Ebook Nie proszę o miłość mobi,epub

w czyn, więc tak się wła­śnie dzia­ło. Wi­łam gniaz­do w iście hol­ly­wo­odz­kim sty­lu. Jak na gwiaz­dę przy­sta­ło. Gdzieś po dro­dze do­szłam do wnio­sku, że jest w tym wszyst­kim mi­łość. We wspól­nych po­ran­kach i wie­czo­rach. W week­en­dach i no­cach. W nie­ustan­nym po­żą­da­niu i tym, że w tej ma­te­rii pa­su­je­my do sie­bie jak ulał. Nie mo­gło być ina­czej, sko­ro pra­gnę­łam Ra­fa­ła, włą­czy­łam go do swo­je­go świa­ta i by­łam mu wier­na. Moja mi­łość nie jest ma­te­ma­tycz­nym rów­na­niem. Uro­dzi­ła się w zu­peł­nie ob­cym śro­do­wi­sku, w któ­rym rzą­dzą zmy­sły i in­stynkt, ale osta­tecz­nie kon­tro­lę prze­ję­ła co­dzien­ność. By­li­śmy. Ta ma­chi­na krę­ci­ła się szyb­ko, a kie­dy przy­sta­wa­ła, ła­two było ją wpra­wić w ruch. Nie za­uwa­ży­łam rdzy, któ­ra po­ja­wi­ła się od środ­ka. Ni­g­dy nie za­glą­da­łam do we­wnątrz. To nie w moim sty­lu. Ko­cha. Ko­cha. Ko­chał. A może jesz­cze ko­cha. Dla­cze­go tego nie wiem? Czy wąt­pli­wość ozna­cza brak uczu­cia? Na samą myśl od­dy­cham głę­biej, a ser­ce wali szyb­ciej. To mi się nie po­do­ba. Kie­dyś czas i oko­licz­no­ści spra­wi­ły, że ja po­ko­cha­łam Ra­fa­ła na pew­no, na­wet je­że­li nie wie­rzy­łam, że mogę wy­krze­sać z sie­bie tak wy­ma­ga­ją­ce uczu­cie. Wy­ma­ga­ją­ce bo? Bo mi­łość wy­klu­cza. Daje w za­mian spo­ro, ale ozna­cza po­że­gna­nie się z ja­kąś czę­ścią sie­bie. Po­czu­łam, że sta­ję przed wy­bo­rem. Być z nim, bli­sko, na co dzień. Tłu­ma­czyć się ze swo­je­go ży­cia, pla­no­wać wszyst­ko, my­śląc MY, uwzględ­niać dru­gą oso­bę w bie­gu, ja­kim jest ży­cie. Ktoś cze­ka na mnie w domu. Ktoś tę­sk­ni. Dla ko­goś je­stem waż­na. Ale rów­no­cze­śnie mu­szę do tego domu kie­dyś wró­cić. Sama, nie z przy­go­dą pod pa­chą. Mu­szę prze­wi­dy­wać, spo­wia­dać się: gdzie, z kim, po co. Oswa­ja­łam się z tymi no­wo­ścia­mi stop­nio­wo, aż w koń­cu zro­zu­mia­łam, że tak, tego pra­gnę. To jest osta­tecz­ny cel. Zo­sta­łam wy­cho­wa­na do ży­cia w ro­dzi­nie i tkwi­ła we mnie myśl, że ko­bie­ta po trzy­dzie­stym roku ży­cia po­win­na zmie­rzać ku ustat­ko­wa­niu się. Nie dla­te­go, że ta­kie są ocze­ki­wa­nia spo­łecz­ne. Mam je gdzieś. Chcę się czuć bez­piecz­na. Chcę kie­dyś bu­dzić się u boku ko­goś bli­skie­go i nie zwa­rio­wać ze stra­chu, że jest się zbyt brzyd­kim i sta­rym, żeby zbu­do­wać dom. Wy­bra­łam Ra­fa­ła. On wy­brał mnie. Tra­fi­ła mu się ko­bie­ta, któ­ra osią­gnę­ła wie­le, nie ma­jąc nic. Speł­ni­ła ma­rze­nia, star­tu­jąc od zera. Wy­szła z głu­szy do miej­skiej dżun­gli i sta­ła się jej pa­nią. Kie­dyś usły­sza­łam w biu­rze, jak jed­na suka po­wie­dzia­ła do dru­giej: - Ta Ewa to wy­żej sra, niż dupę ma. Nie­ład­nie. Do­sad­nie i nie­ład­nie, na do­da­tek kulą w płot. Do­brze wiem, jak mie­rzyć. Co mogę prze­sko­czyć, a gdzie mi jesz­cze bra­ku­je. Wiem, jak ochro­nić się przed igno­ran­cją, za­zdro­ścią. Gram w grę, ma­jąc pod ręką za­wsze ja­kie­goś asa. Nie ry­zy­ku­ję, chy­ba że chcę stra­cić. Grunt to wyjść na swo­je, za­wsze z god­no­ścią. Lu­bię się ba­wić, ale nie daję so­bie w ka­szę dmu­chać. Nie po­zwo­lę na prze­kro­cze­nie po­sta­wio­nych prze­ze mnie gra­nic, ale też nie wa­ham się po­ło­żyć ser­ca na dło­ni. Wiem, jak po­móc, wes­przeć, uko­ić. Wiem, kie­dy przyjść z od­sie­czą i ogar­nąć cha­os za­sia­ny przez ko­goś in­ne­go. Wiem też, ja­kie mam bra­ki. Wiem, że daję się po­no­sić przy­jem­no­ściom, niech pierw­szy rzu­ci ka­mie­niem! Taka wła­śnie tra­fi­łam się Ra­fa­ło­wi. Świa­do­mie ukształ­to­wa­na. Ule­pio­na z do­brej gli­ny. I ja nie na­rze­ka­łam. Ra­fał nie ustę­po­wał mi w ni­czym i to nada­wa­ło sens wszyst­kie­mu. Swój do swe­go. Dwa ziarn­ka w kor­cu maku. Za­ko­cha­łam się i ko­cha­łam. On się za­ko­chał i trwał. Za­miesz­ka­li­śmy ra­zem. Po pro­stu - on już zo­stał. Nie wy­ga­nia­łam. Męż­czy­zna w domu to do­bry znak. Gdy­bym mia­ła te­raz roz­dzie­lić ziar­no od plew, prze­cze­sać dni w po­szu­ki­wa­niu owej rdzy, któ­ra za­czę­ła in­fe­ko­wać wszyst­ko bez ostrze­że­nia, mo­gła­bym gorz­ko za­pła­kać. Z wście­kło­ści. Bo choć każ­de moje sło­wo może od­ma­lo­wy­wać por­tret wy­ra­cho­wa­nej, zbyt pew­nej sie­bie i aro­ganc­kiej suki, to jed­nak w ten zwią­zek, w uczu­cie wpa­ko­wa­łam tę