Ebook Pierwsze życie Marka Kondrata mobi,epub

­na­riu­sza. Ale na foto­gra­fiach sami giganci - Gustaw Holo­ubek, Andrzej Szczep­kow­ski, Bro­ni­sław Paw­lik, Bogu­mił Kobiela. I mały Marek Kon­drat jako Waw­rzek, ter­mi­nu­jący u mistrza Stwo­sza chło­pak ze wsi Poręba. Od zawsze wyka­zy­wał zdol­no­ści pla­styczne i posta­no­wił sobie, że będzie uczył się u samego Wita. Po wielu przy­go­dach dopiął swego i asy­sto­wał przy two­rze­niu ołta­rza mariac­kiego, a w naj­waż­niej­szym momen­cie miał w zakoń­cze­nie misji poważny wkład. Histo­ria żół­tej ciżemki to film dobro­tliwy, kadry spra­wiają muze­al­nie zabawne wra­że­nie, ale nie da się mu odmó­wić gigan­tycz­nej w tam­tym cza­sie popu­lar­no­ści. A Marek Kon­drat? Zagrał z ogromną natu­ral­no­ścią, spra­wiając wra­że­nie, że dobrze rozu­mie, o co w tym wszyst­kim cho­dzi. Na zdję­ciach - szcze­gól­nie zbli­że­niach - zwra­cają uwagę jego oczy, bo są to już oczy tego Kon­drata, któ­rego znamy. Lekko iro­nicz­nego, tro­chę sku­pio­nego, widzą­cego wię­cej niż z początku się wydaje. Może piszę to, bo mam świa­do­mość doro­słych doko­nań Marka Kon­drata, ale widzę w nim już aktora, i to aktora inte­li­gent­nego. Takiego jed­nak, co zacho­wuje dystans. Dookoła naj­więksi z wiel­kich, a on jakby nie­wiele sobie z tego robił. Pozo­staje sobą, tro­chę jest na zewnątrz. Poja­wił się w fil­mie Mię­dzy brze­gami, źró­dła podają, że zagrał w nim Piotrka, a także prze­wi­nął się przez jeden z odcin­ków Wojny domo­wej, gdzie jego rolę dub­bin­go­wał Ste­fan Fried­mann. To było prze­dłu­że­nie aktor­skiej obec­no­ści, choć o praw­dzi­wym gra­niu rzecz jasna jesz­cze nie mogło być mowy. Peł­no­prawna nauka zawodu przy­szła wraz ze stu­diami w Pań­stwo­wej Wyż­szej Szkole Teatral­nej im. Alek­san­dra Zelwe­ro­wi­cza w War­sza­wie. Adres: Mio­dowa 22/24. I wszystko jasne. Tra­fił na rocz­nik wyjąt­kowy - wystar­czy spoj­rzeć na nazwi­ska absol­wen­tów. Pośród szes­nastki wybrań­ców są mię­dzy innymi Ewa Dał­kow­ska, Joanna Żół­kow­ska, Jadwiga Jan­kow­ska, Krzysz­tof Kol­ber­ger, Jerzy Radzi­wi­ło­wicz, Maciej Szary. O powsta­łych na tym roku dyplo­mach do dzi­siaj krążą legendy. Na pierw­szy ogień poszło W małym dworku Wit­ka­cego pod opieką Jerzego Skot­nic­kiego, ale kolejny był już strzał z potęż­nego działa. Akty wyre­ży­se­ro­wał sam Jerzy Jarocki. Jeden z naj­więk­szych powo­jen­nych pol­skich insce­ni­za­to­rów zbu­do­wał je z frag­men­tów naj­waż­niej­szych dla sie­bie utwo­rów. Zaczął od Wesela Sta­ni­sława Wyspiań­skiego, Mar­kowi Kon­dra­towi powie­rza­jąc rolę Jaśka. Potem szła Matka Wit­ka­cego, bez udziału Kon­drata. Ślub Witolda Gom­bro­wi­cza z Kon­dra­tem w nie­wiel­kiej par­tii Szefa Poli­cji. Wresz­cie Tango Sła­wo­mira Mrożka i Kon­drat jako Artur, a więc wszyst­kie świa­tła na niego. Akty stały się jed­nym z naj­gło­śniej­szych dyplo­mów wydziału aktor­skiego w całej histo­rii war­szaw­skiej uczelni. Do tego to zesta­wie­nie stu­den­tów, z któ­rych kil­koro ma dzi­siaj w pol­skim aktor­stwie zupeł­nie wyjąt­kową pozy­cję. Praca z Jaroc­kim była szcze­gól­nie wyma­ga­jąca, a może i mor­der­cza, jed­nak warto było ponieść te wszyst­kie wyrze­cze­nia. Na samym star­cie zawo­do­wej drogi stu­denci z Aktów dowie­dzieli się, na czym polega teatr naj­wyż­szej próby i naj­wyż­szej miary wyzwa­nie. Na zakoń­cze­nie nato­miast dotknęli kla­syka, a nawet dwóch kla­sy­ków. Alek­san­der Bar­dini przy­go­to­wał bowiem Ćwi­cze­nia z Szek­spira, opie­ra­jąc je na naj­wspa­nial­szych i tych tro­chę mniej zna­nych dzie­łach autora Ham­leta. Można powie­dzieć z abso­lutną pew­no­ścią, że Marek Kon­drat zaczął swą aktor­ską podróż z naj­wyż­szego C. Poznał przy tym, że aktor­stwo to nie tylko unie­sie­nia, ale też ciężka, cza­sem katorż­ni­cza praca aż do chwili, gdy osią­gnie się zamie­rzony przez reży­sera efekt. Wtedy zapewne jako adept sztuki aktor­skiej widział to jesz­cze w jasnych bar­wach, tym bar­dziej że osią­gnął wraz z kole­żan­kami i kole­gami z roku ogromny suk­ces. Ale poczuł cenę, jaką płaci się za upra­wia­nie tego zawodu, przede wszyst­kim w teatrze. Miał w nim wspa­niałą dekadę, gdy pra­co­wał w Dra­ma­tycz­nym pod dyrek­cją Gustawa Holo­ubka, ale po jego wyrzu­ce­niu ze sta­no­wi­ska wła­ści­wie cały czas aż do końca kariery od sceny się odda­lał. Lepiej czuł się na pla­nie fil­mo­wym i wła­śnie w kinie oraz na małym ekra­nie zbu­do­wał swą pozy­cję w arty­stycz­nym świe­cie. Na sce­nie przy­cią­gał uwagę, ale od kiedy