Ebook Napoleon, Aleksander i Europa 1806-1812 mobi,epub

y, i z którym ponownie weszła w konflikt w 1806 roku, czy też rzekoma gremialna gotowość narodu rosyjskiego do poświęcenia krwi tysięcy rosyjskich żołnierzy dla przywrócenia tronu królowi Sardynii - brzmią niezbyt przekonująco. Dlatego lepiej zorientowani współcześni historycy rosyjscy, wychodząc naprzeciw poglądom oficjalnych władz (według których wojna 1805 roku była wojną prewencyjną zapobiegającą nieuchronnej agresji), usilnie starają się udowodnić, że Aleksandra popychała do wzniecenia tego konfliktu rosyjska opinia publiczna. Rosyjska szlachta płonęła rzekomo tak nieprzejednaną nienawiścią do Francji i jej przywódcy, że dosłownie żądała [od cara] wojny z Napoleonem Bonaparte. By udowodnić tę tezę, przywołuje się liczne świadectwa z literatury pamiętnikarskiej napisanej po wojnie 1812 roku, w których rzeczywiście opisuje się Napoleona niemal bez wyjątku jako potwora, a wojna z nim przedstawiana jest jako nieuniknione i samo przez się zrozumiałe zjawisko. Nie ulega wątpliwości, że Wojna Narodowa 1812 roku, która dotknęła szerokich mas narodu rosyjskiego, uruchomiła w konsekwencji potężny strumień literatury, na której kartach opisywano wroga w jak najczarniejszych barwach, co było poniekąd w pełni uzasadnione. Nie jest jednak zasadne przenoszenie kalki odczuć i opinii, jakie owładnęły ludźmi w czasie Wojny Narodowej, na nastroje kręgów szlacheckich Rosji w 1803 roku, kiedy wojna zalęgła się jedynie w głowach Aleksandra i wąskiego kręgu anglofilów. Żeby stwierdzić, jak szlachecka społeczność Petersburga zapatrywała się na Pierwszego Konsula w 1803 roku, należy sięgnąć do źródeł współczesnych wydarzeniom, a nie późniejszych wymysłów. Okazało się, że z lat 1801-1803 nie sposób znaleźć w rosyjskich archiwach drukowanych materiałów krytycznych wobec Napoleona Bonaparte. W Rosyjskiej Bibliotece Narodowej znajduje się 1795 wydanych drukiem w tym okresie pozycji w języku rosyjskim, wśród nich setki książek i broszur przełożonych z francuskiego, mnóstwo książek, broszur i gazet wysławiających dokonania Pierwszego Konsula i ani jednej (!) pozycji wrogiej wobec jego osoby!!! Przeciwnie - rosyjska prasa i broszury w przytłaczającej większości odnosiły się życzliwie do młodego przywódcy państwa francuskiego, a niektóre były wręcz pełne żarliwego zachwytu. Oto co na przykład można było przeczytać w książce ,,Historia Pierwszego Konsula Bonaparte od chwili jego narodzin do zawarcia pokoju w Lunéville", która ukazała się wówczas w Sankt Petersburgu: ,,Jednakże ów energiczny geniusz nie tylko pośród wojska jaśnieje pełnym blaskiem; także w czasie pokoju rodzą się w nim nowe siły, za pomocą których podejmuje i wciela w życie owe wielkie plany, które mają uszczęśliwić narody, zwalczyć wszystkie problemy obywateli, które wpędzają ich w Widzimy go we wnętrzu komnaty, jak rozmyśla o tych wielkich i ważnych przedsięwzięciach, które powinny wyzwolić jedne narody spod ucisku innych, i ustanowić ową równowagę władz, bez której pojęcie społeczeństwa jest niczym innym, jak pustym Przy swym zapalczywym i nieugiętym męstwie zachowuje on spokój i zimną krew; przy wrodzonych wielkich zaletach i niepospolitym rozumie [wykazuje] ową twórczą przebiegłość, jaką często Hannibal zwracał przeciwko Rzymianom; nie wykazuje pośpiechu w namyśle, za to wielką szybkość w działaniu; przy żywotności właściwej młodemu wiekowi [wykazuje] doświadczenie i dojrzałość właściwe starcom; znajomość rzeczy wojennych łączy on z umiarkowaniem politycznym i przewodnią cnotą mądrości; czułe i życzliwe ludziom serce z wstrzemięźliwością, umiłowaniem chwały i odwagą zwycię"23. A oto co można było przeczytać w znanym dzienniku ,,Wiestnik Jewropy" (,,Wiadomości Europejskie"), który w latach 1802-1803 był wydawany przez znanego rosyjskiego historyka i literata Nikołaja M. Karamzina: ,,Miłość do Bonapartego osiągnęła najwyższy możliwy stopień" - pisze Karamzin w pierwszym numerze periodyku - ,,Zewsząd nadchodzą do niego listy dziękczynne, w których jest on nazywany zbawicielem Republiki, Bohaterem jakiego wieki nie znały, niezwykłym [człowiekiem]... Z pewnością zasługuje on na wdzięczność Francuzów i szacunek wszystkich ludzi, ceniących nadzwyczajne czyny wynikające z heroizmu i rozumu. Jego polityka zagraniczna i rządy wewnętrzne zasługują na podziw tak samo, jak zwycięstwo pod Marengo. Francja, obdarzona szczodrze przez naturę, ziemia tak ludna i wzbogacona trudem swych obywateli, z pewnością rychło zdoła zatrzeć ślady nieszczęść Rewolucji, ciesząc się spokojem pod egidą energicznego i rozważnego Rządu, który troszczy się o jak najmądrzejszy kształt praw obywatelskich, o edukację, o rozwój nauk, sztuk i handlu, a więc o najważniejsze dziedziny dobrobytu pań" 24.