Ebook Pierwszy wymiar. Rozdzielone. Tom 1 epub

na dowolny kierunek studiów we wszystkich uczelniach tego kraju. A skoro tu jesteście, to myślicie o swojej przyszłości. Prawda? Sukcesy, które dzięki tej szkole osiągacie, przybliżają was do realizacji najskrytszych marzeń. Pamiętajcie o tym. Oskar z trzeciej klasy przysłonił dłonią usta i zachichotał. - To samo gadał rok temu. Mógłby zmienić repertuar z disco na coś mocniejszego. Może być electro - skomentował. Ada to usłyszała. Po raz pierwszy tego dnia uśmiech zagościł na jej twarzy, ale szybko się opanowała. Przyszedł moment na poznanie decydujących wyników. - Za chwilę przyznam punkty za wasze najważniejsze sukcesy w konkursach i przeglądach oraz za aktywny udział w akademiach, festiwalach, zawodach sportowych i zajęciach społecznych. Zaczynamy od Empatii. Dyrektor ponownie kliknął w wyświetlacz pilota. W końcu nazwiska osób w tej kategorii zajęły ostateczne pozycje, a tło całego słupka zmieniło kolor z szarego na zielony. - Kinga Prejs, najbardziej empatyczna uczennica szkoły - zawołał dyrektor. - Uzyskała tysiąc sześć punktów. Wspaniały wynik. Dziewczyna chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła wydusić słowa. Na dodatek zaczęła się rumienić, bo niektórzy poklepywali ją z uznaniem po plecach. Kiedy kolejne - tym razem niebieskie - tło na tablicy oznajmiło ostateczny rezultat w kategorii Sport, zrobiło się bardziej emocjonująco. Najlepszym sportowcem okazał się Oskar Brecki. Chłopak uniósł dłoń w triumfalnym geście. Jednym susem przywarli do niego kumple z drużyny, po czym podnieśli go i zaczęli podrzucać aż pod sufit. Wydawali przy tym swój bojowy okrzyk: - Go on, Borsuki! Jednak jeszcze większa wrzawa zapanowała w holu w chwili, gdy trzeci słupek w tabeli podświetlił się na żółto, prezentując wyniki w dziedzinie Sztuka. Wygrała Roksana Walens - wokalistka ze szkolnego zespołu rockowego. Roksi zawsze cieszyła się dużą popularnością. Teraz potwierdził to głośny aplauz. Ada obojętnie patrzyła na radość okazywaną przez kolegów i koleżanki. Parę dni wcześniej ekscytowała się na samą myśl o przebiegu ceremonii. Gdy uroczystość trwała w najlepsze, wszystko stało się dla niej nieważne. Równie dobrze mogłoby tu jej nie być. W tym czasie Roksi pocałowała Oskara w usta. Nina oddaliła się od reszty uczniów i podeszła do Ady. Jej mina wyrażała znajome zażenowanie. - Ona przejawia tak wiele obrzydliwie pięknych uczuć... Ten widok kłuje moje słabe oczy - burknęła Nina. - Dziwne, że rockmanka nie wygrała w Empatii. Uwaga nieco rozweseliła Adę, ale na krótko. Nagle umilkły wszelkie głosy, bo przyszła kolej na rezultat w ostatniej kategorii - Wiedza. Wynik, który zaprezentowało czerwone tło na tablicy, wywołał najmniej oczekiwaną reakcję - przejmującą ciszę. - Niebywałe - zdziwił się dyrektor. - Aż dwa tysiące osiemnaście punktów, najwięcej w historii szkoły, zdobywa Adriana Maj, uczennica drugiej klasy. Niemal wszystkie spojrzenia zawisły na Adzie. Nawet nauczyciele spoglądali na nią z dziwnymi grymasami zakłopotania. Nina błyskawicznie zorientowała się w sytuacji i przytuliła przyjaciółkę. - Witaj w gronie szczęśliwców - wyszeptała jej do ucha. Rok wcześniej sama wygrała w tej kategorii. Teraz była druga. Ada nie rozumiała, co się właściwie działo. Gdy Nina w końcu poluzowała uścisk, wzięła głęboki oddech. Jej myśli powoli stawały się klarowniejsze. Dotarło do niej, że zwyciężyła. Marzyła o tym od pierwszej klasy. Choć większość osób dalej spoglądała na nią podejrzliwie, starała się to znieść. W pewnej chwili stało się coś, co ją zaskoczyło. Roksi puściła do niej oko. ,,Niemożliwe. Czy ona naprawdę to zrobiła?" - nie dowierzała Ada. Na zakończenie ceremonii dyrektor poinformował uczniów, że rozdanie świadectw odbędzie się w poniedziałek, w samo południe. Podziękował za stuprocentowy udział w uroczystości i oznajmił, że mikrochipy ukryte w szkolnych tarczach zostały wyłączone. To oznaczało, że kolejny rok szkolny dobiegł końca i rozpoczęły się wakacje. Kwadrans później wszyscy uczniowie z internatu porządkowali w pokojach swoje manatki. Przygotowywali się do wyjazdu w rodzinne strony. W ten sposób dla Niny i Ady nadarzył się doskonały moment, by w spokoju usiąść na ulubionej ławce przy szkolnym boisku i porozmawiać. Ada miała coś ważnego do powiedzenia, ale zupełnie nie wiedziała, jak zacząć. - Piąteczek, pią Mamy weekend - zachęciła Nina. - Jak i gdzie będziemy świętowały twój sukces? Ada spojrzała jej w oczy. - Przestań! Nie bawi mnie to. Słyszałam, jak Elwira mówiła do Sary, że oszukiwałam. - Elwira to zdzira! Co ona może wiedzieć? Nawet z tobą nie rozmawia - odparł