Ebook Pasażer mobi,epub

e­sła­nia­jąc ręką oczy. Na skra­ju ka­na­łu, na tle bia­łej po­świa­ty re­flek­to­rów, ry­so­wa­ła się syl­wet­ka ko­bie­ty. Roz­po­zna­ła ją, mimo że pa­trzy­ła pod świa­tło. Véro­ni­que Roy, za­stęp­czy­ni pro­ku­ra­to­ra. Jak­by ko­pia Ana­?s. Uro­dzo­na w Bor­de­aux, po­cho­dzą­ca z bo­ga­tej bur­żu­azji, lat trzy­dzie­ści, prze­szła nie­mal tę samą dro­gę za­wo­do­wą. Naj­pierw spo­ty­ka­ły się w pry­wat­nych szko­łach dla dzie­ci z wyż­szych sfer i w ła­wach Uni­wer­sy­te­tu Mon­te­skiu­sza, po­tem w to­a­le­tach mod­nych w mie­ście noc­nych lo­ka­li. Nig­dy nie były przy­ja­ciół­ka­mi. Ani wro­ga­mi. Te­raz spo­ty­ka­ły się na grun­cie za­wo­do­wym. Z jed­nej stro­ny ko­bie­ta z twa­rzą ze­szpe­co­ną przez mi­kro­fa­lów­kę rzu­co­ną z ca­łej siły przez męża. Z dru­giej dziew­czy­na ze szra­ma­mi na rę­kach. Na­praw­dę nie mia­ły jak się za­przy­jaź­nić. - Cześć - mruk­nę­ła Ana­?s. Za­stęp­czy­ni pro­ku­ra­to­ra, oświe­tlo­na świa­tłem lamp, spo­glą­da­ła z góry na znaj­du­ją­cych się w ka­na­le. Mia­ła na so­bie skó­rza­ną kurt­kę mar­ki Za­dig & Vol­ta­ire, któ­rą Ana­?s wi­dzia­ła nie­daw­no na wy­sta­wie przy alei Geo­r­ges-Cle­men­ce­au. - To strasz­ne - po­wie­dzia­ła ci­cho pani pro­ku­ra­tor ze wzro­kiem utkwio­nym w cie­le ofia­ry. Ana­?s była jej wdzięcz­na za tę głu­pią uwa­gę, któ­ra do­brze od­da­wa­ła sy­tu­ację. Przy­pusz­cza­ła, że Ve­ro­ni­que czu­je to samo co ona. Strach i za­ra­zem pod­eks­cy­to­wa­nie. Tra­fi­ło im się to, o czym obie ma­rzy­ły i co bu­dzi­ło ich oba­wy. Śledz­two w spra­wie mor­der­stwa po­peł­nio­ne­go przez ja­kie­goś sza­leń­ca. W tej pra­cy wszyst­kie dziew­czy­ny w ich wie­ku zna­ły Mil­cze­nie owiec i pra­gnę­ły zo­stać Cla­ri­ce Star­ling. - Masz ja­kąś opi­nię na te­mat przy­czy­ny śmier­ci? - za­py­ta­ła Ana­?s le­ka­rza są­do­we­go. Lon­go mach­nął ręką. - Żad­nej wi­docz­nej rany. Nie­wy­klu­czo­ne, że udu­sił się pod tym łbem byka. A może po­de­rżnię­to mu gar­dło albo otru­to. Trze­ba po­cze­kać na wy­ni­ki au­top­sji i ba­dań tok­sy­ko­lo­gicz­nych. Nie wy­klu­czam przedaw­ko­wa­nia nar­ko­ty­ku. - Dla­cze­go? Schy­lił się i do­tknął le­we­go ra­mie­nia ofia­ry. Żyły w za­głę­bie­niu łok­cio­wym wy­da­wa­ły się twar­de jak drew­no, cała ręka na­zna­czo­na była bli­zna­mi, gu­za­mi, si­ny­mi obrzę­ka­mi. - Znisz­czo­na aż do ko­ści. Ogól­nie rzecz bio­rąc, chło­pak był w bar­dzo złym sta­nie. Brud­ny. Nie­do­ży­wio­ny. Śla­dy daw­nych, nie­le­czo­nych ran. Po­wie­dział­bym, że mamy do czy­nie­nia z nar­ko­ma­nem, któ­ry się szpry­co­wał od wie­lu lat. Bez­dom­ny. Z mar­gi­ne­su spo­łecz­ne­go. Coś w tym ro­dza­ju. Ana­?s spoj­rza­ła na po­li­cjan­ta z BAC, sto­ją­ce­go obok pani pro­ku­ra­tor. - Zna­le­zio­no jego ubra­nie? - Ani ubra­nia, ani do­ku­men­tu toż­sa­mo­ści. Ten czło­wiek zo­stał za­mor­do­wa­ny gdzie in­dziej i prze­nie­sio­ny w to miej­sce. Ukry­to go? Czy prze­ciw­nie, wy­sta­wio­no na wi­dok? Jed­no było pew­ne - ka­nał na­praw­czy od­gry­wał waż­ną rolę w ry­tu­ale za­pla­no­wa­nym przez za­bój­cę. Wró­ci­ła na górę, rzu­ca­jąc ostat­nie spoj­rze­nie na cia­ło ofia­ry. Po­kry­te krysz­tał­ka­mi lodu przy­po­mi­na­ło rzeź­bę ze sta­li. Ka­nał na­praw­czy z prze­ni­kli­wym za­pa­chem sma­rów i me­ta­lu sta­no­wił ide­al­ny gro­bo­wiec dla za­mor­do­wa­ne­go. Po wyj­ściu z ka­na­łu Ana­?s po­zby­ła się pa­pie­ro­we­go czep­ka i ochra­nia­czy na buty. Véro­ni­que Roy ode­zwa­ła się urzę­do­wym to­nem: - Prze­ka­zu­ję ci ofi­cjal­nie to śledz­ - Prze­ślij mi pa­pie­ry do biu­ra. Ura­żo­na za­stęp­czy­ni pro­ku­ra­to­ra za­py­ta­ła, ja­kie za­mie­rza po­czy­nić kro­ki. Ana­?s od­po­wie­dzia­ła obo­jęt­nym gło­sem, wy­li­cza­jąc ru­ty­no­we dzia­ła­nia. Jed­no­cze­śnie pró­bo­wa­ła wy­obra­zić so­bie pro­fil za­bój­cy. Znał to miej­sce. I z pew­no­ścią tak­że roz­kład ma­new­ro­wa­nia po­cią­ga­mi. Może to pra­cow­nik ko­lei. W każ­dym ra­zie sta­ran­nie przy­go­to­wał swój plan. Na­gle aż wstrzy­ma­ła od­dech. Zo­ba­czy­ła w wy­obraź­ni mor­der­cę dźwi­ga­ją­ce­go na ple­cach zwło­ki w czar­nym pla­sti­ko­wym wor­ku. Szedł zgię­ty wpół w opa­rach mgły. Przy­szła jej na myśl re­flek­sja na­tu­ry tech­nicz­nej: zwło­ki p