Ebook Noce i dnie. Tomy 1-3 mobi,epub

ały każdy kawa­łek włóczką odpo­wied­nio dobra­nego koloru. Następ­nie na pod­kła­dzie z wor­ko­wego płótna przy­szy­wało się te skrawki takim spo­so­bem, jak leżą dachówki na dachu, albo łuska na rybie. I można było dobie­rać je w ten spo­sób, aby two­rzyły dese­nie; pani Bar­ba­rze przy­po­mniało się, że jej matka umiała z owych gał­gan­ków ukła­dać nawet kra­jo­brazy. Ona jed­nak nie była taka zdolna. Poprze­stała na tym, że na jed­nym z dywa­nów pomie­szała wszyst­kie kolory bezład­nie i nazwała go ,,pstrym", na dwu innych zdo­łała uło­żyć skrawki w kwa­draty i koła. Wkrótce więc miała trzy róż­no­barwne nakry­cia, które poło­żyła na ławach pod ścia­nami, i to zastą­piło kanapy. Stół zaś i dwa sto­liki okryła ser­we­tami, które sama zro­biła na kloc­kach i szy­deł­kiem. Deseń był nie­wy­szu­kany - gwiazdy i gwiazdki połą­czone pającz­kami, lecz ujrzaw­szy to dzieło roz­ło­żone przed sobą pani Bar­bara nie mogła się powstrzy­mać, by nie zaśpie­wać, i zaśpie­wała sobie na cały głos: Hej, użyjmy żywota, wszak żyjem tylko raz, nie­chaj ta czara złota nie próżno wabi nas. Naj­wię­cej prze­cież cie­szyły ją pnie brzo­zowe, które Nebel­ski przy­rzą­dził jako słupki. Stały po kątach i pani Bar­bara umiesz­czała na nich szare dzbanki nabyte na targu i w te dzbanki wkła­dała dzi­kie zioła lub kwit­nące i owo­cu­jące gałę­zie, któ­rych zawsze dość było po lasach i zaro­ślach. Poszyła też do okien firanki z bia­łego muślinu w kropki i naflan­co­wała mnó­stwo pelar­go­nij, które tam w podwó­rzu nie chciały rosnąć, a tu ku jej rado­ści, wsa­dzone w marcu, w czerwcu zaczęły już kwit­nąć. Doko­naw­szy tego wszyst­kiego aż sła­bła z wiel­kiej rado­ści, aż nie wie­działa, co robić, aż przy­sia­dała to tu, to tam i przez godzinę cza­sem, z coraz to innego miej­sca, przy­glą­dała się w unie­sie­niu rze­czom, które zdzia­łała. Biedny czło­wiek dąży do tego, by uczyn­kiem zaświad­czyć i samego sie­bie raz jesz­cze prze­ko­nać o swym ist­nie­niu, by zro­bić coś, co się da z daleka obej­rzeć, sie­bie samego w taki spo­sób prze­kro­czyć, stać się świa­tem, doty­kalną i przed­mio­tową cząstką całej rze­czy­wi­sto­ści dokoła. A opa­no­wany tą chę­cią czyni, co może, i nie zawsze wie, czym to, co uczyni, będzie dla dru­gich, jakie to miej­sce zaj­mie śród nie­zli­czo­nych zja­wisk. Czyni, na co go stać, zeszywa dywa­niki, urzą­dza miesz­ka­nie, wywraca i wznosi pań­stwa. I tym ujaw­nie­niem sie­bie było dla pani Bar­bary urzą­dzanie się w nowym domu. I chciała, by ktoś z tego jej czynu korzy­stał, ujrzał go, czuł się tu dobrze, oce­nił. O, teraz lepiej rozu­miała Hipo­li­tową z Turo­bina! I już jej się ona nie wyda­wała tak bar­dzo małost­kową! Teraz i ona pra­gnęła, by ktoś z nią cho­dził, oglą­dał, co w każ­dym pokoju zro­biła. Ano, Bogu­mił znaj­do­wał się tu na to jakby z natury rze­czy. I oczy­wi­ście cie­szył się, chwa­lił wszystko, jak mógł, ale radość jego była inna, nie taka, na jaką pani Bar­bara cze­kała. Bogu­mił rado­wał się, że panią Bar­barę to nowe miesz­ka­nie bawi i roz­we­sela. Kładł palce mię­dzy niciane gwiazdy ser­wety i mówił żar­to­bli­wie: - Co za prze­śliczne dziury. Albo w tkli­wym pobła­ża­niu pytał, co będzie, jeśli zaczepi o którą z tych dziur guzi­kiem. Ale z waż­no­ści tego, co się w domu działo, nie zda­wał sobie sprawy. On swe twór­cze instynkty zaspo­ka­jał kie­ru­jąc pracą na polu, a do domu przy­cho­dził, by się nasy­cić miło­ścią, spo­czyn­kiem, snem, jedze­niem, roz­mową ze swym kocha­niem. I wszystko byłoby w porządku, lecz pani Bar­bara ze smut­kiem zauwa­żyła, że z tych wszyst­kich rze­czy miesz­ka­nie było dla niego ostat­nią. Domowe wygody i piękno obcho­dziły go tyle, co zeszło­roczny śnieg, nie miał pod tym wzglę­dem żad­nych nie­mal potrzeb, a ona tę wła­śnie potrzebę tak bar­dzo czuła się na siłach w nim zaspo­koić. I miał też inne gusty. Ile razy pra­gnął się przy­po­do­bać i chciał jakim wła­snym pomy­słem pokoje przy­ozdo­bić - wywo­ły­wał tylko nie­smak i obu­rze­nie. Na szczę­ście pani Bar­bara cze­kała odwie­dzin rodziny, a nikt nie wyda­wał jej się bar­dziej odpo­wied­nim do rado­wa­nia się ich nową sie­dzibą niż rodzina. Nowe miesz­ka­nie uspo­so­biło ich zresztą tak przed­się­bior­czo, że na Wiel­ka­noc tego roku wybrali się sami do Kalińca. Pani Bar­bara gorącz­ko­wała się do tej podróży w nie­opi­sany spo­sób. Wszystko ją do niej pchało. Teraz już nie­wąt­pli­wie była w ciąży trzeci czy czwarty mi