Ebook Petersburskie noce mobi,epub

to, że poświęca jej zbyt wiele uwagi, Kirył zwrócił się kpiąco: - A pani nie mogłaby sobie darować, gdyby go pani nie oddała, czyż nie? Niewątpliwie wzbudzam pani ogromne zainteresowanie. Cóż, ktoś powinien panią uprzedzić, że to mężczyzna zwykle uwodzi kobietę, a nie na odwrót. Policzki zapiekły Alenę żywym ogniem. Wiedziała, że zasłużyła na krytykę - przynajmniej tak uznałby Wasilij. Nie potrafiła jednak uporać się z bólem, który poczuła po tych słowach. Naiwnie sądziła, że Kirył odczuwa takie samo pożądanie. Fantazjowała, że są sobie pisani. A teraz przyszło zapłacić za niedorzeczne mrzonki. Obserwował, jak dziewczyna próbuje przełknąć gorycz upokorzenia. Widział, jak zagryza dolną wargę, która odrobinę poczerwieniała. Namiętny pocałunek wywołałby podobny efekt. Na tę myśl jego ciało zareagowało żywiej, niż by sobie życzył. - Bardzo przepraszam. Zachowałem się nieuprzejmie. Tak naprawdę niczego nie żałował. Nie miał czasu ani ochoty zmagać się z delikatnym ego rozemocjonowanej kobiety, nieważne jak pociągającej. Znał siebie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że ponury nastrój, który zawdzięczał Wasilijowi Demidowowi, wkrótce przejmie nad nim kontrolę. Mroczne uczucia nie były Kiryłowi obce. Gdy dochodziły do głosu, mogło je uciszyć wyłącznie cierpienie innych ludzi. Dlatego w takich sytuacjach ofiarami Kiryła padały często przypadkowe osoby. Możliwe, że przyczyn niekontrolowanych wybuchów agresji należałoby szukać w jego dzieciństwie, ale nie zamierzał się użalać nad sobą. Wolał patrzeć w przyszłość, niż oglądać się za siebie. Dziewczyna była dla niego pionkiem w grze i posłużyła tylko za wentyl, przez który wypuścił gniew. Tymczasem Alena odsunęła się od niego, zbyt zdenerwowana i urażona, by się bronić. Ledwie skinęła głową, po czym wróciła do stolika. Na miejscu poprosiła o rachunek i sięgnęła po płaszcz i torebkę. Wiedziała, że zasłużyła na karę. Chociaż próbowała pocieszyć się, że brat nie był świadkiem tej upokarzającej sceny, do oczu wciąż cisnęły jej się łzy. Z oddali Kirył obserwował jej nieskoordynowane ruchy, by upewnić się, że lada moment kobieta zostawi go w spokoju. Jednak jakaś jego cząstka nie chciała pozwolić jej odejść. Był rozdrażniony, ale nie potrafił zignorować naturalnej zmysłowości i gracji dziewczyny. Przyglądał się lśniącym blond włosom opadającym falami na smukłe ramiona. Łydki miała tak szczupłe, że bez trudu mógłby je objąć dłońmi. Ten, który zasmakuje tej słodyczy, z pewnością przeżyje prawdziwą rozkosz. Ale czy chciał rzeczywiście być tym mężczyzną? Gdyby postanowił ją uwieść, nie musiałby nawet zbyt mocno się starać. Nie kryła pożądania, gdy wcześniej posyłała mu wymowne spojrzenia. Właściwie błagała o zainteresowanie. Może postąpił zbyt pochopnie, gdy ją odtrącił. Nie musiał atakować, by pozbyć się napięcia spowodowanego wiadomością o planach Demidowa. Istniały przecież inne sposoby rozładowania emocji. Doskonale znał tę grę. Wystarczyło się jej przypodobać. Na początku będzie się dąsać, ale po kilku komplementach wpadnie mu w ramiona. Bez namysłu skinął na kelnerkę, wydał polecenia, po czym ruszył do stolika młodej kobiety. Alena stała odwrócona do niego plecami, gotowa do wyjścia. Czekała tylko na rachunek. - Nie wypiła pani herbaty - zwrócił się do niej, zerkając na pełną filiżankę. - Może dołączy pani do mnie? Dwoje Rosjan przy tradycyjnym samowarze z dala od domu. Czy to nie brzmi kusząco? Na dźwięk jego głosu Alena obróciła się gwałtownie. Patrzyła zdumiona, jak długimi palcami oplata jej nadgarstek, po czym opiera kciuk w miejscu, gdzie z łatwością mógł wyczuć przyspieszony puls. Czarujący uśmiech łagodził ostre rysy jego twarzy. W ułamku sekundy z aroganckiego gbura zmienił się w spełnienie marzeń każdej kobiety. Łączył w sobie wszystko co najlepsze: zmysłowość Kozaka, romantyczność Cygana, dziką demoniczność pirata i urok mitycznego bohatera. Wiedziała jednak, że postąpiłaby niemądrze, gdyby mu uległa. - Nie, dziękuję. - Chciała, by głos brzmiał chłodno, ale nie zdołała stłumić tęsknej nuty. Ponownie zaschło jej w gardle, nie tyle z emocji, co z napięcia. Zamierzała wyswobodzić się z uchwytu, lecz coś ją powstrzymywało. Mężczyzna uśmiechnął się ponownie, tym razem bardziej poufale, a jego malachitowe oczy zalśniły i pociemniały, zwiastując nadciągające niebezpieczeństwo. - Zachowałem się niegrzecznie i zdenerwowałem panią. Niewątpliwie uważa pani, że nie zasługuję na jej towarzystwo. I ma pani rację. W końcu taka piękna kobieta z łatwością może znaleźć milszego, bardziej przychylnie nastawionego towarzysza. Sądzę jednak, że ma pani dobre serce, które szepce, by zlitowa