Ebook Okno z widokiem na Prowansję mobi,epub,pdf

ię na jej palcu pierścień, w jaki sposób weszła w jego posiadanie? Pierwszy tom nie wyjaśnia zagadki, chociaż uważny czytelnik może się czegoś domyślać. Mumia w Gutowie? Ciekawe, gdzie leży ta mieścina? Nie miałam pojęcia, ale sądzę, że treść książki wyjaśni mi. Może to byłoby coś dla Jeremiego? Saga o polskiej Życzę Ci spędzenia radosnego czasu z dziewczynami! Wyobrażam sobie, że opowieści nie będą miały końca. Zobaczysz jak wspaniałe masz wnuczki, nie wspominając już o Twojej dzielnej córce, którą podziwiam całym sercem. Jak długo mogą u Was zabawić? I tak dalej, jak zawsze pełna ciepła i serdeczności Patrycja. Mój ukochany, były mieszkaniec południowo-francuskiej prowincji wyszedł nareszcie z łazienki. Jak zwykle pachnący i niezmiennie przyprawiający mnie o zawrót głowy. - Poczytamy? - zapytałam, wskazując leżącą na moich kolanach literaturę, a on w odpowiedzi zebrał książki i odłożył je na stolik. Mógł powiedzieć: - Chérie, nie po to się tak pięknie wykąpał albo coś równie prostackiego, ale nie byłoby to absolutnie w jego stylu. On objął mnie spojrzeniem, a w tym momencie usłyszeliśmy na podłodze pod łóżkiem odgłosy skrobania. Czyżby myszy? Ach, ta nasza Sally i jej pazury! Psina ewakuowała się do wyjścia z sypialni i Jeremi wstał, aby ją wypuścić. [...] miłość jest kombinacją podziwu, szacunku i namiętności. Jeśli żywe jest choć jedno z tych uczuć, to nie ma o co robić szumu. Jeśli dwa, to może nie jest mistrzostwo świata, ale blisko. A jeśli wszystkie trzy, to śmierć jest już niepotrzebna: trafiłaś do nieba za życia. William Wharton Kiedy otworzyłam ponownie oczy, to zamiast Iwony siedzącej na brzegu mojego łóżka i Jeremiego z drugiej strony zobaczyłam stojącą Steffi w granatowej, powiewnej sukience i z roz-puszczonymi, tymi jej fajnymi włosami, które odziedziczyły po niej moja córka i wnuczka Marika. Steffi pokiwała głową współczująco i uśmiechnęła się: - Krucho z tobą było, ale nie panikujcie. Jeszcze nie czas, chociaż muszę ci powiedzieć, że TAM jest całkiem nieźle. Można się przyzwyczaić. To mówiąc pomachała mi ręką, na której zadzwoniły srebrne bransoletki, odwróciła się i odeszła. Tylko tyle. Przymknęłam oczy zastanawiając się, czy ponowna wizyta Steffi, to majaczenie będące skutkiem zastrzyków jakie dostałam, czy też moja siostra znów krąży wokół i dlaczego? Przypomniałam sobie wieczór, gdy po przeczytaniu ostatniego listu od niej i przeanalizowaniu kilku minionych lat, prawie w ekstazie poprosiłam ją, aby wzięła moją Iwonę pod opiekę. Dziś nie mam pojęcia jak miałby ten ,,job" Steffi u nas wyglądać. Wtedy byłam bardzo wzruszona, a dziś okazuje się, że Steffi wzięła moje słowa serio i do serca. Będzie nas teraz nachodzić i może jeszcze dziewczynki straszyć?! Poczułam delikatne ciepło psiego języka liżące moją dłoń. To Sally, która siedząc widocznie cały czas pod łóżkiem, wygramoliła się uważając, że teraz nadszedł jej czas, by móc okazać mi powypadkowe współczucie. Dlaczego musiało mi się przydarzyć coś tak przykrego? Kilka dni po przyjeździe dziewczynek i dwa tygodnie przed Świętem Dziękczynienia, na które tak wszyscy cieszyliśmy się, i gdy tak wiele przygotowań na nas czekało? Też sobie wybrałam moment na spadanie ze schodów w nowych, domowych klapkach! A potem dwie doby w szpitalu, pierwsze badania i prześwietlenie głowy, którą uderzyłam beztrosko o ścianę, zjeżdżając pupą po schodach. Zbadano też dokładnie stan moich kości biodrowych, czy ich nie zwichnęłam lub broń Boże złamałam, bo bolało mnie wszystko okrutnie. Bardzo przystojny ciemnoskóry chirurg zastanawiał się, czy nie będą musieli pewnych części zagipsować, ale jednak nie. Zostały siniaki, które leczymy na razie kompresami. Ale o zagrożeniu mojego życia Steffi wiedziała więcej. Ciekawe. W podzięce za okazywane mi psie uczucie pogłaskałam pieszczotliwie drugie wcielenie Jessie i poprawiwszy się na poduszkach, zamyśliłam. Dotychczas jakoś nie znalazłam czasu, by opowiedzieć Iwonie o poprzednich wypadkach zjawiania się Steffi i jak zza teatralnych kulis, kierowania moim życiem. A może śmierć wcale nie jest taka straszna, jak się niektórym wydaje? Może to tylko przeniesienie do innego, równolegle istniejącego świata? Dość dawno temu Patrycja poprosiła mnie o wyświadczenie pewnej przysługi. Sprawa dotyczyła pójścia do biura parafialnego mieszczącego się niedaleko mojego miejsca zamieszkania i zamówienia mszy św. w pewnej intencji - dotyczącej rodzinnej uroczystości Patrycji i jej męża. Czekając w kolejce przeglądałam katolickie kolorówki leżące na stoliku i w jednej z nich zafrapował mnie artykuł dotyczący nieba, czyśćca oraz piekła. Karteczka umocowana taśmą klejącą na ścianie nad stolikiem