Ebook Ostatni strażnik z Ellis Island mobi,epub

Bez dzieci, już bez rodziców, bez rodziny. Tylko wspomnienia. Mocno uciążliwe. Ożywają, jak tylko mogą, jakby wszystkie mroki mojego życia przebudziły się na znak, że wyjeżdżam, i nie miały zamiaru spocząć w spokoju, dopóki ktoś o nich nie opowie. Godzina 17:00, dzisiejsze popołudnie Zalewa mnie cała masa obrazów, przyprawiają mnie o zawrót głowy. Może uda mi się pozbyć przeszłości, jeśli tylko - tu, wśród tych wszystkich papierów - mógłbym się od niej uwolnić. W nagłówkach - federalne służby imigracyjne. Stacja Ellis Island. Naczelnik. Śmiechu warte. Teraz muszę tylko trzymać w ryzach te cienie, które ustawiły się przy moim łóżku. Jakby się uparły, że już się stąd nie ruszą. Dziewięć dni. Dziewięć nocy. Wystarczy mi czasu, by opowiedzieć o wszystkim? Tak, to się wydarzyło przez morze. Przez statki wypełnione nędzarzami upchanymi w brudnych przestrzeniach międzypokładowych, z których wynurzali się w odrętwieniu, oniemiali, by na chwiejnych nogach wyjść na spotkanie nadziejom i marzeniom. Znów ich widzę. Tutaj się mówi wszystkimi językami. To nowa wieża Babel, tyle że ścięta, zrównana z ziemią, unieruchomiona i wrośnięta w grunt. Wieża Babel po unicestwieniu przez Boga z Księgi Rodzaju, Babel rozpaczy, Babel rozproszenia i powrotu do ojczystej mowy. W końcu zacząłem rozróżniać brzmienia poszczególnych języków; przestałem je mylić, obserwując podobieństwa w zachowaniach tych, którzy przyjeżdżali z jednego kraju, a nawet z jednego regionu. Nie wszyscy odczuwają strach w ten sam sposób: lęk wy-raża się zarówno w słowach, jak i poprzez milczenie. W spojrzeniach mają strach, oczekiwanie, ale i obawę, że powiedzą lub zrobią coś nieodpowiedniego, coś, co sprawi, że nie będą mogli wstąpić do raju. Choć nawet nie wiedzą, czego się tu od nich oczekuje. Większość do zejścia na ląd włożyła najporządniejsze ubrania, by zdać egzamin, który ich tu czeka. Nienagannie białe koszule u mężczyzn (zastanawiające, jak mogły przetrwać w tak dobrym stanie dwa czy trzy tygodnie w nędznych warunkach na morzu), u kobiet - długie spódnice, dopasowane żakiety i jasne bluzki. I tak przyjeżdżają, w strojach, z których u siebie są dumni, a które tutaj unaoczniają przepaść między naszymi światami. Obszerne bluzki z paskiem, haftowane sweterki, futrzane toczki, długie czarne suknie i tuniki, tweedowe kaszkiety, chusty na głowach i cała masa naszyjników ze szklanych pereł czy koralowca. Krzyżują się tu wszystkie światy, ich jedynym wspólnym hasłem jest America. Pierwszemu testowi poddawani są nieświadomie, to moment decydujący. Golgota, której istnienia nawet nie podejrzewają. Ostatnia stacja na drodze krzyżowej, po której albo ocaleją, albo zostaną straceni. Ciąg schodów, dwie kondygnacje stopni - tędy muszą się wspiąć, gdy tylko złożą bagaże. Ileż razy słyszałem jęki wyczerpanych kobiet, które właśnie zobaczyły przed sobą te pnące się w górę schody. Prego, aspetti, signore. Ein Moment, Mężczyźni biorą najmniejsze dzieci na ręce, część z nich śpi, gniotąc sobie skórę policzka na ojcowskim ramieniu. Matki podążają za nimi zdyszane, lekko unosząc dół spódnicy, by się nie potknąć. Kiedy tak wchodzą, obserwują ich lekarze inspekcyjni stojący na szczycie schodów, którzy, opierając się niedbale o balustradę, udają niezainteresowanych tym stadem nędzarzy. Potrzeba kilku sekund, powiadają, zwykle nie więcej niż sześć, by ostatecznie przypieczętować dalszy los przybyłych. Nic nie umknie wyszkolonym spojrzeniom zawodowców. W ręku trzymają kawałek kredy, żeby na ubraniach niektórych pasażerów napisać odpowiedni znak. Poszczególnym literom alfabetu kreślonym na marynarce czy płaszczu odpowiadają schorzenia: L - płuca, B - plecy, E - oczy, H - serce, G - Oznaczeni od razu zostają zabrani na dalsze badania, co pozwala lekarzom, po postawieniu diagnozy, podjąć decyzję w sprawie dalszego postępowania. Leczenie na miejscu, choroba niepotwierdzona, choroba łagodna lub jednoznaczna odmowa wjazdu na terytorium. Z kolei ci, co przeszli przez ten etap bez przeszkód, dochodzą do głównej sali, którą przecinają linie długich, równolegle ustawionych drewnianych ławek. Tam zdiagnozowani dołączają do setek innych oczekujących pasażerów, gdzie zostanie im postawionych dwadzieścia dziewięć pytań. Od odpowiedzi na te pytania zależy ich przyszłość. ,,Proszę usiąść, będziemy wołać". Kolejni pracownicy biura będą ich wpuszczać, pojedynczo. I znowu: ,,proszę usiąść". Kilka minut na udzielenie odpowiedzi w formularzu, z pomocą tłumacza. Dokąd dokładnie pan/pani się udaje? Kto zapłacił za pańską podróż? Ma pan/pani pięćdziesiąt dolarów? Jedzie pan/pani do rodziny? Jak się nazywają krewni? Jaki jest ich adres? Czy był pan/pani kiedyś więziony(a) lub p