Ebook Objawienia mobi,epub

towaną przez Ducha Świętego, by dobrze mogła spełniać swe powołanie -- być sumieniem Kościoła, całego świata i wielu poszczególnych ludzi nie tylko żyjących wówczas, ale również dzisiaj; by była Bożym prorokiem i rzecznikiem praw i spraw Boga i ludzi. Brygida godziła się na to wewnętrznie, chociaż jeszcze nie wiedziała, jak będzie konkretnie wyglądała jej praca i jaką ona sama powinna się stać, by Bogu nie sprawić zawodu. Nie musiała długo czekać, by usłyszeć z ust Chrystusa, że powinna upodobniać się do instrumentu muzycznego, z którego artysta wydobywa piękne dźwięki, grając miłe melodie. Instrument ten jest posrebrzany z zewnątrz, a pozłacany wewnątrz. Powinna więc starać się o posrebrzanie siebie przez swe szlachetne postępowanie i zdobywanie mądrości ludzkiej, aby zrozumieć swe obowiązki wobec Boga i człowieka, a także, aby osiągnąć wieczne zbawienie. Pozłacania swego wnętrza powinna dokonywać przez zdobywanie pokory, która miała polegać na tym, aby nie pragnąć żadnej przyjemności poza Chrystusem i nie bać się żadnej przykrości i żadnego cierpienia sprawionego jej z powodu roli, którą miała odegrać. Jak artysta dba o swój instrument, zawijając go w czysty pokrowiec czy wkładając do futerału i zamykając na klucz, tak i ona powinna owinąć się czystością, aby nie poplamić swego uczucia względem Boga i świętej przyjemności przebywania z Nim. Często więc miała pozostawać w samotności, ponieważ towarzystwo ludzi, zwłaszcza złych, prowadziło do ruiny szlachetnych obyczajów. Powinna skrupulatnie czuwać nad wszystkimi zmysłami i nad sercem, aby podejmując się różnych prac, robić to ostrożnie i z bystrą uwagą. Szatan bowiem będzie usiłował ją oszukać. Jednak Duch Święty będzie kluczem otwierającym jej serce tak, jak tego będzie chciał Chrystus -- na Jego cześć i dla dobra całej rodziny ludzkiej[11]. Bóg powołał Brygidę, by powstrzymać szerzące się zło, by otworzyć ludziom oczy na Jego miłość, by skłonić ich do doceniania Męki Chrystusa, uratować ich od potępienia wiecznego i by ziemia, która wprawdzie nigdy nie będzie rajem, nie stała się jednak piekłem. Wołanie świętej dawało i daje ludziom możliwość wyboru między wiecznym życiem i wieczną śmiercią, przypominając podstawowe prawdy, ale również przestrzegając, prosząc, a nawet grożąc. W 1346 roku Brygida udała się na dwór królewski, wioząc ze sobą spisane nakazy dla króla, szlachty, księży i zakonników. Napisała również list ganiący postępowanie Papieża Klemensa VI, przebywającego w Awinionie. Na prośbę króla Magnusa II o radę w sposobie rządzenia spisała wiele objawień[12]. Gdy król zaczął wprowadzać w życie otrzymane wskazówki, wywołało to oburzenie wielu dworzan. Np. doradca króla Knut Folkesson czy rycerz Nikolaus Ingevaldsson rozpoczęli nieomal formalne prześladowanie Brygidy. Po pewnym czasie brakło jej cierpliwości, o którą Pan się upomniał, podając sposób właściwego postępowania[13]. W czasie pielgrzymki do Hiszpanii na własne oczy oglądała spustoszenie spowodowane wojną stuletnią między Francją i Anglią. Postarała się więc o pokojowe i rozjemcze poselstwo ze strony Szwecji. Duchowieństwo szwedzkie najwięcej skorzystało zresztą z objawień. ,,Nie tylko, że nie występowało przeciw niej, poza bardzo sporadycznymi wypadkami, ale wprost popierało jej działalność". 3. W Rzymie (1349-1373) 3. W Rzymie (1349-1373) Niestety, pierwotny entuzjazm Szwedów wobec Brygidy i jej posłannictwa zaczął powoli wygasać[14]. Ona sama była przekonana, że jej zadanie i posłannictwo nie powinno się ograniczać tylko do własnej ojczyzny. Kiedy Klemens VI ogłosił rok 1350 Rokiem Świętym, zdecydowała się pojechać do Rzymu. Być może przeczuwała, że już więcej nie wróci do ojczyzny. Ciężko jej było rozstać się przede wszystkim z własnymi dziećmi[15]. Chrystus jest jednak wymagający! Jej zadanie i misja były ogromne[16]! Dla pielgrzyma średniowiecza Rzym, do którego się udawał, był przede wszystkim owym błogosławionym miejscem odpuszczenia grzechów, miejscem łaski, świętym miejscem. Ale ówczesny Rzym miał także drugie oblicze[17]. W roku 1348 został zniszczony przez trzęsięnie ziemi. Wiele budynków rozsypało się w gruzy, Bazylika św. Pawła za Murami -- cel pielgrzymek; częściowo także Bazylika św. Jana na Lateranie. Być może z powodu szkód, miasto wcale nie wywoływało zachwytu przybywających, lecz wręcz odwrotnie -- budziło uczucia zniechęcenia, żalu i smutku. Do tego dochodziło niedobre wrażenie wywołane wielką ilością średniowiecznych fortyfikacji będących dowodem, że oprócz miłości panowała w tym mieście nienawiść. Połowa miasta znajdowała się w rękach rodziny Orsinich, a nad drugą panowała rodzina Colonnich; obie skłócone i walczące ze sobą.