Ebook Opowieści Starego Dębu mobi,epub,pdf

-- Możemy wszyscy zejść do podziemnego królestwa i tam czekać na powrót Aleksandra -- odparła Jadwiga. -- Nie, do podziemnego królestwa można zejść tylko wtedy, jeżeli grozi nam olbrzymie niebezpieczeństwo, którego nie można zażegnać w inny sposób. Poddani nie powinni zbyt dużo o nim wiedzieć. Legendy, które krążą o naszym bogactwie, przynoszą nam tylko kłopoty. Idź, szykuj się do podróży. Po tych słowach pożegnała się i wróciła do robienia chusteczek, które chciała dać Anuszce na drogę. Kiedy skończyła, poszła do komnaty i ze smutkiem spojrzała na śliczną buzię śpiącej królewny. Serce jej pękało na myśl, że niedługo będą musiały się rozstać. Wiedziała jednak, że tylko w ten sposób może ją ocalić. Nastał świt. Przy śniadaniu Anuszka dowiedziała się, że musi opuścić matkę. Usłyszawszy to, rozpłakała się. Tuląc się do matki, błagała, żeby jej nie odsyłała. -- Skarbie, nie płacz, wszystko będzie dobrze. Pójdziesz z Jadwigą i przygotujesz wszystko na przybycie moje i taty. Poczekam tu na niego, a kiedy wróci, dołączymy do ciebie. Po tych słowach ucałowała Anuszkę w czoło i wręczyła jej paczuszkę mówiąc: -- To parę drobiazgów, które przygotowałam dla ciebie. Kiedy będzie ci źle, będziesz za mną tęsknić, płakać, wycieraj oczka tą pomarańczową chusteczką, którą zrobiłam specjalnie dla ciebie, a będą się działy cuda. Tylko pamiętaj, nie możesz używać chusteczki w towarzystwie obcych ludzi. Może to widzieć tylko Jadwiga. Jeżeli będziesz płakać przy obcych, wytrzyj oczy rękawem, tak będzie bezpieczniej. Oprócz tego masz tu kocyk, który ogrzeje cię w chłodne dni, pierścień rodzinny i pięć magicznych jednorazowych chusteczek. Kiedy będziesz w niebezpieczeństwie, musisz jedną z nich, obojętnie którą, rzucić w górę i powiedzieć: ,,Chusteczko ma, chroń mnie od zła". Mając ją przy sobie, jesteś bezpieczna, będziesz czuła, że jestem obok ciebie. Po tych słowach Zofia podeszła do kominka i włożyła rękę do środka, szukając tajemniczego mechanizmu. Coś zatrzeszczało i ściana za kominkiem się rozsunęła. Ich oczom ukazał się olbrzymi korytarz, ściany błyszczały szczerym złotem, a na jego końcu znajdowały się schody, również ze złota. Jego blask raził w oczy. Na ścianach płonęły pochodnie. -- Jak cudownie! Co to jest mamo? -- spytała z zaciekawieniem Anuszka. -- To podziemne królestwo, nasze największe bogactwo, nasza kryjówka, to ona uratowała dawno, dawno temu naszych przodków. Mieszkają tam tylko najbardziej zaufani poddani oraz stu rycerzy broniących skarbów. Dbają o wszystko i nie mogą nigdy wyjść na powierzchnię ziemi. Korytarze prowadzą aż do granic sąsiednich królestw. Idźcie już, czas na was. Musicie wybrać korytarz prowadzący do Alandii. Nikt nie wpadnie na to, aby następczyni tronu Złocistego Królestwa szukać pod własnym nosem - w leśnej chatce. Idźcie już. Będę wysyłać wam informacje przez posłańców. Ruszyły w drogę. Anuszka obserwowała wszystko z otwartą buzią. -- Jadwigo, jak tu cudownie -- paplała zachwycona Anuszka. -- Wiem, też byłam pod wrażeniem, kiedy zobaczyłam to pierwszy raz. Zeszły schodami i oczom Anuszki ukazało się podziemne państwo. Wszystko wyglądało jak na ziemi. Były drzewa, kwiaty, małe domki dla służby i rycerzy. Pałac był cały ze złota. Były pola, gdzie wieśniacy uprawiali pszenicę. Po podwórkach biegały kury, krowy, koty. Wszędzie stały złote wieże. -- Co to jest? -- spytała Anuszka. -- W nich jest ukryty skarb, który nie zmieścił się w pałacu. Tylko ty i twoi rodzice mogą je otworzyć pierścieniem, który masz przy sobie. Chodź, pokażę ci pałac. Przenocujemy w nim, a rano ruszymy w dalszą drogę. Zamek był przepiękny, mała królewna była oczarowana luksusem, jaki ukazał się jej oczom. Złote fontanny, złote ozdoby, przepych i bogactwo raziły w oczy. -- Teraz rozumiesz, Anuszko, dlaczego musimy to ukrywać. Takiego bogactwa nie znajdziesz nigdzie. Chodźmy do twojej komnaty, pora położyć cię do łóżka, musisz wypocząć przed podróżą -- powiedziała Jadwiga. Rano służba przygotowała im śniadanie, oczywiście na złotych półmiskach. Pod pałacem stała złota kareta zaprzężona w sześć czarnych koni. Ich ozdoby i uprząż były również ze szczerego złota. -- Tym powozem zawiozę cię, królewno, w bezpieczne miejsce -- powiedział stangret. -- Czy tu nie jest bezpiecznie? Dlaczego nie mogę zostać w Złotym Pałacu? -- spytała Anuszka. -- Nie, twoja mama obawia się, że jakiś zbieg okoliczności spowoduje, iż ktoś odkryje wejście do Złotego Podziemnego Królestwa. Ruszyli w drogę, Anuszka podziwiała piękno i bogactwo swojego państwa. Poddani napotkani po drodze pozdrawiali małą królewnę. Wieczorem zatrzymały się w Złotej Karczmie. Jadwiga postanowiła