Ebook Nieznane przykazanie mobi,epub

gnia­ta­jąc je mię­dzy zę­ba­mi, znów pró­bo­wa­ła się go do­szu­kać. Był ole­isty i przy­wo­dził na myśl grzy­by. Kon­stan­cja po­wtó­rzy­ła pró­bę. Tym ra­zem ob­sku­ba­ła ca­ły kłos i wy­mie­sza­ła czar­ne dro­bin­ki z ziar­na­mi ży­ta, po czym peł­ną garść tak przy­go­to­wa­nej mie­szan­ki wło­ży­ła do ust i za­czę­ła roz­gry­zać. Wsta­ła, by na­zbie­rać kwia­tów do bu­kie­tu. Po­czer­wie­nia­łe słoń­ce za­czy­na­ło wła­śnie skry­wać się za ho­ry­zont. Po­czu­ła dziw­ne pod­nie­ce­nie, po­łą­czo­ne z lek­kim oszo­ło­mie­niem i sen­no­ścią. Nie za­nie­po­ko­iło jej to jed­nak. Od ra­na by­ła na po­lu, skła­da­ła za­tem owe do­zna­nia na karb zmę­cze­nia i świe­że­go po­wie­trza. Po­my­śla­ła, że po­ło­ży się na chwi­lę na po­bli­skiej łą­ce, by tro­chę od­po­cząć. Zro­bi­ła tak, kie­ru­jąc swój wzrok ku wiel­kiej, czer­wo­nej już te­raz tar­czy sło­necz­nej, do­ty­ka­ją­cej kra­wę­dzią ho­ry­zon­tu. Nie­spo­dzie­wa­nie i z ogrom­nym zdzi­wie­niem do­strze­gła, że krwi­sta po­wierzch­nia za­czy­na fa­lo­wać, a na myśl przy­szła jej ta­fla wo­dy. Czas nie wia­do­mo dla­cze­go od te­go mo­men­tu sta­nął w miej­scu. Kon­stan­cja nie czu­ła jed­nak z te­go po­wo­du lę­ku, tyl­ko wiel­kie za­cie­ka­wie­nie, do­zna­jąc jed­no­cze­śnie wra­że­nia nie­zwy­kłe­go wy­ostrze­nia zmy­słów. Po­tem usły­sza­ła dziw­ną mu­zy­kę. Two­rzył ją głos świersz­czy i re­chot ol­brzy­mich ro­puch, któ­rych za­wsze by­ło peł­no w po­bli­skim ba­jo­rze i do­cie­ra­ły cza­sem aż na łą­kę, te­raz zaś spo­glą­da­ły na nią z czer­wo­nej głę­bi. Wzię­ła jed­ną z nich do rę­ki, ale stwo­rze­nie by­ło ośli­złe i wy­pa­dło na tra­wę, a je­go re­chot po­ła­sko­tał ją w udo. Za­sko­czy­ło ją to, że dźwię­ki ist­nie­ją fi­zycz­nie. Że też wcze­śniej te­go nie za­uwa­ży­ła! Wy­pły­wa­jąc z gar­dzie­li stwo­rzeń, struż­ka­mi wle­wa­ły się do jej uszu. Mia­ły pur­pu­ro­wo­zło­ty ko­lor, a w ich brze­gi ktoś po­wty­kał czar­ne roż­ki z fio­le­to­wym po­ły­skiem, ta­kie sa­me jak te, któ­re przed chwi­lą gry­zła. A mo­że nie gry­zła ich, tyl­ko słu­cha­ła, i stąd dźwię­ki, któ­re roz­brzmie­wa­ły w uszach? By­ła za­cie­ka­wio­na, czy mu­zy­ki moż­na skosz­to­wać. Spró­bo­wa­ła jej ję­zy­kiem, ob­li­zu­jąc okle­jo­ne ślu­zem z ro­puch dło­nie, lecz ni­cze­go nie mo­gła po­czuć. Już wie­dzia­ła, po­my­li­ła się, to te czar­ne dro­bin­ki, zia­ren­ka mia­ły smak. Wła­śnie jed­no z nich odłą­czy­ło się od resz­ty, chwi­lę wi­ru­jąc, aby w koń­cu znie­ru­cho­mieć na­prze­ciw jej oczu. Tu za­czę­ło roz­ra­stać się i po­wo­li za­kry­ło jej ca­łe po­le wi­dze­nia. Te­raz oto­czy­ła ją ciem­na prze­strzeń, do któ­rej wrzu­co­no zło­te, skrzą­ce się ziar­na zbo­ża. By­ły pięk­ne. Wy­cią­gnę­ła rę­kę, by po­chwy­cić jed­no z nich, ale znaj­do­wa­ło się za da­le­ko i mi­mo wy­sił­ków nie po­tra­fi­ła go do­się­gnąć. Przy­szło jej jed­nak na myśl, że prze­cież jest w sta­nie zro­bić wszyst­ko, cze­go za­pra­gnie. Mo­że po pro­stu ku nie­mu po­pły­nąć. Od­bi­ła się więc od zie­mi i po­ru­sza­jąc mia­ro­wo rę­ka­mi, tak jak to ro­bi­ła w rze­ce, wy­pły­nę­ła w ma­je­sta­tycz­ną, ta­jem­ni­czą ciem­ność prze­stwo­rzy. My­śli jed­nak plą­ta­ły się i po chwi­li nie wie­dzia­ła już, po co tu się zna­la­zła, cze­go po­szu­ku­je w tej bez­kre­snej, pul­su­ją­cej czer­ni. Po­my­śla­ła, że czerń jest gorz­ka i sa­mot­na. Czu­ła te­raz jej smak w ustach i na ję­zy­ku. A wła­ści­wie to nie ona, tyl­ko ktoś dru­gi, kim ona jesz­cze by­ła, choć nie mu­sia­ła. Te­raz zro­zu­mia­ła, że za­wsze by­ło ich dwie. Odej­dzie więc, zo­sta­wia­jąc tam­tą dru­gą, wraz z prze­szy­wa­ją­cym, nie­zno­śnym smut­kiem i go­ry­czą, wy­peł­nia­ją­cy­mi ją do­tąd po brze­gi. Odej­dzie i spró­bu­je zna­leźć coś, cze­go od tak daw­na szu­ka. Te­raz już wie, że mo­że to zro­bić. Spoj­rza­ła na sa­mą sie­bie, po­zo­sta­ją­cą tu i za­ra­zem od­pły­wa­ją­cą, czy mo­że uno­szą­cą się w po­wie­trzu, wol­ną od do­tych­cza­so­wych smut­ków i peł­ną eu­fo­rii. Uj­rza­ła rów­no­cze­śnie, jak te po­zo­sta­wio­ne smut­ki łą­czą się w wiel­kie kro­ple, po­wo­li ście­ka­jąc płacz­li­wy­mi struż­ka­mi i two­rząc fan­ta­zyj­nie zdo­bio­ną wschod­nią ma­k