Ebook Nasz Papież i zamiatacze ulic mobi,epub

świa­to­wej, całą pię­cio­let­nią oku­pa­cję nie­miec­ką w sto­li­cy i Po­wsta­nie War­szaw­skie. Krzyż wro­śnię­ty w kulę ziem­ską w 1940 roku ufun­do­wa­ła He­le­na Ja­montt. Mało jed­nak osób wie­dzia­ło o tym, może tyl­ko miesz­kań­cy na­szej sa­dy­by, że po woj­nie na ka­mien­nym co­ko­le od stro­ny domu, nie­wi­dzial­nym od uli­cy - ro­dzi­na, przy­ja­cie­le i są­sie­dzi ku pa­mię­ci fun­da­tor­ki ka­plicz­ki z kulą ziem­ską, z któ­rej ula­ty­wał do nie­ba krzyż, umie­ści­li dru­gą, mo­sięż­ną ta­blicz­kę z wy­gra­we­ro­wa­nym na­pi­sem: Krzyż ten w in­ten­cji szyb­kie­go za­koń­cze­nia woj­ny i oku­pa­cji nie­miec­kiej w Pol­sce, wio­sną 1940 r. ufun­do­wa­ła He­le­na Ja­montt żoł­nierz Ar­mii Kra­jo­wej pseu­do­nim Han­ka Wa­rzyc­ka. Zgi­nę­ła wal­cząc w Po­wsta­niu War­szaw­skim w wie­ku 23 lat. Cześć Jej Pa­mię­ci - Ro­da­cy - War­sza­wa - 3 maja 1949 r. Jako uro­dzo­ny pięć lat po woj­nie nie mo­głem na­tu­ral­nie pa­mię­tać zda­rzeń zwią­za­nych z krzy­żem wy­ra­sta­ją­cym z kuli ziem­skiej w ogród­ku przed na­szą ka­mie­ni­cą. Jed­no było bez­spor­ne, krzyż wy­ra­sta­ją­cy z kuli ziem­skiej wspa­nia­le na­wią­zy­wał do wia­ry w Chry­stu­sa miesz­kań­ców na­sze­go domu. A ta­blicz­ka pod nim la­pi­dar­nie ko­men­to­wa­ła woj­nę i jej skut­ki, po­dob­nie jak zda­nie Al­ber­ta Schwe­it­ze­ra: ,,Gro­by żoł­nie­rzy są naj­lep­szy­mi ka­za­nia­mi o po­ko­ju". Zna­łem ową hi­sto­rię tyl­ko z re­la­cji star­szych wie­kiem są­sia­dów z na­szej ka­mie­ni­cy. W my­ślach na swój wła­sny uży­tek na­zwa­łem owe słow­ne świa­dec­twa na­ro­do­wo-pa­trio­tycz­no-chrze­ści­jań­ską nar­ra­cją. Na­to­miast bar­dzo do­brze za­pa­mię­ta­łem waż­ne zda­rze­nie z pew­ne­go ma­jo­we­go dnia i kil­ka są­sia­dek, a wśród nich ociem­nia­łą od pią­te­go roku ży­cia cór­kę na­sze­go do­zor­cy Wa­len­te­go Baj­dy - sied­mio­let­nią Do­mi­ni­kę. Dziew­czyn­ka sia­ła na­sio­na kwia­tów przy po­mo­cy są­sia­dek, sa­dzi­ła ro­śli­ny, krze­wy, gra­bi­ła grząd­ki w ca­łym na­szym li­li­pu­cim ogro­dzie. Wą­cha­ła kwia­ty, krze­wy, pa­trzy­ła na nie do­ty­kiem, po­zna­wa­ła, de­li­kat­nie mu­ska­jąc ko­niusz­ka­mi pal­ców, oglą­da­ła ich kształ­ty opusz­ka­mi pa­lusz­ków ma­łych dło­ni, przy­tu­la­ła do pier­si i do ust. Ca­ło­wa­ła, pie­ści­ła je, ma­ca­ła i z nie­chę­cią od­da­wa­ła są­siad­kom, aby po­sa­dzi­ły je w zie­mi. To wte­dy, po­ma­ga­jąc no­sić wor­ki i wia­dra z zie­mią ogrod­ni­czą oraz tor­fem, od sta­rej damy, pani Mar­kie­wicz - eme­ry­to­wa­nej pro­fe­sor po­lo­nist­ki, do­wie­dzia­łem się co nie­co, skąd się wzię­ło sło­wo nie­za­po­mi­naj­ka. - Otóż trud­no dziś po­wie­dzieć o tym z całą pre­cy­zją - orze­kła wów­czas pani pro­fe­sor - na­wet bo­wiem ła­ciń­ska na­zwa tej ro­śli­ny - my­oso­tis - za­po­ży­czo­na jest z gre­ki i ozna­cza my­sie uszko, a więc or­gan od­po­wie­dzial­ny nie za pa­mięć, lecz za słuch. Jed­nak w wie­lu ję­zy­kach od­no­si się ona do nie­za­po­mi­na­nia. Inny mo­tyw na­zew­ni­czy po­da­je re­li­gij­na le­gen­da, któ­ra opo­wia­da, że mały Je­zus Chry­stus, sie­dząc na ko­la­nach Mat­ki Bo­żej, za­pra­gnął, aby przy­szłe po­ko­le­nia pa­mię­ta­ły o naj­bliż­szej Mu na zie­mi oso­bie. Do­tknął wów­czas oczu Ma­ryi i po­ma­chał swą małą rącz­ką nad roz­le­głą po ho­ry­zont łąką. Wte­dy po­ja­wi­ły się w tym miej­scu bez­kre­sne ko­bier­ce nie­za­po­mi­na­jek. Już w pięt­na­sto­wiecz­nych Niem­czech - do­da­ła pod­ów­czas pani pro­fe­sor po­lo­ni­sty­ki - uzna­wa­no ma­gicz­ną moc tych kwia­tów i uwa­ża­no, że oso­ba je przy­no­szą­ca nie bę­dzie nig­dy za­po­mnia­na przez ob­da­ro­wa­ne­go. A w okre­sie ro­man­ty­zmu nie­za­po­mi­naj­ki zy­ska­ły na zna­cze­niu, gdyż ich prze­kaz uczu­cio­wy i emo­cjo­nal­ny do­sko­na­le wpi­sy­wał się w li­te­rac­ki kli­mat epo­ki - za­koń­czy­ła star­sza pani od pol­skie­go i na ko­niec za­cy­to­wa­ła mi Ju­liu­sza Sło­wac­kie­go, któ­ry w Be­niow­skim na­pi­sał, że Boga zna­leźć moż­na ,,w sto­kro­ciach i nie­za­po­mi­naj­kach a szu­kać w mo­dłach i do­brych uczyn­kach". - Tak bar­dzo bym chcia­ła zo­ba­czyć te kwia­ty - wy­zna­ła nam ci­chut­ko pod ko­niec ów­cze­snych wio­sen­nych prac ogrod­ni­czych sied­mio­let­nia ociem­nia­ła Do­mi­ni­k