Neurolożka - Audiobook mp3

nostycznym i statystycznym podręczniku zaburzeń psychicznych, wydanie piąte (DSM-V), oficjalnym podręczniku klinicystów i badaczy pomocnym w klasyfikacji chorób psychicznych. Z tego powodu podobieństwo mojego doświadczenia do doświadczeń ludzi dotkniętych szerokim spektrum chorób psychicznych - od alzheimera po inne demencje, od choroby dwubiegunowej po schizofrenię - jest nadzwyczajne. Jednym z głównych celów tej książki jest wyłonienie paraleli, które pozwolą mi lepiej zrozumieć doświadczenie i przyczyny chorób psychicznych. Zrozumiałam, co znaczy żyć w świecie pozbawionym sensu, przerażającym i nieznanym. Wiem, że można mieć taki zamęt w głowie, że nikomu się już nie ufa, a najmniej swoim bliskim, których chory nieraz posądza o spiskowanie przeciwko niemu. Wiem, jak to jest, kiedy traci się nie tylko zdolność rozumienia, oceny i orientacji przestrzennej, ale nawet elementarne zdolności komunikacyjne, takie jak umiejętność czytania. I, co chyba najbardziej przerażające, wiem, jak czuje się człowiek kompletnie nieświadomy tych ułomności. O tym, jak zniekształcona była moja rzeczywistość, przekonałam się dopiero, gdy zaczęłam odzyskiwać trzeźwość umysłu. Gdy tylko wyszłam z mrocznej przestrzeni choroby i dostałam nową szansę poczytalności, zbudziła się we mnie neuronaukowa ciekawość; koniecznie chciałam zbadać, co właściwie przydarzyło się mojemu mózgowi. Dowiedziałam się, że moje płaty czołowe i ciemieniowe - te, które są odpowiedzialne za większość ludzkich zachowań - uległy dysfunkcji. To wyjaśnia, dlaczego zachowywałam się podobnie do pacjentów chorych psychicznie: gubiłam się w znanych sobie miejscach, zapominałam to, co było przed chwilą, wpadałam w gniew, bywałam złośliwa i nieczuła wobec bliskich; dlaczego, zamiast martwić się, że umieram, obsesyjnie zajmowałam się głupstwami, na przykład tym, co dostałam na śniadanie - no i dlaczego nie dostrzegałam w sobie tych wszystkich podstępnych zmian. Dlaczego nie widziałam, że osuwam się w chorobę psychiczną. Potworne doświadczenie nie tylko dało mi wgląd w takie choroby psychiczne jak schizofrenia i demencja, ale też pozwoliło lepiej zrozumieć inne ułomności mózgu, w tym postępujące osłabienie sprawności umysłowej, które wielu z nas dotyka w starszym wieku. My sami lub nasi bliscy - partnerzy, rodzice - możemy kiedyś doświadczyć (podobnie, jak to stało się u mnie) zmian umysłowych, takich jak utrata pamięci, niepowściągliwe i niewłaściwe zachowanie, zmiana osobowości, a przede wszystkim niezdolność do rozpoznania w sobie tych problemów. Kora czołowa - ta część mojego mózgu, w której najbardziej rozpleniły się guzy i poterapeutyczne obrzęki - jest jednym z obszarów najbardziej narażonych na osłabienie w końcowej fazie życia (drugim takim obszarem jest hipokamp). To jeden z licznych przykładów gorzkiej ironii, jakich nie brak w mojej historii: jeżeli uda mi się dożyć starości, zapewne doświadczę ponownie wielu zmian psychicznych, które wymieniłam. Między utratą a odzyskaniem trzeźwości umysłu zaczęłam utożsamiać się z ludźmi, którzy znają choroby psychiczne z własnego doświadczenia. To poczucie wspólnoty z innymi cierpiącymi zmotywowało mnie do opowiedzenia tej historii. Choroby psychiczne budzą coraz większe zainteresowanie, a mimo to wciąż są przyczyną społecznej stygmatyzacji. Chociaż zaburzenia psychiczne mają podłoże fizjologiczne - są chorobami mózgu, tak jak choroba wieńcowa jest chorobą serca - to chorych psychicznie traktuje się często jak winowajców, którzy zrobili coś złego i ponoszą słuszną karę. Stygmatyzacja obejmuje często także rodzinę chorego. Mam nadzieję, że moje doświadczenie przynajmniej przyczyni się do zrozumienia, że choroba psychiczna tak samo nie jest winą pacjenta, jak nie jest nią rak, i że najlepszą reakcją na chorobę psychiczną jest empatia i zaangażowanie w poszukiwanie skutecznych leków. Odkąd straciłam rozum, a potem go odzyskałam, mam wrażenie, że jestem bardziej wyczulona na ludzkie uczucia i problemy, że stałam się bardziej wyrozumiałą matką, żoną, przyjaciółką - i naukowczynią. Współczucie dla osób chorych psychicznie odczuwałam zawsze, ale odkąd sama otarłam się o szaleństwo, moje współczucie nabrało nowej jakości. Nauczyłam się też bardziej świadomie przeżywać życie. Zdałam sobie sprawę z tego, ile miałam szczęścia, że mogłam wrócić na łono rodziny i do pracy, która jest pasją mojego życia. Ta książka jest relacją o chorobie psychicznej od środka. Ale jest także mapą mojej ewolucji jako badaczki i jako człowieka. Opowiadam w niej o niewiarygodnej podróży, z której powróciłam (chociaż wciąż trudno mi w to uwierzyć). Nigdy nie przypuszczałam, że opowiem kiedyś historię o tym, jak zajmując się naukowo chorobami