Ebook Niepełka. Moc marzeń mobi,epub

�ka­ła­by z tro­ski. Po czę­ści ro­zu­mia­ła ją, ale to była wy­łącz­nie jej zna­jo­mość. Chcia­ła ją scho­wać przed świa­tem. Nie po­wie­dzia­ła jesz­cze żad­nej z przy­ja­ció­łek, że ko­re­spon­du­je z Lu­ca­sem. Na wszyst­ko przyj­dzie od­po­wied­ni mo­ment. Mia­ła jed­nak wra­że­nie, jak­by ta zna­jo­mość do­da­ła jej skrzy­deł, choć była wy­łącz­nie na od­le­głość. O chło­pa­ku wie­dzia­ła tyle, ile jej na­pi­sał. Był o rok star­szy i uczył się w gim­na­zjum. Znał do­sko­na­le an­giel­ski, uwiel­biał go­to­wać wło­skie po­tra­wy i oglą­dać me­cze re­pre­zen­ta­cji. Pi­sał dłu­gie li­sty. Miał ład­ny cha­rak­ter, więc roz­czy­ty­wa­ła się bez pro­ble­mu. Wkła­da­ła wie­le tru­du, by i jej ko­re­spon­den­cja była czy­tel­na. Mimo to kre­ślo­ne przez nią sło­wa wy­da­wa­ły się nie­zwy­kle bła­he w po­rów­na­niu z li­sta­mi od Lu­ca­sa. W nich było dużo hu­mo­ru i nie­zwy­kle pla­stycz­ne opi­sy w grun­cie rze­czy pro­stych rze­czy. Przy­po­mnia­ła so­bie, jak za­no­si­ła się śmie­chem, czy­ta­jąc o przy­go­to­wy­wa­niu sosu do piz­zy, któ­rą za­ser­wo­wał ro­dzi­nie. Z li­stu na list chło­pak sta­wał się jej co­raz bliż­szy, choć na­wet nie mia­ła po­ję­cia, jak wy­glą­da. Ra­dość z ko­re­spon­den­cji przy­ćmie­wa­ło jed­ We­ro­ni­ka nie zdra­dzi­ła, że jest nie­peł­no­spraw­na. Tłu­ma­czy­ła sama przed sobą, że nie było jesz­cze ku temu oka­zji. Zresz­tą po co mia­ła­by o tym pi­sać? Prze­cież jest tyl­ko li­stow­ną zna­jo­mą, któ­rych Lu­cas ma za­pew­ne wię­cej. Nie wi­dzia­ła sen­su, by wspo­mi­nać o in­wa­lidz­twie, sko­ro ni­g­dy się nie spo­tka­ją. Wes­tchnę­ła lek­ko i spoj­rza­ła na swo­je od­bi­cie w lu­ster­ku sto­ją­cym na biur­ku. Za­ku­pi­ła je, gdy za­czę­ła ko­re­spon­do­wać z Lu­ca­sem. Każ­dy list trak­to­wa­ła jak oso­bi­stą roz­mo­wę z tym chło­pa­kiem. Chcia­ła wy­glą­dać ład­nie, pi­sząc do nie­go. W cią­gu dnia tak­że wie­lo­krot­nie roz­my­śla­ła o no­wym zna­jo­mym. Za­sta­na­wia­ła się, co te­raz robi, ja­kie ma lek­ a może coś go­tu­je? W koń­cu ku­li­na­ria były jego pa­sją. Naj­gor­sze oka­zy­wa­ło się ocze­ki­wa­nie na wia­do­mo­ści z Nie­miec. Co­dzien­nie nie­cier­pli­wie za­glą­da­ła do skrzyn­ki, a gdy znaj­do­wa­ła ko­per­tę ze zna­jo­mym cha­rak­te­rem pi­sma, w po­śpie­chu za­bie­ra­ła się za roz­ry­wa­nie jej. Wszyst­ko czy­ta­ła kil­ka­krot­nie, aby wchło­nąć całą sobą każ­de sło­wo. Dziw­nie się przy tym czu­ła. Była nie­co pod­eks­cy­to­wa­na, za­cie­ka­wio­na jak­by tę­sk­ni­ła za re­al­ną obec­no­ścią Lu­ca­sa. Do tej pory nie do­zna­ła po­dob­ne­go uczu­cia, któ­re każ­de­go ran­ka spra­wia­ło, iż cała w skow­ron­kach pod­ry­wa­ła się z łóż­ka i z ogrom­ną ra­do­ścią roz­po­czy­na­ła nowy dzień. Zu­peł­nie jak dzi­siaj. Nie­mal nu­cąc pod no­sem, wy­je­cha­ła z domu do szko­ły. * * * Pa­weł z tru­dem ścią­gnął prze­po­co­ną ko­szul­kę. Była mo­kra i brzyd­ko pach­nia­ła. Od pew­ne­go cza­su jego pot czuć było moc­niej niż do tej pory. Sta­rał się, jak mógł, aby ukryć nie­przy­jem­ną kwa­śną woń przed oto­cze­niem. Od dwóch ty­go­dni in­ten­syw­niej ćwi­czył. Wię­cej od sie­bie wy­ma­gał. Chciał je­sie­nią, jak w po­przed­nich la­tach, do­łą­czyć do ka­dry re­pre­zen­tu­ją­cej Pol­skę na świa­to­wych za­wo­dach ka­ja­kar­skich. Gdy roz­ma­wiał o tym z tre­ne­rem, ten nie­ocze­ki­wa­nie po­dra­pał się po gło­wie. - Jesz­cze nie zde­cy­do­wa­łem, kto po­je­dzie w tym roku. Za­sta­na­wiam się, czy dać szan­sę in­nym. Ty jeź­dzi­łeś w ostat­nim cza­sie, - za­wie­sił głos. Pa­weł wie­dział, co męż­czy­zna chciał do­dać: ,,Ale nie mia­łeś spek­ta­ku­lar­nych osią­gnięć". Rze­czy­wi­ście tak było. Od kil­ku mie­się­cy mło­dy za­wod­nik pró­bo­wał po­bić swo­ją ży­ciów­kę, ale nie uda­wa­ło się. Chło­pak ćwi­czył wię­cej niż do tej pory i wy­da­wa­ło mu się, że jego tre­nin­gi są in­ten­syw­niej­sze, ale to chy­ba była ułu­da. Efek­tów nie było. Wszyst­ko utrzy­my­wa­ło się na do­tych­cza­so­wym po­zio­mie. - Kogo pan wi­dział­by w ka­drze? - za­py­tał ci­cho. - Nie je­stem pew­ny, ale chy­ba Da­nie­la. - Po tych sło­wach tre­ner od­wró­cił się, koń­cząc roz­mo­wę. Da­niel po­ja­wił się w dru­ży­nie kil­ka mie­się­cy temu. Był o rok młod­szy od Paw­ła,