Ebook Pan Tadeusz mobi,epub

rzed którego progiem Stanęła Podczaszyca dwókolna dryndulka, Która się po francusku zwała karjulka. Zamiast lokajów w kielni siedziały dwa pieski, A na kozłach niemczysko chude nakształt deski; Nogi miał długie, cienkie, jak od chmielu tyki, W pończochach, ze srebrnemi klamrami trzewiki, Peruka z harbajtelem zawiązanym w miechu. Starzy na on ekwipaż parskali ze śmiechu, A chłopi żegnali się, mówiąc : że po świecie Jeździ wenecki djabeł w niemieckiéj karecie Sam Podczaszyc jaki był opisywać długo, Dosyć że się nam zdawał małpą lub papugą W wielkiéj peruce, którą do złotego runa On lubił porównywać, a my do kołtuna. Jeśli kto i czuł wtenczas, że polskie ubranie Piękniejsze jest niż obcéj mody małpowanie, Milczał; bo by krzyczała młodzież, że przeszkadza Kulturze, że tamuje progressy, że zdradza! Taka była przesądów owoczesnych władza! << Podczaszyc zapowiedział że nas reformować, Cywilizować będzie i konstytuować; Ogłosił nam, że jacyś francuzi wymowni Zrobili wynalazek: iż ludzie są rowni. Choć o tém dawno w Pańskim pisano zakonie, I każdy ksiądz toż samo gada na ambonie. Nauka dawną byłą, szło o jéj pełnienie! Lecz wtenczas panowało takie oślepienie, Że nie wierzono rzeczom najdawniejszym w świecie, Jeśli ich nie czytano w francuskiéj gazecie. Podczaszyc mimo równość wziął tytuł Markiża; Wiadomo że tytuły przychodzą s Paryża, A natenczas tam w modzie był tytuł Markiża. Jakoż kiedy się moda odmieniła z laty, Tenże sam Markiż przybrał tytuł Demokraty; Wreszcie z odmienną modą, pod Napoleonem, Demokrata przyjechał s Paryża Baronem; Gdyby żył dłużéj, może nową alternatą, Z Barona przechrzciłby się kiedyś Demokratą. Bo Paryż częstą mody odmianą się chlubi, A co Francuz wymyśli, to Polak polubi. << Chwała Bogu, że teraz jeśli nasza młodzież Wyjeżdża za granicę, to już nie po odzież, Nie szukać prawodawstwa w drukarskich kramarniach, Lub wymowy uczyć się w paryskich kawiarniach. Bo teraz Napoleon, człek mądry a prędki, Nie daje czasu szukać mody i gawędki. Teraz grzmi oręż, a nam starym serca rosną, Że znowu o Polakach tak na świecie głośno; Jest sława, a więc będzie i Rzeczpospolita! Zawzdy z wawrzynów drzewo wolności wykwita. Tylko smutno, że nam ach! tak się lata wleką W nieczynności! a oni tak zawsze daleko! Tak długo czekać! nawet tak rzadka nowina -- Ojcze Robaku (ciszéj rzekł do Bernardyna) Słyszałem, żeś z za Niemna odebrał wiadomość; Może téż co o naszém wojsku wié Jegomość? >> -- << Nic a nic >> odpowiedział Robak obojętnie, (Widać było że słuchał rozmowy niechętnie) Mnie polityka nudzi; jeżeli z Warszawy Mam list, to rzecz zakonna, to są nasze sprawy Bernardyńskie, cóż o tém gadać u wieczerzy; Są tu świeccy do których nic to nie należy. >> Tak mowiąc, spojrzał zyzem, gdzie śród biesiadników Siedział gość Moskal; był to pan kapitan Ryków, Stary żołnierz, stał w bliskiéj wiosce na kwaterze, Pan Sędzia go przez grzeczność prosił na wieczerzę. Rykow jadł smaczno, mało wdawał się w rozmowę, Lecz na wzmiankę Warszawy, rzekł podniosłszy głowę: << Pan Podkomorzy! Oj Wy! Pan zawsze ciekawy O Bonaparta, zawsze Wam tam do Warszawy! He! Ojczyzna! Ja nie szpieg, a popolsku umiem,-- Ojczyzna! ja to czuję wszystko, ja rozumiem! Wy Polaki, ja Ruski, teraz się nie bijem, Jest armistycjum, to my razem jemy, pijem, Często na awanpostach nasz s francuzem gada, Pije wódkę; jak krzykną ura! -- kanonada. Ruskie przysłowie : s kim się biję, tego lubię; Gładź drużkę jak po duszy, a bij jak po szubie, Ja mówię, będzie wojna u nas. Do Majora Płuta Adjutant Sztabu przyjechał zawczora: Gotować się do marszu! Pójdziem, czy pod Turka, Czy na Francuza; oj ten Bonapart figurka! Bez Suwarowa to on może nas wytuza. U nas w pułku gadano, jak szli na francuza, Że Bonapart czarował, no, tak i Suwarów Czarował; tak i były czary przeciw czarów. Raz w bitwie, gdzie podział się? szukać Bonaparta,-- A on zmienił się w lisa, tak Suwarów w charta, Tak Bonaparte znowu w kota się przerzuca, Daléj drzeć pazurami, a Suwarów w kuca. Obaczcież co się stało w końcu z Bonapartą >> -- Tu Ryków przerwał i jadł; wtém s potrawą czwartą Wszedł służący, i raptem boczne drzwi otwarto. Weszła nowa osoba przystojna i młoda; Jéj zjawienie się nagłe, jéj wzrost i uroda, Jéj ubior, zwrócił oczy, wszyscy ją witali, Prócz Tadeusza widać że ją wszyscy znali. Kibić miała wysmukłą, kształtną, pierś powabną, Suknię materjalną różową jedwabną, Gors wycięty, kołnierzyk s korónek; rękawki Krótkie, w ręku kręciła wachlarz dla zabawki (Bo nie było gorąca), wachlarz pozłocisty Powiewając rozlewał deszcz iskier rzęsisty. Głowa do włosów, włosy pozwijane w kręgi, W pukle, i przeplatane różowemi wstęgi, Pośród nich brylant, niby zakryty