Obcy. Nieznane stany świadomości - Audiobook mp3

Bywało, że wyjął jakiś egzemplarz z regału, przekartkował go pobieżnie i uśmiechając się pobłażliwie, z gestem rozbawienia odkładał go na półkę. Nigdy jednak nie skomentował zawartości mojej biblioteczki i tylko raz zapytał, czy oprócz tego czytam też jakieś normalne książ Zapytałem go wtedy, jakie to są według niego te normalne książki, ale roześmiał się tylko i nic na to nie odpowiedział. Potem już nie wracał do tego tematu. Chociaż nigdy się otwarcie do tego nie przyznał, zauważyłem, że musiał mnie uznać za swego rodzaju autorytet w tej dziedzinie i że paradoksalnie trochę go to chyba drażniło. W naszych rozmowach często przekornie kwestionował moje poglądy i zadawał podchwytliwe, jak zapewne sądził, pytania, które dowodziły tylko jego braku oczytania i podstawowej wiedzy pozwalającej choćby na zrozumienie skali jego własnej ignorancji. Myślę, że powoli to odkrywał i stąd brała się jego irytacja. Najwyraźniej wchodził w ten okres życia, kiedy zaczynamy podejrzewać, że Wszechświat, w którym żyjemy, jest dużo bardziej skomplikowany, niż nam się to do tej pory wydawał Chyba że przyjmie się na wiarę to, co próbują nam od dziecka wbić w głowę na lekcjach religii. Wtedy ma się spokój i nie odczuwa się potrzeby szukania odpowiedzi na te beznadziejnie trudne pytania, bo akceptując iluzję, wie się wszystko, nic jednocześnie o świecie nie wiedzą Ale Bobowi najwidoczniej to nie wystarczało. Kiedyś, zupełnie nieoczekiwanie i pozornie bez związku z tematem naszej rozmowy, zapytał nagle: - Wierzysz w UFO? Zaskoczył mnie. Roześmiałem się, jak zwykle zdziwiony jego bezpośrednim podejściem do trudnych pytań, które uważałem za dosyć osobiste, a nawet wręcz intymne, bo określające podstawy mojego światopoglądu. Nie lubiłem o tym rozmawiać z ludźmi słabo zorientowanymi w temacie, a za takiego go wówczas uważałem. Takie rozmowy przeważnie kończyły się kompletnym brakiem porozumienia, a często nawet dosyć ostrą wymianą zdań, czego starałem się unikać, bo z Bobem łatwo było się pokłócić. - Co przez to rozumiesz? - odpowiedziałem, próbując ominąć bezpiecznie kolejną rafę, która pojawiła się na kursie naszych wzajemnych stosunkó - To proste. Pytam, czy wierzysz w UFO - powtórzył, wyraźnie poirytowany. Spojrzałem na niego, zastanawiając się, jak na to odpowiedzieć. ? Bob jest dziwnym facetem. Z natury bardzo bystry i inteligentny, z dużym poczuciem humoru i potencjałem intelektualnym, ma jeden, podstawowy problem. Jest nim brak gruntownego wykształcenia, które nie gwarantuje wprawdzie zrozumienia wszystkich problemów tego świata, ale w niektórych przypadkach może je znacznie ułatwić. Mówiąc wprost: Bob jest niedouczony i wszystko próbuje brać na tak zwany zdrowy, chłopski rozum. Ale to nie zawsze wystarcza. Może dlatego bywa nieufny i często niełatwo ­przychodzi mu zaakceptować coś, co nie zgadza się z jego, jak mu się wydaje, zdroworozsądkowym podejściem. Na dodatek zbyt mało wie, żeby umieć odróżnić informacje wiarygodne i mające racjonalne, naukowe uzasadnienie od pseudonaukowego bełkotu krążącego w sieci. W rezultacie wszystko staje się dla niego problemem wiary, tak jakby wiara była gwarancją prawdy. Dla mnie jest to trochę bardziej skomplikowane. - Jeśli pytasz, czy wierzę w to, że ludzie widują na niebie obiekty, których pochodzenia nikt nie potrafi wyjaśnić, to moja odpowiedź brzmi: tak. Wierzę w to - odpowiedziałem, patrząc na niego poważnie. Bob się roześmiał. - Nie o to mi chodzi, nie udawaj wariata - powiedział z rozbrajającą szczerością. - Pytam, czy wierzysz, że UFO są pojazdami kosmitów i czy według ciebie istnieją cywilizacje pozaziemskie. Czy przybywają do nas kosmici z innych planet, o to pytam. To chyba proste pytanie? - Spojrzał na mnie wyczekująco. To było zdecydowane postawienie sprawy. Zacząłem się zastanawiać, co powiedzieć, żeby nie wywołać zbyt namiętnej dyskusji. Nie miałem tego wieczora ochoty na światopoglądowe spory. Ale gdy spojrzałem na jego poważną minę, uznałem, że nie mam wyjścia. - Dobrze, odpowiem ci na to proste, jak twierdzisz, pytanie. Ale najpierw musiałbym ci opowiedzieć, jak do tego doszedłem, a to jest dosyć długa historia, nie chciałbym cię zanudzić - powiedziałem, spokojnie patrząc na niego. Natychmiast odbił piłeczkę. - Nic się nie przejmuj, nigdzie mi się nie spieszy, z chęcią posłucham. - Okej, sam tego chciałeś - odpowiedziałem i zacząłem swoją opowieść. O tym, jak Wszechświat poraził mnie kiedyś swoim niewyobrażalnym ogromem i jak uświadomiłem sobie, że ani ja, ani nikt inny nigdy nie zbliży się zmysłami do tej otaczającej nas tajemnicy. I że wszelkie próby podejmowane na przestrzeni dziejów zmierzające do znalezienia odpowiedzi na te kilka podstawowych pytań dręczących l