Ebook O kocie, który sam chadzał na przechadzkę mobi,epub

Rudyard Kipling O KOCIE, KTÓRY SAM CHADZAŁ NA PRZECHADZKĘ Wydawnictwo Avia Artis 2021 ISBN: 978-83-8226-261-2 Ta książka elektroniczna została przygotowana dzięki StreetLib Write (). --> O KOCIE, KTÓRY SAM CHADZAŁ NA PRZECHADZKĘ - spis treści spis treści O kocie, który sam chadzał na przechadzkę. Podziękowania O kocie, który sam chadzał na przechadzkę. Posłuchaj, a uważaj pilnie, bo to, moje kochanie, było, stało się i wydarzyło w owe czasy, gdy swojskie zwierzęta żyły jeszcze dziko. Pies był dziki i koń był dziki, i krowa była dzika, i świnia była dzika -- tak dzika, jak tylko zwierzę może być dzikie -- i wałęsały się swemi własnemi dzikiemi drogami po wilgotnych, dzikich lasach. Ale najdzikszy ze wszystkich dzikich zwierząt był kot. Sam chadzał na przechadzkę, a gdzie? -- o to wcale nie dbał. Człowiek oczywiście był także dziki. Był strasznie dziki! I nie pierwej oswoił się, aż spotkał kobietę, która mu powiedziała, że nie ma ochoty żyć tak dziko, jak on. Wyszukała ona piękną, suchą jaskinię, w której mieli sypiać, zamiast na kupie wilgotnych liści; dno jej posypała czystym piaskiem i zapaliła w głębi jaskini ogień, a u wejścia do jaskini zawiesiła ogonem na dół wysuszoną skórę z dzikiego konia, a potem rzekła: -- Wycieraj nogi, mój kochany, gdy wracasz do domu; a teraz możemy rozpocząć gospodarstwo. Wieczorem -- kochanie, jedli dziką baraninę, pieczoną na gorących kamieniach, a zaprawioną dzikim czosnkiem i dzikim pieprzem; tudzież dzikie kaczki, nadziewane dzikim ryżem, dzikim majerankiem i dzikim anyżem; i jedli szpik z kości z dzikiego wołu, oraz dzikie czereśnie i dzikie jabłka granatowe. Potem mężczyzna układał się do snu przy ogniu i bywał ogromnie wesół; ale kobieta nie ruszyła się z miejsca i czesała swe włosy. Brała do ręki wielką, płaską kość łopatkową z barana, wpatrywała się w wyrzezane na niej dziwne znaki i dorzucała drew do ognia, a potem czyniła czary. Czyniła pierwszy na świecie czar śpiewu. Opodal, w wilgotnych, dzikich lasach zbierały się wszystkie dzikie zwierzęta w takiem miejscu, skąd można było widzieć światło ognia, i dziwiły się, co to znaczy. Wtem dziki koń tupnął swem dzikiem kopytem i rzekł: -- O, moi przyjaciele i o, moi wrogowie, dlaczego mąż i niewiasta rozniecili wielkie światło w wielkiej jaskini i co złego nam ono wyrządzi? Dziki pies podniósł w górę swój dziki nos, wietrzył i zwietrzył pieczoną baraninę, a potem rzekł: -- Pójdę, zajrzę, popatrzę i powiem, bo mnie się zdaje, że to jest coś dobrego. Kocie, chodź, ze mną! -- Nie, nie! odparł kot. -- Jam jest kot, który sam chadza na przechadzkę i wcale o to nie dba, gdzie? Nie pójdę z tobą! -- Dobrze. Ale odtąd już nigdy nie będziemy przyjaciółmi -- odpowiedział dziki pies i podreptał ku jaskini. Atoli dziki kot rzekł po chwili do siebie samego: -- Mnie wszędzie jednako. Dlaczego nie mam też pójść i zajrzeć, i popatrzeć, i znów odejść, gdy mi się tak podoba? Więc chyłkiem podążył za dzikim psem i skrył się w miejscu, skąd mógł wszystko słyszeć. Dziki pies, stanąwszy u wejścia do jaskini, uniósł w górę swym nosem wysuszoną skórę końską i węszył cudowny zapach pieczonego barana; a kobieta, która właśnie wpatrywała się w łopatkę, zobaczyła go, roześmiała się i rzekła: -- Oto jest pierwszy. Dziki zwierzu z dzikich lasów, czego chcesz? Dziki pies odezwał się: -- O, mój wrogu i małżonko wroga mojego, co to jest, co tak wspaniale pachnie w dzikich lasach? Wtedy kobieta podniosła z ziemi łopatkę z pieczonego barana, rzuciła ją dzikiemu psu i powiedziała: -- Dziki zwierzu z dzikich lasów, skosztuj i popróbuj. Dziki pies gryzł kość, która była smaczniejsza od wszystkiego, co dotychczas jadał, i odezwał się: -- O, mój wrogu i małżonko wroga mojego, daj mi jeszcze jedną. A kobieta rzekła: -- Dziki zwierzu z dzikich lasów, pomagaj za dnia memu małżonkowi w łowach i strzeż nocą jego jaskini, a będę ci dawała tyle kości, ile ci potrzeba. -- Ach! rzekł kot, nadsłuchując -- to roztropna niewiasta, ale nie tak roztropna, jak ja. Dziki pies wpełzł do jaskini i położył swą głowę na kolanach niewiasty, i rzekł: -- O, mój przyjacielu i małżonko przyjaciela mojego, będę za dnia pomagał twemu małżonkowi w łowach, a nocą będę strzegł waszej jaskini. -- Ach! -- rzekł kot, nadsłuchując -- ten pies jest głupi. I znów odszedł w wilgotne, dzikie lasy, wymachiwał swym dzikim ogonem i przechadzał się po swych dzikich drogach. Atoli nie rzekł nikomu ani słowa. Mężczyzna, obudziwszy się, rzekł: -- Czego chce od nas ten dziki zwierz? A kobieta odparła: -- Jego miano już nie jest dziki pies; jego miano jest odtąd Pierwszy Przyjaciel, i będzie on naszym przyjacielem po wszystkie, wszystkie czasy. Zabieraj go z sobą na łowy. Następnego wieczora nażęła kobieta na mokrych łąkach dużo wiązek świeżej, zielonej trawy i ususzyła ją przy ogniu, aż zapachniało dokoła świeżo skoszonem sianem; i siedziała u wejścia do jaskini, splatała uzdę ze skóry końskiej, i wpatrywała się w wielką, szeroką łopatkę baranią -- i czyniła czary. Czyniła drugi na świecie czar śpiewu. RESZTA TEKSTU DOSTĘPNA W PEŁNEJ WERSJI. Podziękowania Wydawnictwo Avia Artis dziękuje serdecznie wszystkim ludziom zaangażowanym w powstanie tej książki. ***** Rudyard Kipling O KOCIE, KTÓRY SAM CHADZAŁ NA PRZECHADZKĘ Tłumaczenie: Stanisław Wegner Projekt okładki: Avia Artis W projekcie okładki wykorzystano portret Rudyarda Kiplinga Autor: Elliott & Fry oraz portret Alfreda Nobla Autor: anonim Wszystkie prawa do tego wydania zastrzeżone. (C)Wydawnictwo Avia Artis 2021