Ebook Ostatni tacy przyjaciele mobi,epub

ż sa­me­mu by­ło­by mu smut­no. - Masz ra­cję, po­cze­kaj­my, po­ob­ser­wuj­my - do­ra­dzi­łam mu z ulgą, po­nie­waż oba­wia­łam się, że kie­dy po­zo­sta­wię ich sa­mych w po­ło­wie nocy, to po­wo­do­wa­ni wszyst­ki­mi prze­ży­ty­mi emo­cja­mi jesz­cze przed świ­tem wpa­ku­ją się w na­stęp­ne kło­po­ty! Moi mali nie­obli­czal­ni chłop­cy. Kie­dy i dla­cze­go Ma­rek Ni­ziń­ski wy­szedł spod sto­łu oraz co zro­bił w spra­wie swo­je­go oca­le­nia? Co ta­kie­go i jak uczy­nił, że ura­to­wał swo­je­go przy­ja­cie­la, a przy­najm­niej jego ręce i nogi od po­ury­wa­nia, na­to­miast strasz­li­wą, przy­najm­niej w jego od­czu­ciu, wal­kę ras prze­rwał co naj­mniej na ty­dzień i był od tego mo­men­tu uwa­ża­ny za­rów­no przez Por­to­ry­kań­czy­ków, jak i przez Ir­land­czy­ków za bar­dzo, ale to bar­dzo groź­ne­go prze­ciw­ni­ka? On, Bogu du­cha win­ny ar­ty­sta. Ach, żeby to w spo­sób zro­zu­mia­ły opo­wie­dzieć, przed­tem opo­wie­dzieć coś jesz­cze po­win­nam. Step Tuż po za­koń­cze­niu oku­pa­cji wy­lą­do­wa­łam z Mar­kiem w Za­ko­pa­nem. Opusz­czo­na przez męża, bez pie­nię­dzy i wspar­cia, a na­wet kon­tak­tu z moją zdzie­siąt­ko­wa­ną w cza­sie woj­ny ro­dzi­ną. W ma­lut­kim pen­sjo­na­to­wym po­ko­iku. Przy­gar­nię­ta przez ro­dzi­nę mo­je­go by­łe­go, zli­kwi­do­wa­ne­go z po­śpie­chem i w wiel­kiej ta­jem­ni­cy przez ube­cję, chle­bo­daw­cy. Po­ra­dzi­łam so­bie! Ma­rek nie. Za swo­je pierw­sze, tra­gicz­ne lata dzie­ciń­stwa za­pła­cił strasz­ną cenę! He­ine­go-Me­di­na. Na­gła cho­ro­ba, jak ude­rza­ją­ca zza wier­chów pod­stęp­na lo­do­wa bu­rza, o mało go nie za­bi­ła. Ura­to­wa­ła Mar­ka przy­no­szą­ca nam mle­ko i mię­so żona za­przy­jaź­nio­ne­go bacy, na­cie­ra­jąc go dziw­ny­mi ma­ścia­mi, wle­wa­jąc siłą do gar­dła róż­ne pach­ną­ce zio­ła i sta­wia­jąc bań­ki. Śpie­wa­jąc i mo­dląc się nad jego łó­żecz­kiem. Ma­rek wy­zdro­wiał, lecz już do koń­ca jego krót­kie­go ży­cia a to dłoń ro­ze­dr­ga­ła mu się jak je­sien­ny liść, a to za­czy­nał się nie­spo­dzie­wa­nie ją­kać, ocie­ra­jąc ukrad­kiem wy­pły­wa­ją­cą z ką­ci­ków ust śli­nę, a to po­cią­gał bez­rad­nie sto­pą, za­ha­cza­jąc o wszyst­ko na swo­jej dro­dze. Sto­pą pra­wą, tak waż­ną prze­cież dla męż­czy­zny pra­gną­ce­go być spraw­nym i wy­spor­to­wa­nym. Na za­wsze już, kie­dy nie po­tra­fi­łam mu po­móc, na za­wsze dła­wiąc bó­lem moje mat­czy­ne ser­ce! Ale Ma­rek nig­dy nie po­go­dził się ze swo­ją sła­bo­ścią, nig­dy się nie ugiął! Po­zo­sta­ły nar­ty i pły­wa­nie. To dru­gie tyl­ko wte­dy, gdy spę­dza­li­śmy lato nad mo­rzem albo po­le­ce­ni przez na­szych chle­bo­daw­ców wi­zy­to­wa­li­śmy ja­kiś luk­su­so­wy pen­sjo­nat w Kra­ko­wie lub w Rab­ce. I wy­łącz­nie wte­dy, gdy go do tego zmu­sza­łam. Ma­rek z na­tu­ry nie lu­bił i bał się wody. Nie zna­czy to jed­nak, że nie szu­kał z nią kon­tak­tu. Ko­chał że­glar­stwo mi­ło­ścią peł­ną, głę­bo­ką i cał­ko­wi­cie bez­in­te­re­sow­ną. Jach­ty pod bia­ły­mi, peł­ny­mi wia­trów ża­gla­mi, tną­ce spie­nio­ne grzbie­ty fal i uskrzy­dla­ne po­ry­wa­mi hu­ra­ga­nów, że­glu­ją­ce gdzieś tam, poza ho­ry­ za­wzię­cie ry­so­wał, ma­lo­wał i fo­to­gra­fo­wał, jed­no­cze­śnie sa­me­mu za­le­d­wie kil­ka razy w ży­ciu wcho­dząc do­bro­wol­nie na taki roz­chwia­ny po­kład. Tyl­ko po to, aby po chwi­li z tego roz­bu­ja­ne­go fa­la­mi, lecz nadal przy­cu­mo­wa­ne­go do kei jach­tu ucie­kać w po­śpie­chu, przy­po­mi­na­jąc so­bie, że ma coś bar­dzo waż­ne­go do za­ła­twie­nia na lą­dzie. Ko­cha­jąc bez­kre­sne oce­anicz­ne że­glo­wa­nie całą swo­ją ro­man­tycz­ną du­szą, oba­wiał się wody bar­dziej niż ognia. Ale nar­ Sza­lał! Po pro­stu sza­lał, wzbu­dza­jąc swo­imi wy­czy­na­mi na śnie­gu praw­dzi­wy po­dziw! Dla­cze­go? Po­nie­waż w związ­ku z prze­by­tą cho­ro­bą i po­wra­ca­ją­cym nie­do­wła­dem jeź­dził prak­tycz­nie na jed­nej no­dze! Do­pie­ro w Sta­nach ku­pił so­bie spe­cjal­ne, ro­bio­ne na mia­rę buty z ni­we­lu­ją­cy­mi tę sła­bość or­to­pe­dycz­ny­mi wkład­ka­mi. Ta­kie same, ja­kie miał Krzy­sio Ko­me­da. A po­zo­sta­łe dzie­dzi­ny spor­tu? Resz­ta spraw­no­ści fi­zycz­nych wy­da­wa­ła się dla Mar­ka Ni­ziń­skie­go nie­osią­gal­na. Kie­dy przy­by­li­śmy do Los An­ge­les, świa