Ebook Nie ma mobi,epub

rzysty jak źródlana woda". Po pół roku, gdy pokazała następne, mówił: ,,Już mętnieje, już mę". Kiedy jako dwudziestolatka porzuciła poetę Honzę Zábranę, napisał o niej wiersz, który zaczął od słów: ,,Nie posłałem cię donikąd,/ w piekle jest kobiet dość...". Zadedykowała mu swój, który zaczęła: ,,Był dla niej jak żywe mięso pod tłuczkiem,/ A ona jeszcze sięgała po szczęś". Poetę traktowała jak świętego, poezję - jak religię. Powtarzała, że wobec swoich tekstów ma wielkie wymagania, bo powinny być czymś sakralnym: ,,Tu miała źródło moja absolutna niszcząca samokrytyka". Dlatego w wieku dwudziestu czterech lat przestała pisać. ,,Czasem - opowiadała - napisałam coś po pijanemu, wkładałam do nocnej szafki, a rano bez czytania wyrzucałam". Głównym sprawcą jej milczenia były wiersze przyjaciółki z tej samej paczki, do której należeli Havel i Zábrana. Nazwano ich potem Pokoleniem 36. Havel mówił, że w ponurych latach pięćdziesiątych chcieli nadać pozytywny sens swoim infantylnym pragnieniom. Mieli od piętnastu do dwudziestu lat, a ich witalność była silniejsza niż stalinizm. Przyjaciółka nazywała się Věra Linhartová i głównie milczała. Viola traktowała jej wiersze jako doskonałość, z którą nie mogła się mierzyć. ,,Wiedziałam - wspominała - co Věra z czego zrobiła i co to w tekście oznacza, i to mnie niszczyło. Czasem czułam się przed nią jak mysz przed wężem. Dlatego zamilkłam na trzydzieści lat". Ukończyła slawistykę na Uniwersytecie Karola, którą zaczęła na Uniwersytecie w Brnie, potem była redaktorką w Czechosłowackim Radiu. W 1968 roku wyemigrowała ze swoim przyszłym mężem Pavlem Buksą (znanym jako pisarz Karel Michal) do Szwajcarii. W Bazylei studiowała germanistykę i historię. Pracowała jako nauczycielka w szkołach: pielęgniarskiej i zawodowej. W 1984 roku przeprowadziła się do Niemiec, bo zatrudniło ją Radio Wolna Europa. Wzięła ślub z eseistą i prozaikiem Josefem Jedličką, który niemal przez całe życie miał w Czechosłowacji zakaz druku. W 1994 roku jako podwójna wdowa wróciła do Pragi. 12. (Mail z 17 marca 2009). ,,Mariuszu, zapomniałam ci dodać, że Hrabal wtedy, kiedy w latach pięćdziesiątych przestałam pisać, stwierdził: >>Linhartka wypaliła ci mózg<<. Jak trzydzieści lat później przyniosłam mu w Pradze do gospody swój pierwszy tomik, przeczytał, a po tygodniu powiedział: >>Śmierć Pavla była silniejsza niż twoje oczarowanie Linhartką. To jest piękne<<. Po czym spojrzał zza stołu i się skrzywił: >>Ale to cię nie uratuje<<". 13. Z Pavlem Buksą zapoznał Violę martwy kot. Bezkształtna ciemna bryła miękko uderzyła w szybę, otworzyła na oścież niedomknięte skrzydło okna i pacnęła na tapczan. Kocie zwłoki leżały w nienaturalnie wykręconej pozycji na zielonym rypsie, a czarne futro błyszczało w świetle lampki jak ciepły, miękki asfalt. Martwy był widocznie od niedawna, bo ciało nie zdążyło jeszcze stężeć, a szeroko otwarte żółte oczy w skośnych szparkach błyszczały jak u żywego zwierzęcia. Właściciel mieszkania nie lubił kotów. Ani żywych, ani martwych. Kto nie lubi żywych kotów, ten tym bardziej nie będzie skłonny odnosić się do nich z szacunkiem po śmierci. - Kto cię tu wrzucił, ty ścierwo? - zapytał więc bez szacunku należnego martwemu stworzeniu. - Nie wiesz - odpowiedział kot. - Nie przedstawił się. Kot nie zmienił przy tym położenia, a jego pyszczek przy wypowiadanych słowach otwierał się ledwie dostrzegalnie. Głos miał słaby. Nieco chrapliwy, ale nie taki, jak wyobrażalibyśmy sobie koci głos. Mężczyzna poprosił kota, żeby powiedział ,,szesnaście". Kot powtórzył. Potem ,,dwadzieścia osiem i pół". I to kot powtórzył. Następnie ,,akumulacja kapitału". To też powtórzył. Właściciel mieszkania nie wiedział, co ma dalej zrobić, miał wrażenie, że o czymś takim już czytał. - Chcesz mleczka? - spytał kota. - Nic nie chcesz. Jesteś martwy. Jako taki nie jesz - odparło zwierzę. - Jak długo jesteś martwy? - dopytał. - Bardzo długo. Dokładnie nie wiesz, nie pamiętasz. Nie możesz dokładnie orientować się w czasie - odpowiedział kot. - A w ogóle dlaczego mówisz? - Bo jesteś pytany. Zwierzę zbadał lekarz i okazało się, że kot, mimo że nie działał mu krwiobieg ani żadne narządy wewnętrzne i był twardy jak kamień, miał sporą wiedzę. Znał mnóstwo języków i odpowiadał w tym, w którym zadało mu się pytanie. Miał tylko jedną wadę: nie umiał posługiwać się czasownikami w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Zawsze odzywał się w drugiej osobie. Wszystkie wypowiedzi kota - jak powiedziałby Czech - były śmiertelnie logiczne. (Na przykład na pytanie, kim jest robotnik, kot odpowiadał: - To człowiek, który utrzymuje się z pracy własnych rąk, do nieuczciwego zarobkowania b