Ebook O Rewolucji. Rosja 1905, 1917 mobi,epub

ji SDKPiL agenta. 4 marca oboje zostali aresztowani w pensjonacie przez Ochranę i po przeprowadzonej rewizji, osadzeni w więzieniu. Róża była osadzona kolejno w więzieniu na Ratuszu, na Pawiaku oraz w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej. Za murami więziennymi nadal pilnie pisała dla SDKPiL teksty odezw i artykułów, powstały też tam teksty trzech broszur. Urobek przemycano na wolność. To tam powstał w wersji ostatecznej jej największy i najważniejszy dokument programowy Komentarz do programu Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, od razu wydany nielegalnie w formie 67-stronicowej broszury5. Po przekupieniu dwóch oficerów Ochrany udało się uzyskać 28 czerwca 1906 czasowe zwolnienie jej za kaucją w celach leczniczych, aż do momentu procesu sądowego. W początku sierpnia przez Petersburg udała się do fińskiego letniska Kuokalla (Finlandia stanowiła wówczas autonomiczną część Imperium Rosyjskiego). W połowie września udało się jej tajnie stamtąd wydostać i dotrzeć do Niemiec. Tak zakończył się jej ostatni pobyt w ojczyźnie. W Berlinie czas swój dzieliła między twórczość publicystyczną dla SDKPiL, działalność polityczną i pisarską w SPD oraz badania naukowe w dziedzinie ekonomii politycznej. Od 1907 r. wykładała także ekonomię polityczną w szkole partyjnej SPD. Była w Niemczech kilkakrotnie więziona za jej antymilitarystyczne wypowiedzi w prasie i na publicznych zgromadzeniach. Z wybuchem I wojny światowej dystansowała się coraz bardziej od SPD z powodu jej faktycznego przyzwolenia na prowadzenie tej wojny przez rząd niemiecki. W końcu grudnia 1918 r., głównie z tychże powodów, stała się współzałożycielką Komunistycznej Partii Niemiec. W dwa tygodnie później, 15 stycznia 1919 r., została zamordowana w Berlinie przez prekursorów nazizmu, niemiecką soldateskę. Do okoliczności jej śmierci jeszcze powrócimy. Zarówno jej własne prace, jak i prace o niej, ukazywały się (i nadal ukazują) w wielu krajach i językach. Bibliografia jej dotyczących publikacji książkowych - od Europy, poprzez obie Ameryki aż po Japonię i Chiny - liczy setki pozycji. W Polsce współczesnej stała się postacią zmarginalizowaną. Ten niezbyt oświecony prowincjonalizm jest produktem mieszaniny ignorancji z apriorycznie niechętnym stosunkiem do ludzi lewicy. Jej niepopularność jest w dużym stopniu także płodem zbitki zniekształconych informacji dotyczących jej stosunku do kwestii niepodległości Polski. Prawda o jej stanowisku w tej sprawie nie pokrywa się ze spotykanymi u nas stereotypami. Róża Luksemburg była osobą intymnie przywiązaną do polskiej kultury. Władała biegle kilkoma obcymi językami (rosyjskim, niemieckim i francuskim) i większość swego życia spędziła w Szwajcarii i w Niemczech, jednakże język polski był i pozostał jej pierwszym i najbliższym językiem. Tysiące Niemców dowiedzialo się po raz pierwszy właśnie z jej artykułów prasowych, kim był Adam Mickiewicz, jej ulubiony poeta. Słowem i pismem walczyła z przymusową germanizacją Polaków w zaborze pruskim. W 1900 r. ogłosiła w tej sprawie w Poznaniu broszurę pt. Przeciwko wynaradawianiu. Programowo wypowiadała się za autonomią dla zaboru rosyjskiego i czyniła to w sposób bardziej bezkompromisowy niż współcześni jej przywódcy endecji. Nie była natomiast zwolenniczką umieszczenia hasła niepodległości Polski w programie SDKPiL. Jej krytyczny stosunek do hasła niepodległości Polski, znajdującego się w okresie rewolucji 1905 r. - jako hasła walki doraźnej - tylko w programie piłsudczykowskiego skrzydła PPS, wynikał z kilku powodów. Krytykowała to hasło nie dlatego, by sądziła, że Polska na niepodległość nie zasługuje, lecz dlatego, że uważała postulat ten - w ówczesnych warunkach - za nierealny. Nie sprzyjały jego realizacji - jej zdaniem - ani ogólne tendencje integracyjne gospodarki kapitalistycznej, ani też konkretna sytuacja ziem polskich. W największym bowiem z zaborów, tym, który znajdował się pod panowaniem cara - przemysł i znaczna część rzemiosła pracowała głównie na chłonne rynki Rosji właściwej. Wysuwała z tego wniosek, że hasło niepodległości nie będzie w stanie skupić wokół siebie dwóch najbardziej prężnych grup społecznych Królestwa Polskiego: przemysłowców i robotników. Odseparowanie się od atrakcyjnych rynków rosyjskich, od których Kongresówki nie dzieli żadna granica celna, nie leży bowiem w ich interesach. Wysuwała również i inne argumenty. Takie jak ten, że hasło niepodległości osłabi impet walki o demokratyzację Imperium Rosyjskiego: o swobody obywatelskie i zrównanie w prawach (w tym do rozwoju własnej kultury narodowej) wszystkich jego obywateli, gdyż tylko wspólne uderzenie na carat może być skuteczne. Te same zasady rozciągała na zabór pruski. Zabór austriacki znajdował się pod względem możliwości rozw