Ebook Pierwsza krew mobi,epub

­sem Gi­the­on zo­bo­wią­zał się do nie­zwłocz­ne­go do­sy­ła­nia ko­lej­nych od­dzia­łów, gdy tyl­ko będą go­to­we do wy­pły­nię­cia w mo­rze. Nie było więc tak źle. Al­ke­stis mar­twił się, że wie­le ko­lo­nii po­zo­sta­nie bez od­po­wied­niej ochro­ny, wy­sta­wio­nych na nie­spo­dzie­wa­ny atak pi­ra­tów, któ­rych do tej pory nie uni­ce­stwi­li, ale obie­cy­wał so­bie, że wy­pra­wa nie po­trwa dłu­go. Zła­pa­li wiatr w ża­gle i nie mi­nę­ły czte­ry dni, jak do­pły­nę­li do Ilio­nu. Ure­usz miał ra­cję, to była dziu­ra. Opa­sa­na ziem­nym wa­łem nie­wiel­ka osa­da u stóp wzgó­rza da­le­ce od­bie­ga­ła wy­glą­dem od cen­trum ich cy­wi­li­za­cji, a krót­ko mó­wiąc, Ilion przy­po­mi­nał wio­chę bar­ba­rzyń­ców. Było tro­chę pól upraw­nych, a sta­da kóz i owiec wy­ja­da­ły li­chą tra­wę na pa­stwi­skach. Nie wi­dział tu nic, co mo­gło za­chwy­cić, i ab­so­lut­nie żad­ne­go po­ten­cja­łu na roz­wój. Za parę lat pew­nie wy­pro­wa­dzą się stąd ostat­ni lu­dzie. Je­dy­nie po­bli­ska za­to­ka wy­glą­da­ła za­chę­ca­ją­co. Ko­twi­co­wi­sko z pew­no­ścią po­mie­ści okrę­ty i trans­por­tow­ce znaj­du­ją­ce się pod jego ko­men­dą. Wy­słał szyb­ką jed­nost­kę ma­ją­cą do­ko­nać roz­po­zna­nia w stro­nę Hel­le­spon­tu, a sam zszedł na ląd. Do­wód­ca gar­ni­zo­nu cze­kał na pla­ży, wy­raź­nie zde­ner­wo­wa­ny. W przy­pad­ku sta­re­go wy­ja­da­cza było to nie­spo­ty­ka­ne. - Wi­taj, Teo­gi­sie. - Pa­nie. - Ile to lat? - Dwa. Pra­wie trzy. - Wia­rus uśmiech­nął się pod wą­sem. - Czas był dla cie­bie ła­ska­wy. - I dla cie­bie, pa­nie. Daw­ny pod­wład­ny lek­ko uty­kał na lewą nogę. Sta­ra rana nie po­zwa­la­ła o so­bie za­po­mnieć. - Co u Ne­me­ny? - Jest tu ze mną. Przy­go­to­wu­je małą ucztę. Bę­dzie rada ze spo­tka­nia. Przy­pro­wa­dzo­no ko­nie. Al­ke­sti­so­wi przy­pa­dła spo­koj­na klacz ze strzał­ką na czo­le. Do­siadł jej z pew­nym tru­dem, gdyż tro­chę od­wykł od jaz­dy kon­nej. Zer­k­nął w tył. Żoł­nie­rze na wszel­ki wy­pa­dek po­odw­ra­ca­li gło­wy. Do­brze, że nie spadł - taka kom­pro­mi­ta­cja nad­szarp­nę­ła­by jego au­to­ry­tet. - W dro­gę - roz­ka­zał. Szyb­ko zła­pał rytm. Klacz pro­wa­dzi­ła się do­sko­na­le. - Jak się na­zy­wa? - Rok­sa­na. - Sam to wy­my­śli­łeś? - Nie. Moja żona. To jej ulu­bie­ni­ca. - Mo­głem się tego spo­dzie­wać. Mi­nę­li pierw­sze go­spo­dar­stwo i wje­cha­li po­mię­dzy wały. Z bli­ska for­te­ca ro­bi­ła lep­sze wra­że­nie. Na­le­ża­ło ją oto­czyć ka­mien­nym mu­rem, wów­czas sta­nie się wa­row­nią z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Dzie­dzi­niec nie był duży, znacz­nie róż­nił się od po­lis, do któ­rych Al­ke­stis przy­wykł. Dwo­ro­wi też da­le­ko było do pa­ła­cu. Przy­wi­tał się z Ne­me­ną, któ­rą pa­mię­tał jako mło­dą dziew­czy­nę. Te­raz to już sta­tecz­na ma­tro­na. Za­mie­ni­li parę słów, a póź­niej wódz od­cią­gnął Teo­gi­sa na bok. - Wiesz, po co tu przy­by­łem. - Chcesz ich zo­ba­czyć? - Oczy­wi­ście. - To nie bę­dzie miły wi­dok. Oni po­stra­da­li ro­zum. - Sam to oce­nię. Wy­szli do są­sied­nie­go po­miesz­cze­nia. Nie wie­dział, cze­go ma się spo­dzie­wać. Naj­pierw Gi­the­on, a te­raz Teo­gis ostrze­ga­li go No wła­ś Przed czym? Przed po­two­ra­mi? Nie­po­trzeb­nie. Był świa­dom, że ta­kie ist­nie­ją. Do­sta­tecz­nie dłu­go pły­wał po mo­rzach, by parę spo­tkać oso­bi­ście, o in­nych tyl­ko sły­szał. Ląd na po­łu­dniu za­miesz­ki­wa­ły prze­róż­ne po­two­ry, na­wet urzą­dza­no na nie po­lo­wa­nia. Wi­dział sło­nie, kro­ko­dy­le i ży­ra­fy. To tyl­ko głu­pie be­stie, któ­re da­wa­ło się ujarz­mić, tyle że więk­sze lub o dzi­wacz­nych kształ­tach. Prze­trzy­my­wa­nym tu nie­szczę­śni­kom fak­tycz­nie mu­sia­ło po­mie­szać się w gło­wach. W do­dat­ku ich wi­dok przy­pra­wiał o mdło­ści. - Gdzie ty ich trzy­masz, Teo­gi­sie? - W lo­chu. - I jest ich tyl­ko trzech? - Resz­ta po­mar­ła, pa­nie. Od tego sza­leń­stwa. Al­ke­stis wes­tchnął, przy­glą­da­jąc się przy­pro­wa­dzo­nym. Odzia­ni w łach­ma­ny, brud­ni, za­ro­śnię­ci, ro­bi­li fa­tal­ne wra­że­nie. - Jest wśród was ka­pi­tan? - za­py­tał na po­cząt­ku.