Ebook Ostatnie stadium mobi,epub

ebie wrażenia zmysłowe i po zaledwie tygodniu potrafiłam płynnie przejść od zmywania odchodów z ciał, ścian i wózków inwalidzkich do jedzenia kanapek z klopsem w stołówce. Montowałam wodoszczelne zapory między ,,tu" i ,,tam", między ,,wcześniej" a ,,teraz" i - co równie istotne - między sobą a pacjentami. Moja tolerancja jest teraz właściwie zerowa. Z latami wszystko się kruszy i słabnie, umiejętność sortowania wrażeń też zaczyna zawodzić, i muszę obecnie wkładać dużo wysiłku w to, co jeszcze kilka lat temu działo się samo z siebie. Mówię dalej, starając się wypierać obrazy żyjące swoim własnym życiem na siatkówce mojego oka. Ględzę o maściach i czopkach, wstukuję na komputerze receptę, ale obrazy nadal się wyświetlają, są coraz gorsze, nie do opisania, widzę własne ostre zęby przegryzające hemoroidy, krew i kał strzelające aż pod sufit. Skąd to się bierze? Kiedyś taka nie byłam. Widywałam w życiu dużo gorsze rzeczy niż odbyt tego pacjenta, czyściłam ropnie, opryskując przy okazji nie tylko stojący wokół personel medyczny, ale niejednokrotnie także ściany. Opatrywałam rannych. Widziałam najrozmaitsze wydzieliny i czułam wszelkie zapachy, jakie jest w stanie wyprodukować człowiek, nie mogę pozwolić, żeby złamała mnie teraz odrobina kału. Ale zapory nie są już szczelne, to, co się za nimi gromadzi, czeka tylko, by je rozsadzić i się wylać. Jeśli nie wezmę się w garść, dojdzie do skandalu, który z kolei sprawi, że nie będę tu już mogła przychodzić. I co się wtedy ze mną stanie? Bo przecież ten gabinet i ten uniform to teraz jedyne, co mi zostało. - Możesz się wyluzować - zauważa Tore. - Bo do skandalu już przecież doszło. - Ale nie t u t a j - odpowiadam. - T u się jeszcze nic nie wydarzyło. Facet z Hemoroidami wychodzi. Aktualizuję jego kartę, otwieram drzwi i wypowiadam nazwisko kolejnego pacjenta. Jednak w korytarzu siedzi tylko mężczyzna z włosami ściągniętymi w kucyk i w okularach, który kręci głową. Rozglądam się w prawo i w lewo, idę nawet do wielkiej poczekalni i tam też wypowiadam to samo nazwisko, lecz nikt nie podnosi wzroku znad komórki. Gdy mam wejść z powrotem do gabinetu, Facet z Kucem posyła mi wyzywające spojrzenie. Jego wzrok zdaje się mówić: ,,Chyba mogę wejść, skoro zapisany przede mną pacjent się nie pojawił?". ,,Nie, nie możesz" - odpowiadam milczącym językiem ciała. Teraz zrobię sobie małą przerwę, bo na nią zasłużyłam. Kiedyś bym go zaprosiła do środka. Żeby wyprzedzić grafik, mieć kontrolę i pełen ogląd sytuacji, załatwić kolejną sprawę. Ale już jakiś czas temu zauważyłam, że to w sumie wszystko jedno, jak szybko pracuję czy ilu pacjentów badam. Bo ta fala cały czas tylko wzbiera, zupełnie jak woda płynąca z odkręconego kranu. Zawsze robi się tego tylko więcej i więcej. To się nigdy nie kończy. Siadam za biurkiem i wbijam wzrok w przestrzeń. Wszystko będzie dobrze - myślę sobie - trzeba znajdować spokój w tych chwilach wytchnienia w ciągu dnia, to ważne, W tej samej chwili zaczyna wibrować mój telefon i przypominam sobie, że wibrował także wtedy, gdy zanurzałam palec w odbytnicy Faceta z Hemoroidami. Na ekranie komórki mam całą listę nieprzeczytanych wiadomości. Wiele z nich wysłał Bj?rn. Co u Ciebie, czemu nie odpisujesz? Nie odpowiadam na tę zaczepkę, podobnie jak na wszystkie te, które wysłał mi wczoraj. Albo dziś w nocy, jak się okazuje, bo przeglądając poszczególne aplikacje, widzę, że próbował się ze mną kontaktować za pomocą wielu z nich, zarówno koło północy, jak i w okolicach trzeciej - czwartej nad ranem. To moja nowa taktyka: nie odpisywać, nie odbierać telefonów. Trzymam się jej od wczorajszego popołudnia, gdy, jak zawsze, pochyliłam się nad komórką z gotowymi do pisania kciukami. Ale nagle zabrakło mi słów. Co miałam napisać, kim był ten człowiek, który siedział przy swoim telefonie, czekając na odpowiedź, i jaki to ma sens? Niech sobie piszą - pomyślałam, kładąc telefon na regale. - I tak będą to robić. Z każdą godziną, gdy nie odpowiadałam, ogarniał mnie coraz większy spokój, i czuję teraz złość na myśl, że musiałam przeżyć na tym świecie ponad pół wieku, zanim pojęłam, że najlepszą i najskuteczniejszą taktyką jest po prostu zaprzestanie mówienia czy robienia czegokolwiek. - Ale przecież nie możesz się teraz ot tak po prostu wycofać - mówi Tore, chcąc, bym kontynuowała tę walkę, zarówno z Akselem, który siedzi w domu na Zaciszu, jak i z Bj?rnem, wezwanym z powrotem do swojego małżeństwa we Fredrikstad, i może jeszcze z Gro, która wielokrotnie rozmawiała z Akselem, bo wspomina mi o tym w przesłanych wiadomościach, ja zaś, jak wiadomo, przestałam jej odpowiadać. On się chyba nie miewa najlepiej - napisała wczoraj Gro, dokładnie tak, jak miała w