Palester - Audiobook mp3

zamieszkane było prawie wyłącznie przez Niemców. Palester chodził do niemieckiego gimnazjum i choć początkowo nie znał języka, udało mu się bez większych problemów ukończyć dwie klasy. Tam podjął też na nowo naukę muzyki. Zajęła się tym panna Thornstadt, którą we wspomnieniach kompozytor opisał jako malutką staruszkę wysuszoną na kość i nie uśmiechającą się nigdy. Potrafiła ona jednak przekazać chłopcu solidne podstawy muzyczne. Chociaż jej metody początkowo budziły niechęć adepta - nauczycielka potrafiła krzyczeć i nawet bić po rękach - to po latach dojrzały już kompozytor wspominał, że to właśnie w Cieplicach zaczęła się jego fascynacja muzyką. Pannie Thornstadt zawdzięczał wprowadzenie w świat sonat Mozarta i Haydna, a także podstawy wiedzy teoretycznej. Pobyt w Cieplicach trwał prawie dwa lata. Ale na wakacje jeżdżono do Jędrzejowa, gdzie Henryk Palester został dyrektorem szpitala wojskowego. W 1915 roku Austria i Niemcy przeszły już do ofensywy i zajęły należący przed wojną do Cesarstwa Rosyjskiego teren dawnej Kongresówki. W ten sposób Roman po raz pierwszy przekroczył granicę dawnej Rosji (była to jedna z nielicznych istniejących przed pierwszą wojną światową granic w ówczesnej Europie). W Jędrzejowie Henryk Palester zastąpił miejscowego lekarza powiatowego, którym był za rosyjskiej władzy Feliks Antoni Przypkowski. Był on nie tylko lekarzem, ale też astronomem amatorem i tę pasję przekazał swojemu synowi - Tadeuszowi, który miał zostać słynnym projektantem zegarów słonecznych. Obaj panowie, pomimo że poznali się w niezbyt komfortowych okolicznościach, zaprzyjaźnili się bardzo szybko, a potem zaprzyjaźniły się ich rodziny. W rodzeństwie Przypkowskich -Tadeuszu i Zofii (zwanej przez domowników Hassą) - znalazł Roman świetnych kompanów do zabaw, a później przyjaciół, z którymi utrzymywał kontakt do końca życia. Niestety zdrowie Matyldy Palestrowej pogarszało się i pod koniec 1916 roku postanowiono znowu szukać pomocy w Zakopanem. Sanatorium Dłuskiego zostało zarekwirowane na cele wojskowe, Palestrowie zatrzymali się więc pod Antałówką w pensjonacie ,,Modrzejów". Przyszły kompozytor zmianę miejsca przywitał z radością, zwłaszcza że na początku nie został przyjęty do szkoły. Kazano mu się uczyć w domu i dopiero po wakacjach miał zdawać egzamin do gimnazjum. Była to kolejna ważna zmiana - po szkole niemieckiej musiał zapoznać się z programem polskiej szkoły. A był to też okres niezwykły. Wojna ciągle trwała, ale toczyła się coraz dalej od Zakopanego. Akt 5 listopada ogłoszony w końcu 1916 roku mówi już o niezależności Polski. Na początku 1917 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Wilson ogłasza program, w którym znajduje się postulat samostanowienia narodów, a w szczególności, po raz pierwszy w tak ważnym dokumencie, mówi się o niepodległości Polski. Po ulicach Zakopanego przechadzają się oficerzy legioniści, a także słynni malarze, aktorzy, pisarze i intelektualiści: Żeromski, Kasprowicz, Orkan, Szymanowski czy Witkacy. Niepodległość Polski wydaje się już oczywistością, zwłaszcza po abdykacji cara i wybuchu rewolucji w Rosji. W marcu 1917 roku Palester przystępuje do pierwszej komunii. Przygotowuje go do niej jezuita, ksiądz Józef Bok - wybitny mistyk, który potrafił wszczepić wiarę młodemu chłopcu w sposób zupełnie naturalny. Religia katolicka pozostała ważnym i niejako oczywistym elementem życia Palestra. Choć nie napisał on wielu dzieł religijnych, to jednak Requiem, Missa brevis i Te Deum (jeden z pierwszych utworów dedykowanych papieżowi Janowi Pawłowi II) jego autorstwa to nie przypadek. Nauka muzyki była kontynuowana, ale w tych burzliwych czasach sztuka zeszła na dalszy plan. Nauczycielką fortepianu Palestra była teraz pani Malinowska, przyszły kompozytor nie mógł jednak poświęcić ćwiczeniu zbyt dużo czasu. Zakopane było wówczas ośrodkiem życia koncertowego na bardzo wysokim poziomie. Koncerty odbywały się w sali sanatorium ,,Sanato", położonego tuż nad ,,Modrzejowem", w którym mieszkali Palestrowie. Roman był tam częstym gościem. Występy znakomitych pianistów - Egona Petriego i Józefa Śliwińskiego - a także skrzypka Stanisława Barcewicza zapamiętał do końca życia. We wrześniu 1917 roku Palester zostaje przyjęty do pierwszej klasy Gimnazjum im. Oswalda Balzera, które powstało tuż przed pierwszą wojną światową - w 1912 roku, a mieściło się wtedy w willi ,,Liliana". To tej szkole zawdzięczał porządne humanistyczne wykształcenie, a zwłaszcza dobrą znajomość łaciny. Dyrektorem szkoły był Adam Wilusz, którego pasją była muzyka. Zorganizował on orkiestrę kameralną, w której skład obok smyczków, powierzanych chłopcom ze starszych klas, wchodziła grupa fletów prostych i rozbudowana perkusja. Palester grał w tym zespol