Ebook Niebo w kolorze siarki mobi,epub

stał ugodzony nożem na ulicy. Następnego dnia policja weszła do domu na północy miasta i znalazła tam broń palną oraz macbooka z czyimś dziennikiem, w którym odnotowywano wszystko: od koszmarów sennych po wyrazy nienawiści względem Alexa, mnie i innych ludzi, zarówno znanych, jak i nieznanych. W szopie odkryto też chemikalia, których można użyć do produkcji bomb. Część zapisków była także zamieszczona na YouTubie, gdzie przeczytało je wielu ludzi, zanim zostały usunięte. Kilka miesięcy później zapytałem komisarza Sorvalego, czy policja wie, czy mężczyzna, który przyznał się do tego, że chował się w krzakach koło mojego domu, był tamtego wieczoru uzbrojony. Sorvali odparł, że według własnych zeznań miał broń, a policja sądzi, że nie kłamie. -- Naprawdę... uzbrojony? -- powtórzyłem z głupawym sceptycyzmem. -- Więc gdyby chciał... mógł... -- Tak -- potwierdził Sorvali. -- Mógł. To, co wziął pan za torbę, było pokrowcem na broń. Na karabin. -- dlaczego w takim razie tego nie zrobił? -- Tego nie wiemy -- odparł Sorvali. -- Oczywiście podczas przesłuchania padło to pytanie. Nie chciał na nie odpowiedzieć. Nie zadałem mu już więcej pytań. Zamiast tego po raz ostatni spróbowałem o wszystkim zapomnieć. Wiedziałem jednak, że nie potrafię tak zrobić, że jestem więźniem tego, co się stało -- i to nie tylko tego, co wydarzyło się niedawno, ale także wszystkiego, co działo się wcześniej przez całe lata, dziesiątki lat; wszystkiego, co doprowadziło do punktu, w którym się teraz znajdowałem. Punktu, w którym, tak jak wielu innych, miałem wrażenie, że wpatruję się w gęstniejącą ciemność, czarną jaskinię przyszłości, gdzie tańczą cienie nadchodzących wojen i przemocy. (twarz Sandrine) Tydzień po ataku na Alexa gazety przestały trąbić na pierwszych stronach o tym wydarzeniu. Lekarze zapewniali, że Alex wróci do zdrowia -- czuł się już dużo lepiej i udzielał wywiadów na temat swoich planów na przyszłość. Wtedy zaginęła Sandrine. Przez osiem dni nikt nie wiedział, czy uciekła za granicę, została porwana czy może wpadła do jeziora i się utopiła albo zwyczajnie miała wszystkich dość. Kiedy myślę o tym, co się wydarzyło, przypuszczenie, że Sandrine sama chciała zniknąć, wydaje mi się prawdopodobne. Minęło zaledwie dziesięć miesięcy od jej krytykowanej wystawy. Sandrine podpisywała fotografie, używając nazwiska swojego ojca -- Miller -- ale i tak powszechnie było wiadomo, że jest córką Stelli Rabell oraz siostrzenicą kontrowersyjnego Alexa, który niedawno ledwo uszedł z życiem. Ponownie zrodziło to dużo wpisów na Twitterze i ciekawskich postów w innych mediach społecznościowych, a popołudniówki oraz telewizja za tym podążały. Wytoczono teraz ciężkie działa i prześwietlano całą rodzinę. Przygotowano materiał o historii interesów Alexa, o jego sukcesach w latach osiemdziesiątych oraz o późniejszych spółkach fasadowych i przekrętach podatkowych, pisano o jego dziadku Poa, o tacie Jakobie i o sprzedaży posiadłości w Ramsvik, sugerowano wrogość pomiędzy Alexem a Stellą, wspominano o Thei i o wypadku na łodzi. Najwięcej uwagi poświęcano, rzecz jasna, świeżej próbie morderstwa. Sugerowano jakiś związek między zniknięciem Sandrine a atakiem na Alexa, ale były to luźne spekulacje. Dziennikarze wyszukali role filmowe Stelli z początku lat dziewięćdziesiątych, zwłaszcza tę z filmu Przyjaciel z przeszłości, grzebali też w jej związkach ze znanymi i mniej znanymi mężczyznami -- byłem wśród nich i ja, pisarz o sławie zbudowanej na powieści, którą wydano w latach dziewięćdziesiątych. Nie doszli jednak do tego, że Stella i ja byliśmy ze sobą nie raz, tylko dwa razy, z piętnastoletnią przerwą. Albo wyszukali to, ale nie uznali tego za interesującą okoliczność. Nie znaleźli chłopaków Sandrine i Thei z czasów lice­um. Mieli za to Alexa i nieokiełznaną Theę, mieli Stellę oraz jej pełną sukcesów i wybojów drogę życiową, mieli krytykę, z jaką spotkało się zdjęcie, które Sandrine zrobiła jedenastoletniemu Fikru, a z dawniejszych czasów mieli poświęcenie dla ojczyzny, którym wykazał się Poa, oraz przedziwny los jego spadkobiercy Jakoba. Wkrótce popołudniówki dokonały więc podsumowania tego typu, jakie zazwyczaj robią jedynie dla monarchów i miliarderów: CENA SUKCESU PRZEŚLADOWANE PRZEZ TRAGEDIE RODZINY RABELLÓW I SP?RENÓW Ataki terrorystyczne -- samobójstwa -- tajemnicze wypadki -- kłótnie rodzeństwa -- skandaliczna nagość W podobny sposób da się podsumować sporo rodzin. Teraz jednak chodziło o Rabellów. O Alexa, mojego przyjaciela z dzieciństwa. O jego siostrę Stellę. O Sandrine, z którą spędziłem na rozmowach wiele wieczor