Ebook Niebo wojny mobi,epub

tych jednostek, gdyż działając głównie pod osłoną nocy zasięg Iła wynosił tylko 2600 km z ładunkiem jednej tony bomb, podczas gdy brytyjski Wellington Mk. Ic przenosił ponad dwie tony na odległość 2900 km. (Igor Maksimow via autor) 8. Klucz bombowców Ił-4 podczas lotu bojowego. Bazy bombowców ADD znajdowały się głębiej niż lotniska lotnictwa frontowego i dlatego często załogi startowały jeszcze za dnia, aby pojawić się nad linią frontu o zmierzchu. Miało to szczególne znaczenie podczas krótkich letnich nocy. (via autor) 9. Do końca roku 1942 głównym zagrożeniem dla radzieckich nocnych bombowców była niemiecka artyleria przeciwlotnicza (Flak) i dopiero później na froncie wschodnim pojawiły się nocne myśliwce Luftwaffe. Tutaj widzimy baterię dział 88 mm na stanowisku ogniowym. (via autor) 10. Na początku 1943 Luftwaffe wciąż stosowała w Rosji formacje bombowe, które atakowały cele bezpośrednio na linii frontu oraz jego bliskim i dalszym zapleczu. Wynikało to głównie ze słabości myśliwców WWS, których źle wyszkoleni piloci nie umieli radzić sobie w walkach z Luftwaffe. Takie misje wykonywane przez bombowce Luftwaffe w ciągu dnia były już nie do pomyślenia w północnej Afryce czy na zachodzie Europy. Na zdjęciu formacja Ju 88A z KG 1. (Thomas Guttenstein via autor) 11. Z powodu braku wystarczającej liczby samolotów początkowo działania Luftwaffe przeciwko radzieckim liniom kolejowym było sporadyczne i raczej spontaniczne niż celowe. Obiekty kolejowe traktowano raczej jako cele zastępcze. Tutaj widzimy He 111H-6 (1G+KN) z 27, którego załoga szykuje się do ataku na dworzec kolejowy. (via autor) 12 . Bezpośrednie trafienie w tory kolejowe! Załoga bombowca He 111 z KG 27 mogła pochwalić się kolejnym sukcesem. (Martin Junk via autor) 13. Załoga Junkersa 88 nosi na rękach dowódcę 9.(Eis)/KG 3, Hptm. Ernsta Facha po kolejnym udanym locie bojowym. Zanim zginął 15 maja 1943, Fach zgromadził na swoim koncie 64 zniszczone lokomotywy, dziewięć pełnych składów kolejowych (w tym dwa z amunicją), 96 ciężarówek, 32 stanowiska artylerii, 19 czołgów, osiem mostów i jeden zestrzelony samolot. (Martin Junk via autor) 14. Grupka pilotów 1. eskadry w 910. IAP PWO przed jednym z Jaków swojej jednostki. Pułk ten wchodził w skład 101. IAD PWO do połowy marca 1943 odpowiedzialnej za ochronę węzłów kolejowych Woroneż, Kastornaja, Wałujki, Liski i Grjazi. Potem dywizja brała udział w obronie węzła kolejowego w Kursku. Najniższy z pilotów to kpt. Siergiej K. Kobłow, który 12 lutego 1943 otrzymał tytuł Bohatera ZSRR i Złotą Gwiazdę. (Wasilij Kuzniczenko via autor) 15. Lotnicy, jak i personel naziemny jednostek frontowych WWS wiedli dość spartańskie życie. Lotniska znajdowały się głównie przy lasach, podczas ciepłych miesięcy roku kwatery znajdowały się w namiotach, zimą przenoszono się do wsi, zajmując ocieplone domy często oddalone od lotnisk o kilka kilometrów. Pracowano także na powietrzu, rzadko korzystając z choćby prowizorycznych zadaszeń. (Siergiej Isajew via autor) 16. Lejt. Andriejew z 820. SzAP wrócił uszkodzonym Iłem-2 z misji ataku na niemieckie czołgi koło Mceńska, gdzie pocisk z działka kal. 37 mm niemal odstrzelił mu lewy płat. (Siergiej Isajew via autor) 17. Po kilku dniach naprawy, podczas której wymieniono całe zewnętrzne skrzydło, samolot wrócił do działań bojowych. Jak widać mechanicy posługują się narzędziami mechanicznymi, a więc musieli mieć do dyspozycji kompresor. (Siergiej Isajew via autor) 18. Stacjonująca okresowo w Anapa 52 miała na swoim wyposażeniu myśliwce Bf 109G-2 oraz G-4 i wzięła udział w odpieraniu ataków WWS na lotniska w rejonie Charkowa. W tym czasie były to samoloty najwyższej klasy światowej, szybkie, dobrze uzbrojone i co nie mniej ważne, pilotowane przez doświadczonych pilotów. Jednak niemieccy piloci zaczynali dostrzegać rosnącą liczbę radzieckich samolotów i kurczące się własne siły. (Thomas Guttenstein via autor) 19. Część samolotów JG 3 (a także walcząca głównie na Krymie i Kubaniu JG 52) otrzymała dodatkowo podwieszane pod skrzydłami zasobniki z działkami kalibru 20 mm. Była to odpowiedź Luftwaffe na coraz silniej opancerzone samoloty szturmowe Ił-2, które piloci niemieccy uważali za przeciwnika trudnego do zestrzelenia. (Martin Junk via autor) 20. Pierwsze myśliwce Fw 190A pojawiły się na froncie wschodnim późnym latem 1942, gdy przezbrojona w nie została 51. Można powiedzieć, że przez kilka kolejnych miesięcy piloci Mölders-Geschwader uczyli się na nich walczyć, wypracowywali najlepszą taktykę ataku i obrony. Kiedy nadeszła wiosna 1943 piloci JG 51 byli już dobrze przygotowani do działań. (Martin Junk via autor) 21. Oprócz ciemnozielonego kamuflażu w barwach RLM 70/71 na nowych myśliwcach pojawiły się godła JG 51 i I. Gruppe. Jednak w grudni