Ebook Piątek, który zmienił wszystko mobi,epub

yka również kwestii Jego męki i zmartwychwstania. W tym czasie żył Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle można go nazwać człowiekiem - pisze Flawiusz. - Czynił bowiem rzeczy niezwykłe i był nauczycielem ludzi, którzy z radością przyjmują prawdę. Zjednał sobie wielu Żydów, jako też Greków. On to był Chrystusem. A gdy wskutek doniesienia najznakomitszych u nas mężów Piłat zasądził go na śmierć krzyżową, jego dawni wyznawcy nie przestali go miłować. Albowiem trzeciego dnia ukazał się im znów jako żywy, co o nim, jak i wiele innych zdumiewających rzeczy przepowiedzieli boscy prorocy. I odtąd, aż po dzień dzisiejszy, istnieje plemię chrześcijan, którzy od niego otrzymali tę nazwę. Niektórzy badacze pism starożytnych uważają za niemożliwe, by będący Żydem Flawiusz, w dodatku pochodzący z rodu kapłańskiego, sugerował w swej kronice, że Jezus to oczekiwany od wieków przez Izraelitów Mesjasz. Według nich, gdyby żydowski kronikarz dopuścił się takiego przedstawienia Jezusa w swym dziele, zostałby natychmiast uznany za zdrajcę swej religii. Uczeni ci twierdzą, że Józef musiał być świadom, iż zapisem takim ściągnąłby na siebie ogromne problemy i w związku z tym nigdy nie podjąłby takiego ryzyka, nawet jeśli w głębi duszy wierzyłby w to, że Chrystus jest Synem Bożym. Naukowcy krytykujący zacytowaną powyżej treść żywią przekonanie, że została ona źle zinterpretowana podczas rekonstruowania dzieła Flawiusza, a prawidłowa jej wersja powinna brzmieć następująco: W tym czasie żył [niejaki] Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle można go nazwać człowiekiem. Czynił bowiem rzeczy niezwykłe i był nauczycielem ludzi, którzy z radością przyjmują prawdę. Zjednał sobie wielu Żydów, jako też Greków. [Mniemano, że] On to był Chrystusem. [Lecz nie był nim według mniemania] najznakomitszych u nas mężów. [Z tej przyczyny] Piłat zasądził go na śmierć krzyżową [i spowodował jego śmierć]. Jego dawni wyznawcy nie przestali [o nim głosić], że ukazał im się trzeciego dnia [po śmierci] znów jako żywy, co o nim, jak i wiele innych zdumiewających rzeczy [zaświadczyli] i przepowiedzieli boscy prorocy. I odtąd, aż po dzień dzisiejszy, istnieje plemię chrześcijan, którzy od niego otrzymali tę nazwę. Inna grupa uczonych - zajmujących się odtwarzaniem kronik Józefa Flawiusza - za ich rdzenną wersję uznaje tak zwaną wersję arabską, odkrytą przez profesora Salomona Pinesa w kronikach Agapiosa z X wieku. Według nich, gdy autor ,,Dawnych dziejów Izraela pisał, że Jezus z Nazaretu może być Mesjaszem, nie ryzykował zupełnie niczym, gdyż nie stwierdził jednoznacznie, iż Chrystus był Synem Boga, dopuścił tylko taką ewentualność. Mieszkał w Rzymie i żył dostatnio dzięki środkom otrzymywanym z cesarskiego skarbca, był obywatelem rzymskim, który podlegał prawu rzymskiemu. Jego rodacy - nawet ci potencjalnie najbardziej oburzeni - zupełnie mu nie zagrażali. Z taką pozycją mógł śmiało - przynajmniej wobec Żydów - pozwolić sobie na dużą niezależność poglądów, wierząc w mesjanizm straconego na krzyżu niezwykłego Nazarejczyka. Według profesora Pinesa i zwolenników jego teorii prawidłowa rekonstrukcja zapisu Flawiusza o Chrystusie powinna wyglądać tak: W tym czasie żył pewien mędrzec zwany Jezusem. Był to człowiek dobry i sprawiedliwy. Wielu Żydów i ludzi innych narodowości stało się jego uczniami. Piłat skazał go na ukrzyżowanie i śmierć. Lecz jego uczniowie nie przestali w niego wierzyć. Mówili, że żyje i ukazał im się trzy dni po ukrzyżowaniu. On być może był tym Mesjaszem, odnośnie którego prorocy przepowiadali wielkie, cudowne rzeczy. Niezależnie od sporów badaczy kronik Józefa Flawiusza jednego możemy być absolutnie pewni: ten największy żydowski historyk antyku w dziele, które nie ma nic wspólnego z chrześcijaństwem, pisze nie tylko o istnieniu Chrystusa, ale również o jego śmierci i zmartwychwstaniu. Gacjusz Swetoniusz Jezus Chrystus w ,,Żywotach cezarów" Imię Chrystusa - choć nieco zniekształcone - pojawia się również w kronikach Gajusza Swetoniusza. Swetoniusz, bo tak najczęściej nazywa się tego rzymskiego pisarza, urodził się około 69 roku i przyjaźnił się zarówno z Tacytem, jak i Pliniuszem Młodszym. Jego najsłynniejszym dziełem są ,,Żywoty cezarów", na kartach których, pisząc o Klaudiuszu, wspomina o Jezusie. [Klaudiusz - przyp. aut.] Żydów wypędził z Rzymu za to, że bezustannie wichrzyli podżegani przez Chrestosa. Dzieło ,,Żywoty cezarów" - powstałe między 120 a 121 rokiem, a więc blisko 90 lat po śmierci Chrystusa - jest kolejnym pozabiblijnym i pozachrześcijańskim źródłem historycznym dowodzącym Jego istnienia. Poncjusz Piłat? ... i niezwykły odpis wyroku Titulus Crucis - czyli tablica z krzyża Chrystusa, błędnie funkcjonująca w