Nielegalni - Audiobook mp3

�ków, jak ten świat wygląda, nawet jeśli trzeba im tłu­ma­czyć, aż zro­zu­mieją... choć wszy­scy wiemy, że z ich per­cep­cją jest bar­dzo róż­nie. Według infor­ma­cji od naszych z Tehe­ranu Al-Kuds ma w Euro­pie i Ame­ryce ponad pięć tysięcy uśpio­nych dywer­san­tów samo­bój­ców. Niech tylko połowa ruszy do akcji. Iran to nie będzie ani Afga­ni­stan, ani Irak, ani nawet jeden i drugi razem wzięte. - O nie! Nie chcemy wojny i musimy jej unik­nąć za wszelką cenę. Nie wolno nam powtó­rzyć błędu irac­kiego - wtrą­cił twardo Gor­don. - I tym razem nie możemy pozwo­lić, by nami mani­pu­lo­wano. Nasze infor­ma­cje ni­gdy nie są stu­pro­cen­towo pewne, ale są praw­dziwe, nawet jeśli nie­pełne, nie­do­koń­czone. Taki para­doks. Dla­tego infor­ma­cję wywia­dow­czą można popra­wiać i uzu­peł­niać w nie­skoń­czo­ność, choćby po to, by stwier­dzić, jak dalece jest nie­praw­dziwa. Para­doks numer dwa. - Geo­rge wyraź­nie się roz­luź­nił. Dopiero teraz wszy­scy w kryp­cie zdali sobie sprawę, o czym tak naprawdę mówią, a wła­ści­wie - o czym mówi Gor­don. - To co robimy, Geo­rge? Od czego zaczy­namy? - Kon­rad instynk­tow­nie wyszedł z ini­cja­tywą, pró­bu­jąc się zre­ha­bi­li­to­wać za swoje poranne zacho­wa­nie. - Poroz­ma­wiamy o ope­ra­cji ,,Mer­kury", póź­niej o pew­nej spra­wie w Szwe­cji, którą przy oka­zji trzeba pil­nie zała­twić. Mamy z kole­gami ze Sztok­holmu pewien deli­katny pro­blem - odparł Gor­don. - Ale naj­pierw poroz­ma­wiajmy o naszych boha­te­rach, Tra­vi­sie i Vedze. To teraz naj­waż­niej­sze. Oni nawet nie zdają sobie jesz­cze sprawy, co zro­bili, i nie wie­dzą, co ich czeka. Duż bar­dzo dużo od nich będzie zale­żało. Uru­cho­mi­li­śmy już całą naszą agen­turę na kie­runku irań­skim, ale klu­czową rolę w nad­cho­dzą­cym mie­siącu powinni ode­grać wła­śnie Tra­vis i Vega. W nich nadzieja. - Ostat­nie słowa wypo­wie­dział z lek­kim pato­sem, ale nie było w nich żad­nego fał­szu. Cza­sami aż trudno uwie­rzyć, jak patos może być auten­tyczny w naszym biz­ne­sie - pomy­ślała Magda, która miała za sobą nie­jedną ostrą robotę w Afga­ni­sta­nie, więc o pato­sie wie­działa sporo i wcale jej nie śmie­szył. - W takim razie zróbmy prze­rwę przed drugą czę­ścią spo­tka­nia - zako­mu­ni­ko­wał szef i pod­niósł się z fotela. - Pójdę zadzwo­nić do pre­miera. Wydaje się, że nie mamy dużo czasu. Czyż nie, Geo­rge? Wszy­scy wstali i szef opu­ścił salę. Kon­rad dotknął fili­żanki i stwier­dził, że jest zimna. Zadzi­wia­jące. Nikt nie tknął kawy, tylko szef wypił swoją her­batę jabł­kową - pomy­ślał. Gor­don poło­żył mu rękę na ramie­niu. - Będziemy mieć dużo pracy, Radeczku - powie­dział po pol­sku. - Co z Sarą? Bez niej nie damy chyba rady, co? - zapy­tał z wyraźną tro­ską w gło­sie. - Mam poroz­ma­wiać... z nim? - wska­zał głową na pusty fotel. - Nie, Geo­rge! - odparł Kon­rad. - Jeżeli sam tego nie zro­zu­mie i nie powie jej, że popeł­nił błąd, to Sara nie wróci. I nie wystar­czy zamie­ce­nie sprawy pod dywan tylko dla­tego, że świat może zapło­nąć i aku­rat ona jest potrzebna. Została zra­niona nie­od­wra­cal­nie, ale wie, komu służ - spoj­rzał na pusty fotel - przy­cho­dzą i odcho­dzą, a my zosta­ - I razem z nami wszyst­kie pro­blemy tego świata - wtrą­cił Gor­don. - Geo­rge! Daj już spo­kój, to nie Pall Mall. Kon­rad uśmiech­nął się pogod­nie, bo zro­zu­miał, że Sara rze­czy­wi­ście musi wró­cić. I nie jest ważne, czy dosta­nie satys­fak­cję od szefa, prze­pro­siny pod krysz­ta­ło­wym żyran­do­lem od pre­zy­denta i pre­miera albo nawet awans. Taka rana zosta­nie już na zawsze, ofi­cera wywiadu wła­sne pań­stwo nie może bez­kar­nie skrzyw­dzić. Sara jed­nak wróci, bo nikt za nią nie wykona tej roboty, a Tra­vis i Vega gotowi są pod­pa­lić dla niej świat, Tehe­ran też. Nawet jeśli na ten temat nie roz­ma­wiali, to wszy­scy tak czuli. Kon­rad wie­dział o tym naj­le­piej, bo znał swo­ich ludzi. W końcu sam ich wybrał. Choć w przy­padku Sary nie był już taki pewny, kto kogo wybrał, bo nie­któ­rzy uwa­żali, że to ona wybrała jego. - Czy dobrze cię zro­zu­mia­łem? Co to za deli­katna sprawa do zała­twie­nia w Szwe­cji? - zapy­tał, żeby zmie­nić temat. - Znowu Szwe­cja? To nie­sa­mo­wite, nie sądzisz? Jakieś prze­zna­cze­nie czy co? I obaj się roze­śmiali. Po raz pierw­szy tego dnia. 6 Inspek­tor Gun­nar Selan­der ze sztok­holm­skiej poli­cji przy­je­chał dwa­dzie­ścia pięć po dru­giej. W ,,reak­to­rze" haka­ton nabrał już peł­nego roz­pędu. Wokół sły­chać było