Ebook Opowieści o nadziei mobi,epub

wie walczyli za nas na wojnie, a my mamy tylko siedzieć na kanapie i oglądać Netfliksa; przecież to kpina z prawdziwej traumy, jaką dla tylu ludzi jest wymuszona izolacja. Lale zawsze powtarzał: ,,Wystarczy obudzić się rano". Może teraz prosi się nas, byśmy obudzili się nie tylko w dosłownym sensie. A może to nasza planeta nakazuje nam nieco zwolnić tempo? Czy nie błagała nas od dziesięcioleci, żebyśmy lepiej się nią zaopiekowali? Ile ostrzeżeń musi nam dać, zanim zaczniemy jej słuchać? Tyle ich już przecież otrzymaliśmy. Niemal w każdym kraju pomiędzy rządem i naukowcami toczy się nieustanna, nasilająca się od kilku lat batalia o to, jaki wpływ tak naprawdę mamy na zmiany klimatyczne. Aktywistki i aktywiści, zarówno młodego, jak i starszego pokolenia, nawołują do działania, mówią rządzącym, mówią nam wszystkim, że czas zamilknąć i posłuchać naszej planety. COVID-19 to nasz wspólny wróg, który atakuje wszystkich jednakowo, bez względu na religię, przekonania polityczne, orientację seksualną, rasę czy wiek, a jego skutki są odczuwalne na całym świecie. A jednak zmiany, które wymusza ten nieznany, nowy przeciwnik, przynoszą także nieoczekiwane i pozytywne korzyści. W ciągu zaledwie kilku tygodni od początku kryzysu pojawiły się doniesienia o czystszym powietrzu i niższym poziomie zanieczyszczeń w całych Chinach i wielu miastach europejskich. Kiedy zostaliśmy zamknięci w czterech ścianach, niebo stało się bardziej przejrzyste, a rzeki czystsze. Mogliśmy wyjrzeć na zewnątrz i zobaczyć, co nas czeka. Kiedy to piszę, patrzę przez okno na swoją ulicę. Dzisiaj nie widzę samochodów osobowych ani furgonetek, ale ludzi. Mężczyzn i kobiety, w dowolnym wieku, w pojedynkę, razem, wiele osób z małymi dziećmi, a jeszcze więcej w towarzystwie psów. Idą ulicą, rozmawiają - to widać. Słuchają. Ich psy szczekają na inne, ukryte za płotem przed naszym wzrokiem, a te im odpowiadają. Komunikują się, zachowując społeczny dystans. Sporo osób zatrzymuje się, żeby chwilę porozmawiać. Co mówią mi te interakcje? Po raz pierwszy za naszej pamięci jednoczy nas jeden cel. Wspólny wróg, którego pokonamy razem, robiąc swoje. W szczycie lockdownu widziałam, jak pod sąsiedni dom podjeżdża furgonetka, a młoda dziewczyna wyjmuje z pojazdu pudło wypełnione artykułami spożywczymi. Uśmiechnęłam się na widok tej iście hollywoodzkiej sceny - z pakunku wystawała nawet bagietka. Patrzyłam, jak dziewczyna puka do drzwi, ustawia pudło na ganku i odchodzi. Starsza kobieta mieszkająca w tym domu pewnie widziała ją przez okno, bo drzwi otworzyły się natychmiast. Słyszałam, jak powtarza: ,,Dziękuję, dziękuję". Wyczuwałam emocje w jej głosie. Gdybym musiała się wówczas odezwać, też przyszłoby mi to z trudem. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i odparła: ,,Proszę bardzo, do zobaczenia za dwa dni", po czym wsiadła do samochodu. Kiedy rozmyślałam o tamtej scenie, zastanawiałam się nie tyle nad starszą kobietą, ile nad tą młodą dziewczyną. Zgłosiła się jako wolontariuszka, bo straciła pracę? A może była studentką i nie miała teraz zajęć? Skąd wzięły się artykuły spożywcze, które rozwoziła? Ktoś je podarował czy też sama za nie zapłaciła? Nigdy tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się w życiu innych ludzi - nie licząc najbliższej rodziny i przyjaciół. Co sprawia, że ktoś okazuje współczucie i hojność, a kto inny buntuje się, wyzywa, a nawet bije ludzi, którzy próbują mu pomóc? Widziałam taką reakcję wiele razy podczas pracy w szpitalu. Moja córka i zięć - oboje służą w policji - także aż nadto dobrze znają takie sytuacje. To kolejne przypomnienie, żeby nikogo nie osądzać, jeśli nigdy nie znalazłam się w skórze drugiej osoby. W maju 2020 roku brutalne zabójstwo Georgea Floyda przez policjanta w Stanach Zjednoczonych wywołało falę gniewu, a na całym świecie dały się słyszeć żądania, by uznano wreszcie, że życie osób ciemnoskórych też się liczy. Przypominają mi się słowa Lalego: ,,Nie ma znaczenia, jakiego koloru jest twoja skóra, jakiego jesteś wyznania, pochodzenia etnicznego czy orientacji seksualnej. Wszyscy krwawimy na ten sam kolor". On to rozumiał. Wszyscy jesteśmy ludźmi. W tej chwili trudno jest nawet działać w wolontariacie ze względu na konieczność zachowania dystansu. Wiele osób chce - wręcz potrzebuje - pomagać tam, gdzie to możliwe. Izolacja jest szczególnie trudna dla ludzi żyjących samotnie, dopóki ktoś taki jak ta młoda dziewczyna nie wejdzie do domu starszej kobiety, nie pomoże jej rozpakować zakupów, może napije się z nią herbaty i pogada. Brak relacji z innymi jest trudny do zniesienia - ludzie potrzebują kontaktu fizycznego, uścisku czy pocałunku przyjaciółki, członka rodziny, wnuków. W nadchodzących miesiącach, a może latach, wszyscy będziemy musie