Ebook Niszczyciel królestw mobi,epub

am śro­dek pola walki, lecz wokół niego, mija­jąc oży­wień­ców, stosy ciał i pole­głych Towa­rzy­szy. Z szyb­ko­ścią godną nie­śmier­tel­nego Dom przy­sko­czył do mie­cza Cor­ta­ela i wyszarp­nął go z błota. Zaraz potem wypro­sto­wał się i z całej siły wyrzu­cił ostrze w powie­trze niczym oszczep, ponad gło­wami upior­nej armii Wrze­ciona. Miecz poszy­bo­wał w górę jak strzała wypusz­czona z łuku. Jedyne zwy­cię­stwo w obli­czu sro­mot­nej porażki. Tari­stan ryk­nął wście­kle, gdy miecz i rumak pomknęli ku sobie. Świat Andryego skur­czył się do roz­bły­sku stali spa­da­ją­cej w mokrą trawę. Rumak, któ­rego dosia­dał, był kłę­bo­wi­skiem mię­śni i stra­chu. Gier­mek wyćwi­czony w jeź­dzie kon­nej i walce w sio­dle wychy­lił się i ści­snąw­szy udami boki konia, roz­ca­pie­rzył brą­zowe palce. Ostrze Wrze­ciona było zimne w dotyku. Z gar­deł nie­umar­łych dobył się wście­kły wrzask, ale rumak nie zwal­niał. Serce Andryego waliło do wtóru z kopy­tami, w jego piersi nara­stało trzę­sie­nie ziemi. Umysł miał zaćmiony, przed oczami migały mu twa­rze pole­głych Towa­rzy­szy, któ­rych śmierć na dobre wyryła się w jego pamięci. O ich czy­nach nie powstaną żadne pie­śni. Ani histo­rie. Poczuł się przy­tło­czony. Wszyst­kie jego myśli roz­trza­skały się i na nowo zło­żyły w jedną. Zawie­dli­śmy. 1. Córka prze­myt­niczki 1 CÓRKA PRZE­MYT­NICZKI Corayne Widziała wszystko w pro­mie­niu kilku mil. To był dobry dzień na zakoń­cze­nie podróży. Albo na roz­po­czę­cie nowej. Corayne uwiel­biała wybrzeże Sisca­rii o tej porze roku, rano, wcze­snym latem. Żad­nych wio­sen­nych sztor­mów, chmur zwia­stu­ją­cych burzę czy zimo­wych mgieł. Żad­nej feerii barw, żad­nego piękna. Żad­nych ilu­zji. Nic, tylko pusty, nie­bie­ski hory­zont Dłu­giego Morza. Skó­rzana torba z zamkniętą w niej księgą główną pod­ska­ki­wała jej na bio­drze. Rejestr był wart swo­jej wagi w zło­cie, zwłasz­cza dziś. Ocho­czo szła sta­rym cor­skim trak­tem wzdłuż kli­fów, podą­ża­jąc bru­ko­waną ścieżką w głąb Lemarty. Znała drogę tak dobrze jak twarz wła­snej matki. Ukształ­to­wana wia­trem miała barwę pia­sku i nie spło­wiała od słońca, lecz była nim ozło­cona. Pięć­dzie­siąt stóp niżej wody Dłu­giego Morza roz­bi­jały się o skały, wyrzu­ca­jąc w powie­trze wodną mgiełkę. Na wzgó­rzach rosły drzewka oliwne i cyprysy, a łagodny wie­trzyk niósł zapach soli i poma­rań­czy. Dobry dzień, pomy­ślała znów, zwra­ca­jąc twarz ku słońcu. Obok niej szedł Kastio, jej straż­nik o ciele ogo­rza­łym od lat spę­dzo­nych na morzu. Siwo­włosy sisca­ryj­ski żeglarz o krza­cza­stych czar­nych brwiach był spa­lony słoń­cem od stóp do głów. Poru­szał się nie­zgrab­nie zwy­cza­jem ludzi nawy­kłych do cho­dze­nia po koły­szą­cym się statku i cier­pią­cych na ból kolan. - Mia­łaś jesz­cze jakieś sny? - zapy­tał, patrząc na nią z ukosa. Jego nie­bie­skie oczy w sku­pie­niu przy­pa­try­wały się twa­rzy Corayne. Dziew­czyna pokrę­ciła głową i zamru­gała zmę­czona. - Jestem pod­eks­cy­to­wana - odparła i posłała mu słaby uśmiech, który miał go uspo­koić. - Wiesz, że przed powro­tem statku pra­wie nie śpię. Łatwo było nabrać sta­rego żegla­rza. Nie musi wie­dzieć o moich snach. Ani on, ani nikt inny. Jak nic powie­działby o nich matce, a jej tro­ska spra­wi­łaby, że wszystko byłoby jesz­cze bar­dziej nie­zno­śne. Tym­cza­sem sny powra­cały każ­dej nocy. Coraz bar­dziej upiorne. Białe ręce, twa­rze skryte w cie­niu. Coś poru­szało się w mroku. Nawet w biały dzień wspo­mnie­nie snu napa­wało ją lękiem i Corayne przy­śpie­szyła, jak gdyby chciała wyprze­dzić wła­sne myśli. Statki żeglo­wały wzdłuż Wybrzeża Cesa­rzo­wej ku por­towi Lemarty. Każdy wpły­wał w wąskie gar­dło natu­ral­nej przy­stani, widoczny jak na dłoni, tak z drogi, jak i z wież straż­ni­czych Sisca­rii. Więk­szość wież pocho­dziła jesz­cze z cza­sów Sta­rego Cor. Były to smętne ruiny ze sma­ga­nego wia­trem kamie­nia, nazwane na cześć nie­ży­ją­cych od dawna cesa­rzy i cesa­rzo­wych. Ster­czały niczym zęby w na wpół szczer­ba­tej szczęce, a te, które wciąż jesz­cze stały, obsa­dzono sta­rymi żoł­nie­rzami i byłymi żegla­rzami, któ­rych życie nie­chyb­nie miało się ku koń­cowi. - Ile nali­czy­łeś tego ranka, Reo? - spy­tała Corayne, mija­jąc Wieżę Bal­li­scora. W oknie stał jej jedyny straż­nik, wie­kowy sta­rzec. Poru­szył dwoma pomarsz­czo­nymi pal­cami, dło­nie miał znisz­czone jak stara skóra. - Tylko dwa za przy­