Ebook Nie ma ekspresów przy żółtych drogach mobi,epub

. Pu­sty­nia jest żół­ta, jest sza­ra, zło­ci­sta i zie­lo­na. Dzie­sięć dni przy ogni­sku z wiel­błą­dzie­go na­wo­zu. Cza­sa­mi tra­fia­li­śmy na za­ro­śla sak­sau­ło­we i wte­dy mie­li­śmy tro­chę drew­na. Gdy roz­bi­ja­li­śmy wie­czor­ne obo­zy, wo­kół za­le­ga­ła ab­so­lut­na ci­sza. Po ho­ry­zont. Chy­ba że zry­wał się wiatr. Dzie­sięć dni w kuc­ki, w na­mio­cie, na ko­la­nach. Zwi­ja­nie, roz­wi­ja­nie. Trze­ba było uwa­żać na skor­pio­ny. Go­bij­skie są zie­lon­ka­we i nie­po­zor­ne. Dwa razy wi­dzia­łem mo­ka­sy­na da­le­ko­wschod­nie­go. Wsta­wa­łem o szó­stej rano i sze­dłem przed sie­bie. Prę­dzej czy póź­niej na­ty­ka­łem się na śla­dy wiel­błą­dów. Cza­sa­mi sta­wa­li­śmy w jur­tach. Pa­ste­rze przyj­mo­wa­li nas bez zdzi­wie­nia. Przy­glą­da­li się dys­kret­nie. Czę­sto­wa­li mlecz­ną her­ba­tą i su­szo­nym se­rem. Po­tem od­jeż­dża­li­śmy. Pa­trzy­li dłu­go w ślad za nami, w ślad za ob­cy­mi, któ­rych nie mie­li już wię­cej spo­tkać. Jur­ta od jur­ty o dzie­siąt­ki ki­lo­me­trów. Spo­tka­li­śmy jeźdź­ca. Sie­dział w cie­niu swo­je­go ko­nia i na coś cze­kał. Wo­kół po wid­no­krąg nie było nic, tyl­ko słoń­ce i nie­ru­cho­me po­wie­trze. Po­pro­sił na­sze­go kie­row­cę o wodę. Wy­pił całą bu­tel­kę. Pół­to­ra li­tra. Od­je­cha­li­śmy. Zo­stał sam w krót­kim koń­skim cie­niu. Ten kraj jest hip­no­tycz­ny. Nie ma lep­sze­go kra­ju do po­dró­żo­wa­nia. Je­dzie się w głąb pej­za­żu, a jed­no­cze­śnie w głąb cza­su. Bo pra­wie wszyst­ko jest tu­taj ta­kie samo jak było daw­niej. Nie­mal się nie zmie­ni­ło. Trze­ba żyć w kuc­ki, przy ogniu. Na­słu­chu­jąc nocą. Su­cza­wa. Pa­mięć To, co mi­nę­ło, po­wra­ca. Wcho­dzi jak czu­ła igła w ser­ce. Wy­star­czy szcze­gół. Dźwięk, za­pach, ob­raz, chwi­la. Do­strze­gasz coś ką­tem oka i mi­nio­ne po­wra­ca z nie­spo­dzie­wa­ną siłą. Dzie­ciń­stwo. Za­wsze jed­nak dzie­ciń­stwo i nie spo­sób do­strzec, gdzie prze­bie­ga jego gra­ni­ca. Dzie­sięć, dwa­na­ście lat? Jak­by póź­niej­szy czas nie miał już tej mocy. Su­cza­wa daw­no temu, ra­nek, kil­ko­ro dzie­ci bawi się pod ścia­ną ob­skur­ne­go blo­ku. Sza­ry ko­lor ce­gieł i pia­chu spra­wia, że co­fam się o czter­dzie­ści lat i na kil­ka se­kund zni­ka te­raź­niej­szość, by zro­bić miej­sce let­nie­mu po­ran­ko­wi u dziad­ków na wsi. To jest ośle­pia­ją­ce jak de­li­kat­na ma­gne­zja. Dzie­ci, sza­ry pia­sek, sza­ry mur. Tak dzia­ła pa­mięć. Nie spo­sób od­gad­nąć jej praw. Trwa­ło chwi­lę. Tak­sów­ka wio­zła nas na dwo­rzec. Jak­by śmierć się od­da­li­ła, jak­by na ten uła­mek cza­su utra­ci­ła swo­ją wła­dzę. Tak. Czytelnik Miał spe­cjal­nie skon­stru­owa­ne łóż­ko. Za­bie­rał je na­wet w za­gra­nicz­ne po­dró­że, bo nie mógł znieść mięk­kich, za­pa­da­ją­cych się po­słań. Wo­ził też spe­cjal­ny po­dest, któ­ry moż­na było usta­wić nad se­de­sem, po­nie­waż nie zno­sił sia­dać; mu­siał ku­cać. Ale łóż­ko było naj­waż­niej­sze. Nie­wy­klu­czo­ne, że wię­cej cza­su spę­dzał w po­zy­cji ho­ry­zon­tal­nej niż wer­ty­kal­nej. Tra­wił i czy­tał. Już w mło­do­ści sfor­mu­ło­wał myśl o naj­więk­szym szczę­ściu: ,,Co­dzien­nie do­sko­na­le ja­dam, do­ga­dza­jąc swo­je­mu brzu­cho­wi, i dbam o zdro­wie. Mogę rów­nież czy­tać ta­kie książ­ki, na ja­kie mam tyl­ko ocho­tę. To na­praw­dę wspa­nia­łe", pi­sał do przy­ja­cie­la. Póź­niej, gdy zdo­był nie­ogra­ni­czo­ną wła­dzę, w nie­ogra­ni­czo­nej rów­nież licz­bie ka­zał spro­wa­dzać do swo­je­go spe­cjal­ne­go łóż­ka ko­bie­ty. Jego oso­bi­sty le­karz twier­dził, że cza­sem było ich jed­no­cze­śnie czte­ry albo pięć. Wszyst­kie mło­de, odu­rzo­ne jego obec­no­ścią. Nig­dy się nie mył, nig­dy nie czy­ścił zę­bów. Usta płu­kał her­ba­tą, swo­je tłu­ste cia­ło ka­zał wy­cie­rać go­rą­cym ręcz­ni­kiem. Łóż­ko skon­stru­owa­ne było tak, by mo­gły się na nim zmie­ścić sto­sy ksią­żek. Wy­le­gi­wał się i czy­tał. Jak więk­szość ty­ra­nów był kimś w ro­dza­ju nie­speł­nio­ne­go ar­ty­sty. Pro­jek­to­wał fik­cje, a po­tem je re­ali­zo­wał. Bo czym­że in­nym, je­śli nie za­wrot­ną fik­cją, był po­mysł wy­tę­pie­nia wszyst­kich wró­bli w pań­stwie, po­nie­waż pta­ki nisz­czą plo­ny? I rze­czy­wi­ście - cały kraj, kil­ka­set mi­lio­nów lu­dzi, dniem i nocą pod­no­s