Ebook Pierwsze walki brytyjsko-włoskie 1939-1941. II Wojna Światowa na Morzu Śródziemnym, w Afryce, na Bałkanach i Bliskim Wschodzie mobi,epub

były dość czytelne, a szefowie sztabów, nie czekając na wynik wojny w Etiopii, przedstawili rządowi ostrzeżenie przed ,,Trzema Wrogimi Mocarstwami": stwierdzili, że zagrożenie ze strony równoczesnych wrogich działań podjętych przez Niemcy, Japonię i Włochy podkreśla potrzebę pozyskania sojuszników, a zwłaszcza bliskich kontaktów z Francją. Według nich istniała konieczność utrzymywania dobrych stosunków ze wszystkimi państwami rejonu śródziemnomorskiego, położonymi w okolicach naszej głównej arterii komunikacyjnej ze Wschodem. W obliczu wzrastającego zagrożenia ze strony Niemiec, nie było możliwości zabezpieczenia się przed wrogą postawą ze strony Włoch, a co za tym idzie, należało odnowić przyjacielskie stosunki z tym państwem. Rząd zgodził się z tą opinią: Niemcy i Japonia stanowiły o wiele bardziej prawdopodobne zagrożenie i żywiono przy tym nadzieje, iż relacje z Włochami można poprawić przy pomocy dyplomacji. 7 marca 1936 r. niemieckie oddziały wkroczyły do Nadrenii, a na początku maja, jeszcze zanim spadły deszcze, Włosi zakończyli swoją znakomitą kampanię w Etiopii i dokonali aneksji tego państwa. Cesarz Etiopii zbiegł z kraju i wsiadł na pokład brytyjskiego okrętu wojennego w Dżibuti. Liga Narodów nie tylko nie odwołała się do użycia siły, ale nie nałożyła nawet sankcji na dostawy ropy. Włosi ograniczyli swoje działania zbrojne do Etiopii. Wielka Brytania, bardziej niż jakiekolwiek inne mocarstwo, zaryzykowała przyjmując postawę zgodną z zasadami Ligii, a czyniąc to przeprowadziła pożyteczną próbę, która jasno ukazała słabe i silne strony jej pozycji w Egipcie. Nie było zaskoczeniem, że zarówno Wielka Brytania jak i Egipt czuły, iż nadszedł czas, aby oprzeć swoje relacje dyplomatyczne na bardziej satysfakcjonujących podstawach. Od kilku lat toczyły się negocjacje, w czasie których próbowano pogodzić brytyjskie interesy i egipską suwerenność. To prawda, że w roku 1922 formalnie zniesiono protektorat, jednak uznanie praw Egiptu jako niepodległego, suwerennego państwa zostało opatrzone pewnymi warunkami, a wynikające z nich różnice postaw okazały się trudne do przeskoczenia. Niemniej do początku 1936 r. Egipcjanie, choć okupacja wojskowa terytorium ich państwa napełniała ich nieustającą troską, przekonali się jakie akty przemocy mogą być wyrządzone członkowi Ligi Narodów, przez innego, agresywnego członka tej organizacji. Co więcej, ten konkretny agresor zaczął widzieć w ich państwie o wiele większe interesy strategiczne niż wcześniej. Dla Brytyjczyków niedawne wydarzenia potwierdziły znaczenie stabilnego Egiptu i posłużyły jako przypomnienie - o ile takowe było w ogóle potrzebne - że jakiekolwiek porozumienie musi zawierać w sobie klauzule wojskowe zapewniające możliwość obrony Egiptu i prowadzących przez ten kraj szlaków komunikacyjnych Imperium w przyszłości. Choć niejednokrotnie wydawało się, że negocjacje ulegną załamaniu właśnie przez klauzule wojskowe, na przekór nieustannej, włoskiej propagandzie, osiągnięto porozumienie z rządem partii Wafd, któremu przewodził premier Mustafa an-Nahhas, a 26 sierpnia 1936 r. podpisano traktat. Zasadniczym rezultatem porozumienia było uczynienie z Egiptu naszego sojusznika. Militarna okupacja kraju miała zostać bezzwłocznie przerwana, jednak bezpieczeństwo Kanału Sueskiego miało czasowo wymagać obecności ograniczonych sił brytyjskich. Niemniej ich obecność w Egipcie miała mniej rzucać się w oczy; winny stacjonować w wąskiej, rozciągającej się wzdłuż Kanału strefie, powiększonej nieznacznie tak, aby objąć swoim zasięgiem bazę lotniczą w Abu Sueir. Oczekiwano, że siły brytyjskie wycofają się z Kairu w przeciągu czterech najbliższych lat, jednak wydano pozwolenie na ich obecność w okolicach Aleksandrii przez lat osiem. W tym czasie Brytyjczycy mieli pomóc wyszkolić i wyposażyć armię oraz siły powietrzne Egiptu, a rząd egipski miał ulepszyć komunikację w strefie Kanału, stamtąd do Kairu, przez Deltę do Aleksandrii i dalej na Pustynię Libijską. W tym celu kluczowe drogi miały być zbudowane od nowa lub ulepszone, tak aby spełniały wymagania nowoczesnych sił zbrojnych. Przepustowość linii kolejowych miała ulec zwiększeniu, zwłaszcza tych prowadzących przez Deltę i wzdłuż wybrzeża, z Aleksandrii do Matruh. Brytyjczycy mieli zachować dostęp do infrastruktury portowej w Port Said i Suezie, a w rejonie Geneify miała powstać infrastruktura załadowcza, magazyny oraz zajezdnie wagonów i lokomotyw. Armia mogła prowadzić szkolenia na wschód od Kanału oraz w dużych, jasno wyznaczonych obszarach na zachód od niego; ćwiczenia sztabowe mogły być prowadzone na Pustyni Libijskiej. Samoloty mogły w celach szkoleniowych latać swobodnie nad terytorium Egiptu; można było zapewnić im odpowiednie lotniska i przystanie wodnosam