Ebook Pięćdziesiąt imion deszczu mobi,epub

działa, przed kim odgrywa swoją rolę. Cza­sem myślała, że przed nie­wi­dzial­nymi oczami, które babka - Nori była gotowa przy­siąc - wsz­cze­piła w ściany. Innym razem, że przed Bogiem. Uwa­żała, że jeśli Bóg widzi, jaka jest dzielna sama przed sobą, wyna­gro­dzi jej to jakimś cudem. Ostroż­nie zdjęła kimono, zosta­jąc tylko w baweł­nia­nej koszulce. Rzu­ciła je na pod­łogę, choć wie­działa, że nie powinna. Akiko się nim zaj­mie. Nori sądziła, że słu­żąca nie mel­do­wała o wszyst­kich jej postęp­kach - wów­czas z pew­no­ścią zbie­ra­łaby cięgi o wiele czę­ściej. Lubiła myśleć, że Akiko nie wyko­nuje przy­dzie­lo­nych jej obo­wiąz­ków z odrazą. Choć opieka nad bękar­tem była znie­wagą, nie wyma­gała wiel­kiego wysiłku. Nori sta­rała się uła­twić pracę tej nie­szczę­snej kobie­cie tyleż z poczu­cia winy, co i z posłu­szeń­stwa. Małymi krocz­kami, tak małymi, że zaczy­nały wyda­wać się jej komiczne, dro­biła do ołta­rzyka po prze­ciw­nej stro­nie pokoju. Modli­twa trzy razy dzien­nie nale­żała do jej obo­wiąz­ków, a Nori nie miała nic prze­ciwko temu. W grun­cie rze­czy nawet to lubiła. Ołta­rzyk był jej ulu­bio­nym przed­mio­tem, choć w zasa­dzie nawet do niej nie nale­żał. Sta­no­wił porzu­coną wła­sność matki. Niczym się nie wyróż­niał - zwy­kły drew­niany sto­li­czek z roz­ło­żo­nym kawał­kiem aksa­mitu o bar­wie kró­lew­skiej pur­pury. Brzegi tka­niny zostały obszyte złotą nicią. Stał na nim misterny srebrny kru­cy­fiks w oto­cze­niu dwóch świec. Nori zapa­liła je, a następ­nie uklę­kła na uło­żo­nej na pod­ło­dze poduszce. Świa­tło zalało ją koją­cym cie­płem, opu­ściła powieki. Dobry Boże, prze­pra­szam za moją imper­ty­nen­cję. Zapy­tam Saotome-sen­sei, co to słowo ozna­cza, żebym wię­cej tego nie robiła. Prze­pra­szam za moje włosy. Prze­pra­szam za moją skórę. Prze­pra­szam za kło­poty, które spra­wiam innym. Mam nadzieję, że bar­dzo się na mnie nie gnie­wasz? Pro­szę, opie­kuj się moją matką. Na pewno bar­dzo się smuci, że jesz­cze nie może mnie stąd zabrać. Pro­szę, pomóż mi się przy­go­to­wać. Amen, Nori Jak czę­sto po modli­twie, tak i tym razem pozo­stała przy ołta­rzyku. Naj­bar­dziej lubiła w Bogu to, że był jedyną osobą, któ­rej mogła zada­wać pyta­nia. Ten przy­wi­lej zachwy­cał ją do tego stop­nia, że nawet nie­szcze­gól­nie jej prze­szka­dzało, że ni­gdy nie dosta­wała odpo­wie­dzi. Zimowe mie­siące, w któ­rych nie­wiele się działo, dobie­gały końca. Dni płyn­nie zle­wały się ze sobą. W tym cza­sie babka odwie­dziła Nori jesz­cze dwu­krot­nie, czego rezul­tat sta­no­wiło odpo­wied­nio dwa­na­ście i szes­na­ście cię­gów. W pew­nym momen­cie matriar­chalna głowa rodziny napo­mknęła, że ze względu na bli­zny może trzeba będzie wpro­wa­dzić w przy­szło­ści nowe metody wymie­rza­nia kary. Wraz ze zbli­ża­niem się wio­sny Nori obser­wo­wała zmiany w ota­cza­ją­cym ją świe­cie. Dzień trwał coraz dłu­żej, ocią­gał się z odej­ściem. Widziała z okna, jak w ogro­dzie kwiaty roz­kwi­tają i nasy­cają się bar­wami. I choć z początku nie była pewna, zaczęła także zauwa­żać zmiany zacho­dzące w niej samej. Pierś, dotych­czas pła­ska jak deska, nabie­rała odro­biny krą­gło­ści. Bio­dra się posze­rzały, acz­kol­wiek tylko nie­znacz­nie. A waga, utrzy­mu­jąca się przez ostat­nie dwa lata na sta­łym pozio­mie około osiem­na­stu kilo­gra­mów, rosła powoli, lecz upar­cie. To naj­bar­dziej ją zaalar­mo­wało. Popro­siła Akiko o mniej­sze por­cje jedze­nia, lecz słu­żąca odmó­wiła. - Już i tak jesz jak pta­szek, Nori-sama. Roz­cho­ru­jesz się. - Będę gruba, tak się to skoń­czy. - Panienko, to rzecz natu­ralna. Sta­jesz się kobietą. Dość wcze­śnie roz­kwi­tasz. Gdy nadej­dzie czas, babka wyja­śni, co się z tobą dzieje. To nie moja rola. To nie moja rola. Akiko zawsze tak mówiła, gdy nie chciała o czymś roz­ma­wiać. Cza­sem lito­wała się nad Nori i odpo­wia­dała na jej spo­ra­dyczne pyta­nia, dla­czego jest tak, jak jest. Ale tylko frag­men­ta­rycz­nie. Póź­niej sznu­ro­wała usta, oba­wia­jąc się, że i tak powie­działa zbyt wiele, i Nori musiała samo­dziel­nie roz­wią­zy­wać pozo­stałą część łami­główki. Dowie­działa się, że jest bękar­tem, wła­śnie od Akiko. To ozna­czało, że ni­gdy nie będzie mogła być peł­no­praw­nym człon­kiem rodu Kamiza i jej babka potrze­buje innej dzie­dziczki. Samo­dziel­nie wywnio­sko­wała, że nie może nią być jej matka, ponie­waż jest kimś, kogo nazywa się dziwką. Pomimo wielu