Ebook Odległe rubieże. Szturm straceńców mobi,epub

ol­skich gra­na­tów, wy­strze­lo­nych z pan­cer­nej, za­ma­sko­wa­nej ko­pu­ły, by ich wy­bić, a oca­la­łych od­go­nić. - Krót­kie se­rie! - in­stru­ował Wa­li­gór­ski, po­wstrzy­mu­jąc swo­ich, któ­rym naj­wy­raź­niej za­czy­na­ło się to wszyst­ko po­do­bać. Krzy­cze­li coś nie­zro­zu­mia­le, klę­li i rzu­ca­li po­gróż­ki po każ­dej se­rii. - Bić do celu, nie mar­no­wać amu­ni­cji!... - wy­krzy­ki­wał pod­ofi­cer. Niem­cy cią­gle szli na­przód. Ci z ty­łów zda­wa­li się nie wie­rzyć w to, co się dzie­je, i pcha­li plu­ton za plu­to­nem, aż ich lu­dzie pa­da­li po­szar­pa­ni, krwa­wiąc w piach. Sier­żant do­padł te­le­fo­nu i po­krę­cił korb­ką. - Tu Wa­li­gór­ski. Z for­tu. Daj­cie ogień moź­dzie­rzy na za­sie­ki i da­lej do muru. Ogień hau­bic na bra­mę i da­lej w głąb lasu na dom schu­po. Stam­tąd lezą chy­ba. Szyb­ko! - Odło­żył słu­chaw­kę i wró­cił do strzel­ni­cy. Zdą­żył wy­strze­lić pół ma­ga­zyn­ka, gdy puk­nę­ło ci­cho i nad bun­krem za­war­cza­ło. Pierw­szy gra­nat padł na wprost. Wy­bił wiel­ką dziu­rę, uniósł tony zie­mi. Ktoś ję­czał prze­raź­li­wie. Pol­ską kon­struk­cją za­trzę­sło od na­stęp­nych ła­dun­ków. Te były cięż­sze, wy­strze­li­wa­ne z be­to­no­wych dzia­ło­bit­ni za­ma­sko­wa­nych opo­dal czwar­tej war­tow­ni. Zie­mia drża­ła. Drze­wa pa­da­ły z głu­chym trza­skiem. W sze­re­gach na­past­ni­ków za­pa­no­wał roz­gar­diasz. Ucie­ka­li przed ostrza­łem, la­wi­ną go­rą­cych odłam­ków i pod­no­si­li się, co­fa­li. Po­la­cy tyl­ko na to cze­ka­li. Strze­la­li krót­ko, do­brze mie­rzy­li. Co któ­ryś Nie­miec rwą­cy do ruin muru, byle da­lej w dym, zwi­jał się tra­fio­ny, bli­ski już my­śli, że mu się uda­ło. Pol­skie Brow­nin­gi i Mau­ze­ry strze­la­ły jesz­cze chwi­lę, aż Wa­li­gór­ski uznał, że wy­star­czy. - Prze­rwij ogień! Prze­rwij ogień! - jak echo roz­kaz sier­żan­ta po­wtó­rzy­li ka­pra­le. Chwi­la nie­pew­no­ści i za­ło­ga ryk­nę­ła grom­kim, ra­do­snym śmie­chem, za­raz po­tem roz­pa­mię­tu­jąc cią­gle dud­nią­cą echem wy­bu­chów bi­twę. Sier­żant zła­pał za te­le­fon. Moź­dzie­rze i cięż­sze za­baw­ki mo­gły już umilk­nąć. Zro­bi­ły swo­je. Oni też. Po­pę­dzi­li wro­ga. Bę­dzie moż­na nadać ko­mu­ni­kat: ,,WE­STER­PLAT­TE BRO­NI SIĘ NA­DAL!". o Aura, na­wet jak na fiń­skie lato, była bar­dzo przy­jem­na. Na błę­kit­nym nie­bie wi­sia­ło słoń­ce, przy­pie­ka­jąc upo­rczy­wie, i gdy­by nie lek­ki za­chod­ni wie­trzyk, trud­no by­ło­by wy­trzy­mać w tym upa­le. Jed­nak dla po­rucz­ni­ka Mar­ka Ba­giń­skie­go upał nie sta­no­wił pro­ble­mu, na­wet gdy stał na środ­ku tra­wia­ste­go lot­ni­ska wy­stro­jo­ny w nowy, sta­lo­wy mun­dur pol­skie­go lot­ni­ka. Sta­tus ,,sze­fa sek­cji lot­ni­czej" at­ta­cha­tu woj­sko­we­go pol­skiej am­ba­sa­dy - jak ofi­cjal­nie na­zwa­no nowe sta­no­wi­sko pol­skie­go ,,dwój­ka­rza" i pi­lo­ta - a przede wszyst­kim de­ko­ra­cja naj­wyż­szym fiń­skim od­zna­cze­niem da­wa­ły mu moż­ność wci­ska­nia nosa w spra­wy lot­ni­cze tego dziel­ne­go kra­ju. Spra­wa była po­waż­na. On, zwy­kły lot­nik z Pol­ski, któ­re­go los rzu­cił na tę zie­mię, wraz z do­wód­cą lot­nic­twa Fin­lan­dii, ge­ne­ra­łem po­rucz­ni­kiem Jar­lem Lund­kvi­stem i jego świ­tą, plu­to­nem ho­no­ro­wym i do­wód­ca­mi tego lot­ni­ska, jed­nej z nowo utwo­rzo­nych po­lo­wych baz, miał wi­tać go­ści. Sam ge­ne­rał, po­staw­ny, wy­so­ki męż­czy­zna o po­cią­głej twa­rzy i za­cze­sa­nych do tyłu wło­sach skry­tych pod czap­ką, wy­glą­dał nie­co ope­ret­ko­wo, po­wierz­chow­no­ścią przy­po­mi­na­jąc gwiaz­do­ra fil­mo­we­go. Tyl­ko pod­krą­żo­ne oczy zdra­dza­ły, jak bar­dzo jest zmę­czo­ny i jak wie­le musi zno­sić, za­rzą­dza­jąc nie­wiel­kim lot­nic­twem sta­wia­ją­cym od­pór so­wiec­kiej na­wa­le. Wpa­try­wał się te­raz w da­le­ki ho­ry­zont za­kry­ty zie­lo­ną nit­ką la­sów. Tam wy­so­ko, w go­rą­cym po­wie­trzu, ma­ja­czy­ły ro­sną­ce punk­ci­ki. - Lecą - ge­ne­rał po an­giel­sku oznaj­mił oczy­wi­stą rzecz, zer­ka­jąc na Ba­giń­skie­go. Wes­tchnę­li z ulgą. - Są, wresz­cie są! Nie za­wie­dli nas. - Lund­kvist uśmiech­nął się sze­ro­ko, nie mo­gąc opa­no­wać emo­cji. Ba­giń­ski nie śmiał wda­wać się w dys­ku­sję. Praw­da, przy­by­cie dwóch dy­wi­zjo­nów no­wo­cze­snych ma­szyn bry�