Ebook NASIEROWSKA. Fotobiografia mobi,epub

�rej sta­ra się od­po­wie­dzieć na py­ta­nie, dla­cze­go pew­ni lu­dzie od­no­szą suk­ces - czło­wiek sta­nie się nie­udacz­ni­kiem, nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo jest pra­co­wi­ty i am­bit­ny. Mó­wiąc o ta­len­cie, twier­dzi Gla­dwell, w rze­czy­wi­sto­ści mó­wi­my o go­to­wo­ści do cięż­kiej pra­cy. ,,Po­sta­wi­ła pierw­sze kro­ki w tym okre­sie ży­cia - pi­sa­ła Agniesz­ka Osiec­ka - kie­dy czło­wiek się jesz­cze nie za­czy­na bun­to­wać prze­ciw­ko tra­dy­cji ro­dzin­nej. A w tej tra­dy­cji mie­ścił się pe­wien ro­dzaj ładu: mo­ral­ne­go, to­wa­rzy­skie­go i es­te­tycz­ne­go"15. Zdję­cie le­gi­ty­ma­cyj­ne ze szko­ły pod­sta­wo­wej Praw­dzi­wa pra­ca i wy­zwa­nie za­czę­ły się dla Zosi z chwi­lą roz­po­czę­cia na­uki w czte­ro­let­nim Tech­ni­kum Fo­to­tech­nicz­nym. Szko­ła, miesz­czą­ca się na uli­cy Spo­koj­nej, są­sia­du­ją­cej z cmen­ta­rzem Po­wąz­kow­skim, na­wią­zy­wa­ła w swej tra­dy­cji do Pań­stwo­wej Szko­ły Fo­to­gra­ficz­nej, po­wo­ła­nej w War­sza­wie w roku 1929, na uli­cy Gór­no­ślą­skiej. Jej pierw­szy po­wo­jen­ny dy­rek­tor, Zbi­gniew Pę­ko­sław­ski, zgro­ma­dził wo­kół sie­bie licz­ny ze­spół zna­nych fo­to­gra­fi­ków: Ma­ria­na i Wi­tol­da De­der­ko, Wło­dzi­mie­rza Kirch­ne­ra, Jó­ze­fa Peł­czyń­skie­go, Alek­san­dra Soł­ta­na, Ana­to­la Wę­cław­skie­go. Zosi po­da­nie wraz ze świa­dec­twem ,,pod­sta­wów­ki" przyj­mo­wa­ła Ire­na Ra­czyń­ska. - Za­trud­nio­no mnie w tech­ni­kum w ty­siąc dzie­więć­set czter­dzie­stym ósmym roku. Naj­pierw na sta­no­wi­sku se­kre­tar­ki, a po skoń­cze­niu stu­diów zo­sta­łam na­uczy­ciel­ką i przy­dzie­lo­no mi na te­re­nie szko­ły ma­leń­kie służ­bo­we miesz­ka­nie, któ­re do dziś zaj­mu­ję. Pro­wa­dzi­łam prak­tycz­ne i teo­re­tycz­ne za­ję­cia, uczy­łam pod­staw fo­to­gra­fii: ob­rób­ki ne­ga­ty­wu, na­świe­tla­nia, wy­wo­ły­wa­nia. Pa­mię­tam skrom­ną, drob­niut­ką pa­nien­kę, któ­ra po­śród więk­szo­ści uczą­cych się w tech­ni­kum chłop­ców wy­róż­nia­ła się pra­co­wi­to­ścią i so­lid­no­ścią, ale też ru­chli­wo­ścią i nie­spo­ży­tą ener­gią. W szko­le jej za­zdrosz­czo­no. Po­cho­dzi­ła z za­moż­ne­go domu, jej oj­ciec, pan Na­sie­row­ski, miał za­kład fo­to­gra­ficz­ny i duży dom na Bie­la­nach. A wte­dy wszę­dzie bied­nie, tyle że na swój spo­sób miło. - Nie była wśród nas po­pu­lar­na ani zbyt­nio lu­bia­na - wspo­mi­na Ja­nusz Krecz­mań­ski, ope­ra­tor, osia­dły na sta­łe w Au­stra­lii, Zosi ko­le­ga z kla­sy. - Wszy­scy jej za­zdro­ści­li, że jest bo­ga­ta, bo do lu­dzi ma­jęt­nych za­li­cza­ła się w tam­tych cza­sach jej ro­dzi­na. Miła, uśmiech­nię­ta dziew­czy­na, cza­sa­mi ro­bią­ca ko­le­żan­kom i ko­le­gom na złość. Poza tym czę­sto po­są­dza­no ją o pod­li­zy­wa­nie się na­uczy­cie­lom, szcze­gól­nie pani od pol­skie­go, Ry­bacz­ko­wej, któ­rej wszy­scy się bali jak dia­beł świę­co­nej wody. W pri­ma apri­lis, chy­ba ty­siąc dzie­więć­set pięć­dzie­sią­te­go trze­cie­go roku, my, chłop­cy, za­sta­wi­li­śmy wej­ście do kla­sy ław­ka­mi ,,znik­nął" klucz od wej­ścia. Pierw­szą lek­cję mia­ła wła­śnie pani Ry­bacz­ko­wa. Po awan­tu­rze klucz się zna­lazł, a Zo­sia ,,wy­ka­po­wa­ła", że to ja go scho­wa­łem. Oczy­wi­ście mnie za­wie­szo­no w pra­wach ucznia, nie pierw­szy i nie ostat­ni raz, a Zo­się na­zwa­li­śmy skar­ży­py­tą. Ta­kie to były grzesz­ki na­szej mło­do­ś Plan za­jęć lek­cyj­nych na­uczy­cie­la tech­ni­kum Ana­to­la Wę­cław­skie­go Cór­ka na­uczy­cie­la Ana­to­la Wę­cław­skie­go her­bu Wa­dwicz, Han­na, po wie­le­kroć w domu sły­sza­ła opo­wiast­ki ojca o uczniach. - Dość czę­sto po­wta­rza­ło się na­zwi­sko Na­sie­row­ska, że taka zdol­na, z za­cię­ciem uczen­ni­ca, a wśród po­kaź­ne­go ar­chi­wum po ojcu prze­cho­wał się jego duży por­tret, któ­ry mu ro­bi­ła. Mimo że oj­ciec miał sa­mo­chód, jeź­dzi­ła do szko­ły dwo­ma tram­wa­ja­mi z prze­siad­ką, ład­ny ka­wa­łek dro­gi, z Bie­lan na Wolę. Do po­łu­dnia uczy­li się przed­mio­tów ogól­no­kształ­cą­cych, po po­łu­dniu za­wo­do­wych. Na po­cząt­ku szko­ły czu­ła się nie­szczę­śli­wa, mia­ła wie­le kom­plek­sów. - W kla­sie by­łam za­wsze naj­mniej­sza, chu­cher­ko­wa­ta. Na­zwa­li mnie Na­sion­ko. ,,Ty, mała, chodź do ta­bli­cy" - wzy­wa­li mnie na­