Ebook Perfekcyjna niedoskonałość mobi,epub

i na jaw w każ­dym szcze­gó­le, du­ma­łu de la Ro­che. Ży­je­my w jarz­mach ne­an­der­tal­czy­ków. We­szłu do na­mio­tu, skry­łu się w chłod­nym cie­niu ko­lo­ro­we­go płót­na. Od­sta­wi­łu kie­lich z nie­do­pi­tym wi­nem i na­ło­ży­łu so­bie na ta­le­rzyk lo­do­we cia­sto. Z po­ukry­wa­nych prze­myśl­nie gło­śni­ków są­czy­ła się mu­zy­ka, kwar­tet smycz­ko­wy, ja­kaś im­pro­wi­za­cja, bo nie sko­ja­rzy­łu jej z ni­czym już pły­wa­ją­cym w mo­rzach da­nych. Spod sto­łu zer­k­nął zło­wro­go na de la Ro­cheu pies, wiel­ki ber­nar­dyn. Za­war­czał z głę­bi gar­dła, uno­sząc łeb. Zwie­rzę­ta nie lu­bią na­no­ma­tycz­nych re­pre­zen­tan­tów, nie­po­koi je cał­ko­wi­ty brak za­pa­chu więk­szo­ści użyt­ko­wych ma­ni­fe­sta­cji, inf jest wszak tak gru­bo­ziar­ni­ Ma­xi­mil­lian od­su­nę­łu swe­go pri­mu­sa od sto­łu. Lo­do­we cia­sto było mdlą­co słod­kie. De la Ro­che nie chcia­łu psuć so­bie hu­mo­ru i po­sta­no­wi­łu lu­bić cie­kłą sło­dycz. Po­sta­no­wi­łu - lu­bi­łu. Ob­li­zu­jąc war­gi, na­ło­ży­łu so­bie dru­gą por­cję. Przy wej­ściu do na­mio­tu na­tknę­łu się na am­ba­sa­do­ra ra­ha­bów. Am­ba­sa­dor przy­wdzia­łu ma­ni­fe­sta­cję sta­re­go Mar­lo­na Bran­do. Prze­ko­ma­rza­łu się wła­śnie z trój­ką stah­so­wych dzie­ci, w ra­mach pro­to­ko­łu pe­dan­tycz­nie sy­mu­lu­jąc pot na czo­le i cięż­ki od­dech. - Ależ nie, ależ nie! - wo­ła­łu, wy­ma­chu­jąc pu­stym ku­flem. - To nie my zja­da­my ga­zo­we ol­brzy­my, to usza! - Usza in­wer­tu­ją ob­ło­ki wo­do­ro­we - upie­ra­ła się kil­ku­let­nia dziew­czyn­ka w ró­żo­wej su­kien­ce, bia­łych pod­ko­la­nów­kach i błę­kit­nych ko­kar­dach wpię­tych w blond wło­sy. Się­ga­ła pry­mar­nej ma­ni­fe­sta­cji am­ba­sa­do­ra do pasa. - Nie­praw­da! - uniósł się chłop­czyk o buzi uma­za­nej cze­ko­la­dą. - Oni są z me­ta­no­wych mórz! - No ja chy­ba wiem le­piej - wes­tchnę­łu am­ba­sa­dor. - Więc któ­rzy są krze­mow­ca­mi? - włą­czył się dru­gi chłop­czyk, do­tąd za­ję­ty roz­sma­ro­wy­wa­niem po ma­ry­nar­ce pla­my żół­te­go sosu. - An­ta­ri - od­parł mu ten cze­ko­la­do­wy. - A kto to? - No krze­mow­ce! Am­ba­sa­dor, prze­wra­ca­jąc ocza­mi, po­drep­ta­łu do usta­wio­nej na krzy­ża­kach wiel­kiej becz­ki i na­peł­ni­łu ku­fel. Ma­xi­mil­lian uśmiech­nę­łu się po­ro­zu­mie­waw­czo. - Dzie­ci. - Dzie­ci - sap­nę­łu ra­hab. - Nie prze­czę, jest w tym pe­wien urok, prah­be. Am­ba­sa­dor wes­tchnę­łu wie­lo­ry­bio. - Ech, po­li­tycz­ne z cie­bie zwie­rzę, na­wet tu mi nie da­ru­jesz. Mach­nę­łu wiel­ką ręką i, wy­mi­nąw­szy brzdą­ce mo­le­stu­ją­ce fleg­ma­tycz­ne­go ber­nar­dy­na, wy­szłu z na­mio­tu. Ma­xi­mil­lian spo­koj­nie do­koń­czy­łu cia­sto, odło­ży­łu ta­le­rzyk, otar­łu usta. Już nie tra­ci­łu ner­wów tak ła­two, jak na po­cząt­ku we­se­la. Mapa jenu Pól emo­cjo­nal­nych znów przy­po­mi­na­ła Man­del­bro­ta, z do­brze wy­kształ­co­nym rdze­niem i pe­ry­fe­ryj­ny­mi od­bi­cia­mi; nowy pro­to­kół uczu­cio­wy był bar­dziej ela­stycz­ny. Mru­żąc oczy sta­nę­łu na gra­ni­cy słoń­ca i cie­nia, pod fał­dą za­wi­nię­te­go płót­na na­mio­tu. Ob­lusz­czo­ne mury zam­ku wzno­si­ły się wy­so­ko nad roz­sło­necz­nio­nym traw­ni­kiem, ka­mien­ne płasz­czy­zny chro­po­wa­te­go cie­nia. Po­nad bry­łą zam­ku że­glo­wał wiel­ki czer­wo­ny ba­lon z wy­pi­sa­ny­mi na po­wło­ce ży­cze­nia­mi dla no­wo­żeń­ców. Wiatr od mo­rza ko­ły­sał ba­lo­nem, szar­pał go w dół i w górę. Nie­ba, tak czy­ste­go, tak błę­kit­ne­go, nie zna­czy­ły naj­drob­niej­sze strzę­py ob­ło­ków, na­wet pta­ków nie doj­rza­łu, upał przy­gniótł je do zie­mi. Cie­nie zam­ku i na­mio­tów wy­ci­na­ły w traw­ni­ku ko­śla­we for­my, we­wnątrz nich gro­ma­dzi­li się go­ście. Pod naj­więk­szym, śnież­no­bia­łym na­mio­tem szy­ko­wa­ła się na owal­nym po­dium or­kie­stra; Ma­xi­mil­lian wi­dzia­łu mu­zy­ków stro­ją­cych in­stru­men­ty, dzie­ci cho­wa­ją­ce się za de­ska­mi es­tra­dy. W ką­cie, gdzie cień naj­głęb­szy, ja­kiś męż­czy­zna zdjąw­szy ma­ry­nar­kę żon­glo­wał czte­re­ma kie­lisz­ka­mi. Mu­siał być już lek­ko wsta­wio­ny. Żona da­wa­ła mu dys­kret­ne zna­ki. Ale żon­glo­wał jesz­cze za­ma­szy­ściej. Dzie­cia­ki sta­ły z otwar­ty­mi bu­zia­mi. Kil­