Ebook Narcyz mobi,epub

ude­rzam jesz­cze raz, jesz­cze moc­niej, wi­dzę otwar­te usta, bia­łe zęby, pcham tę ko­bie­tę, opie­ram o ku­chen­kę, to bar­dzo pięk­na ko­bie­ta, o, tak! Zdzie­ram z niej szma­ty, jest naga, taka jak z ma­gicz­nej ba­śni, wyj­mu­ję swo­je­go na­pęcz­nia­łe­go - tam, je­stem w swo­jej mat­ce, wcho­dzę w tę ko­bie­tę, moc­no, raz, dwa, - Jesz­cze! - sły­szę. Czu­ję, jak coś ze mnie ucho­dzi, a ona jest zu­peł­nie nie­przy­tom­na, za­pi­nam spodnie, gła­dzę jej wło­sy, do­ty­kam ust, lek­ko je roz­chy­ chce za­trzy­mać moją rękę, ale od­da­lam się, ko­bie­ta wkła­da szmat­ki, sta­ra się na mnie nie pa­trzeć... - Ko­cham cię, mamo! - mó­wię. - Tyl­ko cie­bie ko­cham! - wy­cho­dzę z kuch­ni. Do­ty­kam się lek­ko. Ależ je­stem na­brzmia­ły! Po­tem - my­ślę. Mam ta­kie wra­że­nie, że to na­praw­dę się wy­da­rzy­ło. Ale może mo­gło­by to się wy­da­rzyć...? Te­le­fon zno­wu wi­bru­je. Ania. Wie­czo­rem za­ła­twię z tą dziew­czy­ną. Wresz­cie za­ła­twię, tak! - Ży­cie moje!... - Bo ty grasz!... Pu­ka­nie do drzwi. - Za­raz wy­cho­dzi­my, syn­ku! - mówi mama. - Po­roz­ma­wiaj z oj­cem!... - Tak, tak, idę... - wsta­ję. Wy­cho­dzę ze swo­je­go po­ko­ju. Otwie­ram drzwi ga­bi­ne­tu ojca. - Co sły­chać, oj­czul­ku? - py­tam. - Za­raz wy­cho­dzę! - ener­gicz­nie cho­wa coś do biur­ka. - Sia­daj. Mam parę spraw. - Dla­te­go przy­sze­dłem. Do swo­je­go ojca. Ta­tuś był nie­na­gan­nie ubra­ny, bar­dzo pach­ną­cy, a jego po­kój-ga­bi­net miał wiel­kie an­tycz­ne biur­ko, ol­brzy­mi sta­ry fo­tel, bar­dzo sta­ry i bar­dzo an­tycz­ny kre­dens, a na ścia­nach wi­sia­ły ob­ra­zy - i te ob­ra­zy po­do­ba­ły mi się na­praw­dę. Duda-Gracz, Kar­wot, Bek­siń­ Dziw­ne były te ob­ra­zy i ja­kieś mi bli­skie, po­wo­du­ją­ce spo­kój. - Mar­cin! Krót­ko! Ja ro­zu­miem, że je­steś am­bit­ny, zda­jesz na kie­ru­nek, któ­ry jest ci bli­ski, lecz chcia­łem ci za­pro­po­no­wać, że­byś coś ze sobą ro­bił, za­nim nie uda ci się swo­ich pla­nów zre­ali­zo­wać. - Bez prze­rwy coś ro­bię, oj­cze Wa­cła­wie - po­wie­dzia­łem. - Bez iro­nii! Bo cię trzep­nę! Masz iść do pra­cy i pła­cić na swo­je utrzy­ma­nie. Krop­ka. Bądź do­ro­sły! - - roz­glą­da­łem się po po­ko­ju. Gdzieś tu­taj była se­kret­na skryt­ka ta­tu­sia, któ­rą kie­dyś przy­pad­kiem pod­pa­trzy­łem, a te­raz mo­gła być mi przy­dat­na. Taki mały sejf, na­wet nie tyle sejf, co zwy­kła skrzyn­ka. I nie mo­głem so­bie przy­po­mnieć, gdzie to było. Pa­trzy­łem na tru­pio ero­tycz­ną gra­fi­kę Bal­thu­sa, cie­ka­we to, ale ni przy­piął, ni przy­ła­tał obok du­żych olej­nych ob­ra­zów. Chy­ba wła­śnie ona kry­ła tę ta­jem­ni­cę... Spraw­dzę so­bie. - Nie masz nic do po­wie­dze­nia! - usły­sza­łem. - Więc prze­myśl to so­bie! - Prze­my­ślę. - Mogę ci po­móc z pra­cą. - Dzię­ki za to bło­go­sła­wień­stwo. Po­sta­no­wi­łem wy­pro­wa­dzić się do dom­ku bab­ci. - Co?! - Tak. Krop­ka. Będę sa­mo­dziel­ny. Utrzy­mam się z ro­bie­nia zdjęć. - Za­mar­z­niesz tam. - Nie twój in­te­res. Ro­zu­miem, oj­cze, nowa bry­ka, kosz­ty wzro­sły, i te przy­ję­cia, po­zo­ry. - Je­steś bez­czel­ny! - Jak zwy­kle, ta­tu­siu! Baw się do­brze z pięk­ną żoną, na ma­mu­się to wszy­scy na pew­no gały wy­trzesz­cza­ją... A ze mnie jesz­cze kie­dyś bę­dziesz dum­ny. Mar­cin Krzyw­da, usły­szysz o nim! Bim-bom, bim-bom, komu bije - Ro­zu­miem, że skoń­czy­li­śmy. Upar­te­go osła do ni­cze­go nie zmu­sisz. Je­śli rze­czy­wi­ście się wy­pro­wa­ - Tak. Na bank! - Przez pierw­szy mie­siąc mogę ci po­ma­gać. - A, dzię­ku­ję! - Idę, synu. Je­śli cze­goś ode mnie po­trze­bu­jesz, zo­staw kart­kę. - Zo­sta­wię - po­wie­dzia­łem. - Prze­my­ślę i zo­sta­wię. A ty bądź o mnie spo­koj­ny. Ja­kąś dro­gę wy­bra­łem i nie będę z niej zba­czał. - Uma­wia­my się, że to ty do mnie przyj­dziesz, gdy bę­dziesz chciał po­roz­ma­wiać. Tak bę­dzie le­piej. - Zde­cy­do­wa­nie. Za dwa mie­sią­ce mam zdję­cia w ,,Foto. Sztu­ka nowa", tam do­brze pła­cą. Prze­ślę eg­zem­plarz. - To wszyst­ko - spoj­rzał wni­kli­wie. Nie wiem do­kład­nie, czym się zaj­mo­wał, ale był zna­ko­mi­tym pro­gra­mi­stą z masą za­mó­wień... Po­my­śla­łem, że tym spoj­rze­niem pro­gra­mu­je mnie na ja­kiś spo­só Wy­sze­dłem z jego świą­ty­ni. - Baw­cie się do­brze, ma­mu­siu, ta­tu­siu, wszy­scy bo­ga­ci tego świa­ - za­mkną­łem swój