Ebook Ocalony mobi,epub

ta dziw­na ta­jem­ni­czość, to mimo wszyst­ko czu­łem pe­wien nie­po­kój. Cho­le­ra wie, w co ja się pa­ku­ję?! Naj­wi­docz­niej wy­czuł moje nie­zde­cy­do­wa­nie, bo już cał­kiem przy­jaź­nie do­dał. - Nie ocze­ku­ję od pana rze­czy nie­moż­li­wych i pro­szę się nie oba­wiać. Spra­wa jest pro­sta. Cho­dzi o na­pi­sa­nie mo­je­go ży­cio­ry­ Zga­dza się pan? - Zga­dzam się. - Jest jesz­cze je­den wa­ru­ może pan to opu­bli­ko­wać do­pie­ro po mo­jej śmier­ci. Zro­bi­łem duże oczy. Kiw­ną­łem gło­wą, że przy­sta­ję na ten wa­ru­nek, mimo że zu­peł­nie nie mo­głem zro­zu­mieć po­wo­du, dla któ­re­go ktoś chce, aby coś o nim na­pi­sa­no i nie chce tego po­tem czy­tać. Le­d­wie zdą­ży­łem o tym po­my­śleć, a już mia­łem ko­lej­ny do­wód na to, że fa­cet czy­ta w mo­ich my­ślach. - Jed­nak­że, chciał­bym prze­czy­tać pań­skie dzie­ło po na­pi­sa­ Je­że­li cho­dzi o pań­skie gra­ty­fi­ka­cje, to po­roz­ma­wia­my o tym na koń­cu. Na­to­ Wy­jął spod koca ja­kieś za­wi­niąt­ko. Trzy­mał je tam przez cały czas na­szej roz­mo­wy. Po­wo­li roz­wi­nął pa­pier i po­ło­żył na sto­li­ku dzie­sięć stu­zło­tó­wek. - To na pa­li­wo. Nie mogę po­zwo­lić, aby do­pła­cał pan do mo­ich za­chcia­nek. - Nie mogę tego przy­jąć! Prze­cież pan mnie w ogó­le nie zna! Mogę wziąć pie­nią­dze i już nig­dy się tu nie po­ja­wić! - Mło­dy czło­wie­ku. Ja wiem o panu wię­cej niż się panu wy­da­je. A te­raz pro­szę to wziąć i po­ja­wić się ju­tro punk­tu­al­nie o go­dzi­nie dzie­sią­tej. Po­pra­wił so­bie koc i spu­ścił gło­wę. Chwi­lę przy­glą­da­łem się mu. Usły­sza­łem ci­che chra­pa­nie. Usnął. Dźwi­gną­łem się po­wo­li i spoj­rza­łem w kie­run­ku sie­dzą­cej nad sta­wem dziew­czy­ny. Za­uwa­ży­ła mój ruch, bo pod­nio­sła się i ru­szy­ła w kie­run­ku domu. - Przy­ja­dę tu ju­tro - po­wie­dzia­łem, kie­dy się zbli­ży­ła. - Do wi­dze­nia. Wra­ca­łem tą samą dro­gą. Już nie na­rze­ka­łem na wy­bo­je. Osta­tecz­nie, do­sta­łem za to od­po­wied­nią re­kom­pen­sa­tę. Przez cały czas za­sta­na­wia­łem się tyl­ko nad jed­nym - co ta­kie­go może mieć na su­mie­niu ten czło­wiek i ja­kie­go cię­ża­ru chce się po­zbyć, sko­ro robi z tego taką ta­jem­ni­cę i jesz­cze chce za to za­pła­cić? Dzień drugi Następ­ne­go dnia, punk­tu­al­nie o go­dzi­nie dzie­sią­tej zna­la­złem się po­now­nie w tym sa­mym miej­scu. Tym ra­zem przed da­czą stał za­par­ko­wa­ny te­re­no­wy czar­ny land cru­iser. Ta­kim czymś moż­na tu przy­jeż­dżać - skon­sta­to­wa­łem w du­chu i zbli­ży­łem się do drzwi. Za­pu­ka­łem i cze­ka­łem cier­pli­wie z na­dzie­ją, że otwo­rzy je uśmiech­nię­te zie­lo­no­okie stwo­rze­nie. Drzwi otwo­rzy­ły się po chwi­li, ale za­miast zie­lo­nych oczu wy­rósł przede mną bro­da­ty męż­czy­zna o po­stu­rze go­ry­la. Le­d­wie zdą­ży­łem prze­kro­czyć próg, a on zła­pał mnie za ra­mię i kil­ko­ma szyb­ki­mi ru­cha­mi ob­ma­cał po kie­sze­niach. - Może pan iść - za­ko­men­de­ro­wał po za­koń­cze­niu tej nie­zbyt mi­łej dla mnie czyn­no­ści. Szyb­ko prze­sze­dłem przez duży sa­lon z ko­min­kiem i przez prze­szklo­ne drzwi wy­sze­dłem na ta­ras. Star­szy pan wy­cią­gnął do mnie rękę na po­wi­ta­nie i wska­zał na fo­tel. Ten sam, któ­ry zaj­mo­wa­łem wczo­raj. - Prze­pra­szam pana za to prze­szu­ka­nie, lecz mu­sia­łem się upew­nić co do tych sprzę­tów na­gry­wa­ją­cych. - Prze­cież obie­ca­łem. - No już do­brze. Od tej chwi­li mam do pana peł­ne za­ufa­nie i wie­rzę, że mnie pan nie za­wie­dzie. W drzwiach po­ja­wił się bro­dacz i przy­niósł mi kawę oraz ko­niak, po czym za­pa­ko­wał się do lan­da i od­je­chał. Wi­dać, że wcze­śniej otrzy­mał sto­sow­ne in­struk­cje. Wy­ją­łem no­tat­nik i dłu­go­pis, a sta­ru­szek roz­po­czął swo­ją opo­wieść od py­ta­nia: - Był pan kie­dyś we Lwo­wie? - Tak. Mia­łem spo­sob­ność zwie­dzać to mia­sto przed paru laty i mu­szę przy­znać, że jest bar­dzo pięk­ne. - No wła­śnie. To tam się uro­dzi­łem i prze­ży­łem naj­pięk­niej­sze lata swo­je­go ży­cia. Nie mó­wię tego przez zwy­kły sen­ty­ment, bo taki od­czu­wa każ­dy do­ro­sły, tę­sk­nią­cy za utra­co­nym dzie­ciń­stwem. Śmia­ło mogę po­wie­dzieć, że czter­na­ście lat, któ­re spę­dzi­łem w tym mie­ście były mo­imi naj­szczę­śliw­szy­mi z ca­łe­go, po­nad osiem­dzie­się­cio­l