Ebook Nie umarłam. Od krzywdy do wolności mobi

Trudny temat. Niestety odpowiedź podszyta ideologią - to nie zboczony ksiądz jest winny tylko cały Kościół, któremu brakuje kobiecego rysu - oczywiście to przesada i uproszczenie, ale aktywizm przeważa nad ... no właśnie.
Nad próbą rozwiązania problemu. Nad zrozumieniem kim się jest i ile można zrobić. Świadectwo, że się jest pomijanym przez trybunał wynika z niezrozumienia, że Tosia nie jest stroną procesu, tylko świadkiem. A dla mnie creme de la creme są listy napisane na końcu. Do wszystkich: do Pana Boga, do księdza krzywdziciela, do (jakiegoś, bo nie wiemy nawet czy istniejącego) księdza zza ściany, do skrzywdzonej i do skrzywdzonego z dobrodziejstwem fizjologicznego inwentarza. Brakuje tylko tego jednego listu, do tych, którzy STWORZYLI WARUNKI dla działalności księdza drapieżcy, że mógł chwytać za piersi, całować wokół pępka i mógł się kłaść na .. i poruszać rytmicznie..., a mianowicie do RODZICÓW, a których napisała, że miała z nimi złą relację i że ona była stworzeniem warunków. Im nic nie trzeba powiedzieć? O bólu? O Bogu? O zdradzie zaufania i krzywdzie? Innym rodzicom zza ściany nie ma się nic do powiedzenia? Książka ważna, ale nie wolno jej czytać bezkrytycznie. Co gdyby drapieżcą był nauczyciel WF-u, albo dzielnicowy, czy "wujek stasiek" zza rogu. Owszem, nie byłoby wtedy problemu zgorszenia przez duchownego, ale czy ból byłby mniejszy? Czy zniknęłyby pytania do Boga: "gdzie byłeś?" Czy w przypadku listonosza pojawiłby się problem - korzystać z poczty czy nie? - jak w przypadku predatora duchownego - wierzyć czy nie? Inna sprawa, czytając miałem wrażenie, że są to zredagowane wyznania Faith Hakesley. Może podobieństwa wynikają z podobnych sytuacji, a może nie? Ogólnie nie ufam rzeczom wydawanym przez Znak / Więź. W tych środowiskach wciąż widzę judaszów z czasów PRL, a nie szawłów.