Ebook Pióro. Autobiografia literacka mobi,epub

ba nie. Za mało lot­ny. Nie by­li­śmy nad­mier­nie po­dejrz­li­wi. Pra­gnę­li­śmy, tak się wy­da­je, zna­leźć ja­kiś azyl, gdzie nie obo­wią­zu­ją po­wszech­nie sto­so­wa­ne oce­ny i pra­wa. Naj­waż­niej­szym przed­mio­tem na­szych roz­wa­żań była li­te­ra­tu­ra. Czu­li­śmy się zwol­nie­ni z po­win­no­ści przy­pi­sa­nych zwy­kłym zja­da­czom chle­ba. No­wo­ści wy­daw­ni­cze. Ktoś nam za­im­po­no­wał. Wy­wa­lił ka­wał pro­zy. Albo po­ka­zał wła­sną nie­udol­ność. Oce­na wła­snych do­ko­nań. - To ci się uda­ło! - W tym jest siła, po­wsta­je gę­sty ob­raz! - Te sło­wa jak przy­ro­śnię­te do rze­czy! Chło­sta­li­śmy się bi­czem bez­li­to­snej kry­ty­ki. Cha­ła, pu­ste, rzad­kie, kicz! Czy­tał swo­je wier­sze Ro­man Śli­wo­nik i roz­wi­ja­ła się go­rą­ca dys­ku­sja. Zby­szek Sło­jew­ski zwie­rzał się ze swa­dą, kogo to ze sta­rych nu­dzia­rzy z li­te­rac­kie­go pan­te­onu do­pad­nie i ośmie­szy w na­stęp­nym ar­ty­ku­le. Roz­kła­da­li­śmy płach­ty ga­ze­ty z opo­wia­da­niem Je­rze­go Krzysz­to­nia i chwa­li­li­śmy lub ga­ni­li­śmy jego pro­zę. Kil­ku w tym krę­gu wo­kół ,,Współ­cze­sno­ści" mia­ło już praw­dzi­wy de­biut li­te­rac­ki za sobą. Wy­da­li pierw­sze książ­ki w PAX-ie, dru­ko­wa­li w ty­go­dni­kach tego ka­to­lic­kie­go sto­wa­rzy­sze­nia pod wo­dzą Bo­le­sła­wa Pia­sec­kie­go, twór­cy ru­chu re­żi­mo­wych ka­to­li­ków apro­bu­ją­cych ko­mu­ni­stycz­ną rze­czy­wi­stość. Stam­tąd wła­śnie przy­był Sta­ni­sław Gro­cho­wiak, świet­ny po­eta, na­zna­czo­ny przez Boga ła­ską ta­len­tu. Wkrót­ce po­zna­łem Jur­ka Krzysz­to­nia, szcze­re­go, otwar­te­go ko­le­gę o nie­bie­skich oczach i ja­snej twa­rzy. Miał za sobą eg­zo­tycz­ne dzie­ciń­stwo, wy­wę­dro­wał z so­wiec­kie­go Ka­zach­sta­nu z kor­pu­sem An­der­sa, kil­ka lat spę­dził w In­diach. Wy­dru­ko­wał w ,,Kie­run­kach" dłu­gie opo­wia­da­nie osa­dzo­ne w sce­ne­rii tam­tych stron. Gan­ges, Ben­gal, coś ta­kie­go. Oni byli pra­wie pro­fe­sjo­na­li­sta­mi, pi­sa­nie sta­wa­ło się dla nich za­wo­dem. Od po­cząt­ku usta­bi­li­zo­wa­ni, wy­po­sa­że­ni przez tro­skli­we­go me­ce­na­sa z PAX-u w miesz­ka­nie, za­ło­ży­li ro­dzi­ny, mie­li dzie­ci, otrzy­ma­li ja­kieś ry­czał­ty w pra­sie. Dzie­li­ła mnie od nich znacz­na ba­rie­ra. O żad­nej ta­kiej pro­fe­sji, za­wo­do­wym uwią­za­niu, wca­le nie my­śla­łem. Na­to­miast tam­ci z rze­czo­wą po­wa­gą fa­chow­ców pod­cho­dzi­li do pi­sa­nia, dru­ku, sta­wek za ar­kusz, wier­szó­wek. Na­po­my­ka­li o po­trze­bie od­po­wied­nich wa­run­ków do twór­czej pra­cy; ga­bi­net, ure­gu­lo­wa­ny rytm pra­cy, sta­łe za­ple­cze ma­te­rial­ne. Cze­goś ta­kie­go w ogó­le nie bra­łem pod uwa­gę. Ży­łem w po­czu­ciu daru, któ­ry wy­zwo­lił mnie z pęt uczel­nia­nej za­leż­no­ści, ru­ty­ny i przy­pi­sa­nia do pła­skiej, bez­na­dziej­nej eg­zy­sten­cji. Po­czu­cie wol­no­ści łą­czy­łem z pi­sa­niem. Naj­bliż­szy był An­drzej Brycht, wiel­ki drab z Ło­dzi, ru­basz­ny osi­łek o brą­zo­wych oczach we­so­łe­go psia­ka, osło­nię­tych oku­la­ra­mi. Jego tek­sty: Bal­bi­na, Blit, dru­ko­wa­ne w tym cza­sie, po­wo­do­wa­ły burz­li­we re­ak­cje, kłu­ły bo­le­śnie wy­obraź­nię wraż­li­wych czy­tel­ni­ków. Za­pa­da­ły w pa­mięć. Czy­ta­łem za­chłan­nie i bez za­zdro­ści. Roz­pacz­li­wie smut­ne dzie­je chwac­kich chło­pa­ków z Ba­łut, szar­pa­ni­na koń­czą­ca się z re­gu­ły tra­gicz­nie, mia­ły wła­sny, ory­gi­nal­ny ton. Coś od­kry­wa­ły w bru­tal­nie do­sad­ny spo­sób. Cze­goś po­szu­ki­wa­ły, tro­pi­ły za­cie­kle. Były mi bliż­sze niż osła­wio­ne opo­wia­da­nia Mar­ka Hła­ski. Mniej te­atral­ne. Bar­dziej wy­to­pio­ne z praw­dzi­wej ma­te­rii ży­cia. Po­rów­ny­wa­łem ze swo­im pi­sa­niem. Czu­łem po­wi­no­wac­two. Przed­mie­ście, mrocz­ne za­uł­ki wiel­ko­miej­skie i lu­dzie do­tąd nie­wy­stę­pu­ją­cy w pol­skiej li­te­ra­tu­rze. Sam Brycht przy­po­mi­nał mo­ich kum­pli z Włoch, Ur­su­sa, Okę­cia, Pra­gi, Za­ci­sza, Zą­bek. Dużo mie­li­śmy po­dob­nych do­świad­czeń. Wy­bra­li­śmy się na osob­ną wód­kę. Tyl­ko we dwóch. Zra­zu te­sto­wa­li­śmy się na­wza­jem; doł­ki ko­mi­sa­ria­tów i wię­zien­ne cele nie były nam obce, zna­li­śmy prze­stęp­czą kmi­nę, po­ły­ki, chla­sta­nie się, moj­kę, dzier­ga­nie wzor­ków, czy