Ebook Pamiętnik nastolatki 4 mobi,epub

co się dzieje. A ja skręcałam się na granatowym leżaku. Z oczu ciekły mi łzy. Maksym złapał mnie za rękę i przyglądał mi się wyraźnie rozbawiony. Z naszej czwórki był najbardziej opanowany. Zuzce i Witoszowi udzielił się mój nastrój i już po chwili też zabawnie rechotali. Nie mogłam się opanować. Łapałam oddech, próbowałam przestać, ale po chwili następował kolejny wybuch i kolejny. Towarzystwo z tyłu zamilkło. Nie miałam pojęcia, czy wiedzą, co mnie tak rozśmieszyło, ale chyba zrobiło im się nieswojo. Nie chciałam, aby dziewczynie było przykro, ale to ,,och, Janek" w jej ustach rozkładało mnie zupełnie. Wzięłam się w garść i postanowiłam odzyskać powagę. Z trudem, ale się udało. - Nie będziesz się nudził na jakimś filmie o miłości? - próbowałam odwrócić swoją uwagę od ,,och, Janek". - Z tobą na pewno nie - Maksym wciąż był rozbawiony, obserwując, ile trudu musiałam włożyć, by zapanować nad sobą. - To film oparty na faktach, biograficzny - powiedział, nie przestając się uśmiechać. - Skąd wiesz? - Wiem. Nawet czytałem książki, które napisała bohaterka tego filmu. - Ciekawe? - Owszem. - Maksym, dlaczego wciąż się śmiejesz? - Mam przed oczami twój wybuch śmiechu. - Ukazał swoje białe zęby. - Myślałem, że będę musiał pogotowie wzywać. Nie mogłaś złapać oddechu. - Narobiłam ci siary, co? - spytałam poważniej. - Lubię twoją spontaniczność - szepnął mi do ucha. Przytuliłam się do niego mocno. - To jakie to książki? - Książki? - nie zrozumiał początkowo. - Ach! Książki Jane Austen! Duma i uprzedzenie, Rozważna i romantyczna, Emma i kilka innych. Na ich podstawie powstały filmy. Nigdy nie oglądałaś? - Nie - przyznałam. - A o czym pisała? - Głównie o problemach zamążpójścia. Nie powiem ci, czy sama wyszła za mąż, bo popsułbym ci oglądanie. Duma i uprzedzenie to romans mówiący o tym, że pierwsze wrażenia bywają mylące. - Jestem pod wrażeniem. Czytasz romanse? Roześmiał się. - Czytam, co mi w ręce wpadnie. Te książki przeczytałem ze względu na fakt, że akcja toczy się w XVIII wieku. Bardziej od spraw miłosnych interesował mnie obraz społeczeństwa w tych powieściach. Na filmie też to zobaczysz. W tamtych czasach bycie kobietą niezależną było bardzo trudne, a utrzymywanie się z pióra, jak pragnęła tego Jane, postrzegane jako coś w rodzaju szaleństwa. - Udało jej się? - Za chwilę się przekonasz - powiedział Maksym, wskazując na ekran, na którym pojawiły się napisy rozpoczynające film. Oglądałam w wielkim skupieniu. Podobał mi się, choć byłam zła, że główna bohaterka nie walczyła o swoją miłość. Jak mogła się zdecydować na ucieczkę z ukochanym, a potem zrezygnować i powrócić do domu? Rozmawialiśmy o tym po projekcji. - Wiedziała, że im się nie uda - rzekł Maksym. - Miała świadomość, że mogą sobie w życiu poradzić, ale osobno. - A miłość? - spytała Zuza. - Być może zrobiła to z miłości. Kochała i wiedziała, że on, bez niej u boku, jest w stanie wieść godne życie i zrobić karierę. - Może - westchnęła Zuza. - Sama też została sławną pisarką. - Mnie i tak się nie podoba to zakończenie. Mogliby być razem i zrobić kariery, które zrobili oddzielnie. - Czasem jest tak, że trzeba dokonać wyboru. - Co byś wybrał? - spojrzałam na Maksyma. - Żyjemy w innych czasach i na szczęście nie musimy dokonywać takich wyborów - odpowiedziała Zuza. Maksym się zamyślił. - Jakich wyborów? - zainteresował się Witosz. - Czy ty w ogóle wiesz, o czym rozmawiamy? - O dokonywaniu wyborów - odparł z głupią miną. - Proszę cię, Witosz - Zuzka popatrzyła na niego karcąco. - Ty nic już nie mów. Przespałeś cały film. Myślisz, że nie widziałam? - Nieprawda! Tylko dwa razy mi się oczy przymknęły, bo się strasznie dłużył. - Akurat! Dwa razy to ja cię szturchnęłam, bo myślałam, że zaraz zaczniesz chrapać. - Nic na to nie poradzę. Nie znoszę romansów. Ty, gdy poszłaś ze mną na mecz piłki nożnej, też ziewałaś - dodał na swoje usprawiedliwienie. - Ziewałam, ale nie spałam. - Nie miałbym pretensji, gdybyś spała. - Jasne. Mówisz tak, bo nie chcesz, żebym się teraz na ciebie wściekała. Przysłuchiwałam się tej wymianie zdań z rozbawieniem. Zuzka z Witoszem często tak się droczyli. Kątem oka zauważyłam, że Maksym ustawił normalną głośność w komórce. Na czas projekcji filmu miał wyciszoną. Teraz przeglądał coś i miał bardzo zdziwiony wyraz twarzy. - O co chodzi? - zapytałam. - Mam pięć nieodebranych połączeń, ale nie znam jednego numeru. Przepraszam na chwilę, oddzwonię. Może to coś ważnego. Wcisnął zieloną słuchawkę. - Dzień dobry - powiedział i podał swoje imię i nazwisko. Przerwał na chwilę i wsłuchiwał się uważnie w głos po drugiej stronie. - Tak, rozumiem