, się­ga­ją­cą pod­nó­ża ska­ły. Przez od­po­wied­ni kąt opa­sa­nia liną cia­ła mia­łam re­gu­lo­wać szyb­kość zjaz­du. Z góry ase­ku­ro­wa­no mnie dru­gą liną, co jest nie­zbęd­ne przy zjaz­dach po­cząt­ku­ją­cych wspi­na­czy. Po wej­ściu w klucz zjaz­do­wy wy­słu­cha­łam in­struk­cji, co da­lej ro­bić. Mia­łam wy­chy­lać się stop­nio­wo poza kra­wędź plat­for­my szczy­to­wej. W uszach mi szu­mia­ło, z trud­no­ścią ro­zu­mia­łam, co do mnie mó­wią. To chy­ba naj­gor­szy mo­ment dla każ­de­go po­cząt­ku­ją­ce­go wspi­na­cza. A sto­ją­cy na gó­rze po­na­gla­li: - No, po­chyl się! Za­przyj się no­ga­mi o ska­łę! - Nie klej się do ścia­ny! Wy­pro­stuj nogi! Od­py­chaj się no­ga­mi! A mnie drżą ręce i nogi, ser­ce ude­rza szyb­ciej. Na ko­niec de­cy­zja - zjeż­dżam! Pole wi­dze­nia na­gle się zmniej­szy­ło. Prze­sta­łam bać się wy­so­ko­ści. Po­wo­li opusz­cza­łam się, pra­wie nie sły­sząc po­krzy­ki­wań z góry. W pew­nym mo­men­cie usły­sza­łam: - Od­chyl rękę do tyłu! Po­słu­cha­łam. Za­czę­łam zjeż­dżać szyb­ciej. Szyb­szy zjazd - szyb­sze prze­su­wa­nie się liny po cie­le, po­wo­du­ją­ce opa­rze­nia skó­ry. Czer­wo­na prę­ga na no­dze od liny to ro­dzaj pa­so­wa­nia na ta­ter­ni­ka. Na dole Skał­ki wy­da­ły mi się mniej strasz­ne. Ko­le­dzy uzna­li, że już wy­star­cza­ją­co dłu­go zaj­mo­wa­li się moją oso­bą i po­szli wspi­nać się gdzie in­dziej. Po­sta­no­wi­łam ro­zej­rzeć się tro­chę. Nie­co na lewo od dro­gi, któ­rą nie­daw­no prze­szłam, wy­pa­trzy­łam do­syć wy­so­ki ko­min skal­ny. Po­my­śla­łam, że spró­bu­ję wspiąć się w nim choć parę me­trów. Wspi­nacz­ka w ko­mi­nie jest pra­wie in­stynk­tow­na i na­tu­ral­na. W szer­szej czę­ści ko­mi­na za­pie­ra­łam się ple­ca­mi o jed­ną ścia­nę, sto­pa­mi o dru­gą i pod­pie­ra­jąc się rę­ko­ma, prze­su­wa­łam się wy­żej. Po oko­ło 10 me­trach ko­min nie­co się zwę­ził. Za­miast stóp kli­no­wa­łam ko­la­na. Jesz­cze wy­żej ko­min był tak wą­ski, że utknę­łam w nim za­kli­no­wa­na, nie mo­gąc zde­cy­do­wać się na wyj­ście. Dal­sza dro­ga wio­dła bo­wiem stro­mą ścian­ką skal­ną. Po kil­ku przy­miar­kach uda­ło mi się ją po­ko­nać. Sta­nę­łam na ma­łych stop­niach. Mo­głam przy­trzy­mać się ręką, ale przede mną był na­stęp­ny trud­ny od­ci­nek. Do­wie­dzia­łam się póź­niej, że w ska­li ta­ter­nic­kiej jest on okre­śla­ny jako ,,nad­zwy­czaj trud­ny". Bez do­brych chwy­tów i stop­ni, ma­jąc pod no­ga­mi kil­ka­na­ście me­trów otwar­tej prze­strze­ni, trze­ba się wspiąć trzy­me­tro­wą ścia­ną ko­mi­na na ła­twą już plat­for­mę pod­szczy­to­wą. Wy­co­fać się tą samą dro­gą, któ­rą tu­taj do­tar­łam, nie mia­łam od­wa­gi. Ba­łam się rów­nież pójść wy­żej. Dłu­go nie mo­głam zde­cy­do­wać się na opusz­cze­nie wy­god­nych stop­ni. Wspi­na­łam się metr wy­żej, ogar­niał mnie strach i co­fa­łam się. Od­po­czy­wa­łam przed ko­lej­ną pró­bą, usi­łu­jąc po­ko­nać strach. Spo­glą­da­jąc w dół, zo­ba­czy­łam na­raz kil­ka unie­sio­nych ku mnie, za­nie­po­ko­jo­nych twa­rzy. Usły­sza­łam chór sprzecz­nych po­le­ceń i re­to­rycz­nych py­tań: - Złaź na­tych­miast! - Nie, cze­kaj spo­koj­nie, idzie­my! - Po jaką cho­le­rę tam la­złaś? Któ­ryś z ko­le­gów za­czął wspi­nać się, by za­bez­pie­czyć mnie przed spad­nię­ciem. Zdo­pin­go­wa­na tym i roz­złosz­czo­na skon­cen­tro­wa­łam się i raz jesz­cze do­bra­łam się do pie­kiel­nej ścian­ki. Strach ustą­pił. Nie my­śla­łam, co bę­dzie, je­że­li noga ze­śliź­nie się z mi­kro­stop­nia, a ręce za­ci­śnię­te na ob­łych wy­pu­kło­ściach ścia­ny nie utrzy­ma­ją cię­ża­ru cia­ła. Na­resz­cie! Zna­la­złam so­lid­ny chwyt! Szyb­ko pod­cią­gnę­łam się na rę­kach i zna­la­złam się w ła­twym te­re­nie. Szczyt był tuż. Zdo­by­ty sa­mo­dziel­nie, mój wła­sny! Czy by­łam od­waż­na? Nie za bar­dzo. Za ów­cze­sną od­wa­gą, nie­współ­mier­ną do umie­jęt­no­ści, kry­ła się nie­świa­do­mość i brak wy­obraź­ni. Ale ra­dość po