Ebook Oceania historia świata zaginionego. Opowieść o zagładzie Atlantydy mobi,epub

dą jest, że pchnięty burzą ku południowi, odkryłeś część świata większą, niż wszystkie znane dotąd części świata razem? -- Takem napisał, tak jest. -- Czy prawdą jest, że tam zima tak ciepła jak u nas wiosna, trawa tak wysoka jak u nas drzewo, zwierzę tak rozumne jak u nas człowiek? -- Zaprawdę, tak. -- Czy prawdą jest, że tam kobieta piękniejsza, mąż odważniejszy niż u nas, że tam powietrze samo uzdrawia, ochotnikom daje siłę, tchórzom męstwo, brzydkim piękność; -- Tak powiedziałem. -- Czy prawdą jest, że ziemia tam złotym piaskiem pokryta, że góry tam są z drogich kamieni, a na brzegu morza perły i purpura? -- Tak rzekłem, tak jest. -- Czy prawdą, jest, żeś widział tam rośliny niosące owoc słodszy od chleba; żeś widział tam trzcinę, z które miód wypływa; żeś widział tam krzaki, które dają nici bielsze od śniegu; żeś widział tam drzewa, z których owoców słodkie wino wypływa a spod ich kory mleko się sączy? -- Widziałem wszystko i przywiozłem ze sobą okazy. -- A czyś przywiózł ze sobą tego ptaka, który jest rozumny jak człowiek, który ludzkim mówi językiem i cuda czyni? -- Jest w okręcie moim. -- A czyś mówił już o tym innym? -- Tylko na tych marmurach spisane są moje tajemnice -- Czy twoi żeglarze nie byli w mieście? -- Żaden z nich portu nie opuścił. -- Wróć do twego okrętu, Hannonie. Poszli wiec razem z nim do portu. Późnym wieczorem wywiedli okręt na pełne morze, otaczając go czterema wojennymi nawami, rozdarli jego żagle zniszczyli jego ster, złamali jego maszty podłożyli z czterech stron grecki ogień, który w wodzie płonął. Ogniste iskry podpaliły okręt a niezgaszony płomień ognia greckiego przeniknął żelazne pokrycia i pośrodku morza pochłonął okręt Hannona, wraz z jego właścicielem i załogą i z przywiezionym z nowych światów złotym piaskiem i z chlebowym owocem i z miodonośną rośliną i z mlekodajnym drzewem i z ptakiem gadającym: wszystko to razem do szczętnie w wodzie spłonęło. A w Kartaginie postanowiono, że kto by o szczęśliwej ziemi Hannona ośmielił się jednym wspomnieć słowem, ten straci głowę na rynku Astarty, a gdyby którykolwiek senator powtórzył choć jedno słowo z tego, co Hannon na tej tablicy napisał, ten w porcie związanym zostanie i z kamieniem u szyi w morze rzucony. Gdyby bowiem lud kartagiński mógł się dowiedzieć, że istnieje kraj tak szczęśliwy pod niebem, tłumnie porzuciłby ojczyznę i te pałace rozpadłyby się w ruinie a węże i nietoperze zamieszkałyby na gruzach a cudzoziemiec tak by się pytał o Kartaginę: ,,- Cóż to jest? któż wie co o tym?" Rozdział 2 Kiedy Tyr był jeszcze w stanie kwitnącym, i kiedy nawy jego aż do Indii dopływały, żył wówczas w tym mieście bogaty żeglarz, który nazywał się Bar Noemi. Jak widać z nazwiska, był on pochodzenia palestyńskiego; jeden z tych potomków Beniamina, którzy w czternastu mężów wypędzeni zostali z miasta i zabici za obrazę jednej kobiety. Kara była rzeczywiście zasłużoną. Dzicy ci ludzie zhańbili kobietę, która jako gość do miasta przybyła; dlatego też godziło się znieść ich z oblicza ziemi. Bar Noemi jednak był wówczas jeszcze dzieckiem, wskutek czego uwolniony został od kary, jako nie mający udziału w winie ojców; wiedział on dobrze, że kara ta nastąpiła na rozkaz Pana, na rozkaz wszechmocnego, mściwego Jehowy, który wśród błyskawic i gromów własną ręką napisał na marmurowych kowanych tablicach: ,,- Niechaj świętą będzie obcemu człowiekowi twarz kobiety obcej, a kto jako wróg przychodzi, niech umrze." Bar Noemi wiedział dobrze, że wyrok wypełniono w sposób bezwzględny i bezlitosny, ale nie porzucał wiary swych ojców, gdy pomyślał o krainach szczęścia, o ziemi obiecanej, o wspaniałych podaniach Syjonu, o błogosławieństwie potężnego a mściwego Boga, który grzechy ojców karze do czwartego pokolenia, ale cnoty ich nagradza do tysiącznego. Ale bogowie Tyru i Sydonu, bogowie greccy byli milsi; oni znosili miłość na swych ołtarzach i przyjmowali ofiarę gołębia czy kozy, według tego, czy miłość była czysta, czy nieczysta; nie rachowali zresztą nikomu grzechów wesołych, misteriami uczyli śmiertelnika, jak po niepojętych stopniach rozkoszy zbliżyć się do zbawienia -- lub potępienia. Bar Noemi nie odwiedzał świątyń Astarty; zamiast tego, spędzał święta ojców na postach i modlitwie, oblewał próg swego domu krwią paschalnego baranka i co rok stawiał na dworze swoim namiot pokryty zielenią. Lud tyryjski pozwalał mu czynić, co mu się podobało, gdyż zawsze ludność handlowa w rzeczach wiary jest bardzo tolerancyjną; nie mówiono też wobec niego nigdy o wierze Izraela; dość się kłócili ze sobą, jeżeli nie na żelazo, to na srebro i złoto. Bar Noemi, kiedy dorósł, był najbogatszym prawie z kupców tyryjs