Ebook Pisarz i karawany mobi,epub

jest w in­nych ro­dzi­nach, wśród in­nych je­de­na­sto­lat­ków, by­łem sa­mot­ni­kiem. Gdy było mi smut­no, tę­sk­ni­łem do bab­ Pa­mię­ta­łem te dzie­ci, któ­re wy­pa­sa­ły kro­wy i przez cały rok mo­gły ob­ser­wo­wać przy­ro­dę. A ja mu­sia­łem wsta­wać rano, ubie­rać się po­spiesz­nie i słu­chać szy­der­cze­go gło­su ma­mu­si, je­śli przy­pad­kiem lewy but za­ło­ży­łem na pra­wą nogę. A po­tem w szko­le nic spe­cjal­nie mnie nie in­te­re­so­wa­ło, nudy na pudy, wy­da­wa­ło mi się zresz­tą, że ja wszyst­ko już umiem, a sie­dze­nie w mu­rach to tyl­ko stra­ta cza­su. A moja kla­sa była ja­kaś obca i ba­łem się, tak bar­dzo się ba­łem, że aż w nocy prze­śla­do­wa­ły mnie okrop­ne sny. Wszy­scy sta­ra­li się mi do­ku­czyć, a ja nie mo­głem zmie­nić na­zwi­ska czy imie­nia, któ­re­go też nie zno­si­łem, na przy­kład zo­stać To­ma­szem, sko­ro tak miał na imię mój dzia­dek, w któ­re­go po­dob­no nie­szczę­śli­wie się wro­dzi­łem. Każ­dy za­mknął­by przede mną drzwi. Nie­wie­le star­si ode mnie lu­dzie mó­wi­li do mnie jak do gów­nia­rza, per: ty, a ja mu­sia­łem od­po­wia­dać im per: pan. Ja­kież to było nie­spra­wie­dli­we! Le­ża­łem w wan­nie i roz­my­śla­łem o tym swo­im nie­uda­nym ży­ciu. Uciecz­ka ni­cze­go by nie dała, zła­pa­no by mnie, za­nim do­tarł­bym do Eski­mo­sów, może na­wet wtrą­co­no do ja­kie­goś po­praw­cza­ Mama mó­wi­ła o psy­chia­trze, bo by­łem taki dłu­gi, więc nie mo­głem jej po­wie­dzieć, że nie, że to może ona, a nie ja po­win­na iść do le­ka­rza, nie mia­łem pra­wa gło­su. Oj­ciec mie­szał już chy­ba te swo­je ze­gar­ki z ko­chan­ka­mi, nie wiem, ile w tym było praw­dy, ale był bar­dzo zmie­nio­ny i wy­da­wał mi się sza­lo­ny, gdy ostat­nio mnie zbił, mia­łem wra­że­nie, że chciał mnie za­bić..., po­zbyć się mnie raz na za­wsze. Nie mia­łem na­wet żad­nej drob­nej, ale waż­nej za­baw­ki, fe­ty­sza, któ­ry chro­nił­by mnie albo da­wał ja­kąś siłę... Nie by­łem złym uczniem, ale nie za­le­ża­ło mi, aby być lep­szym. Nie od­po­wia­da­ła mi szko­ła, nie od­po­wia­dał mi dom, nie od­po­wia­da­ło mi ży­cie. Kie­dyś przy­nio­słem ma­łe­go kot­ka, aby nie być tak bar­dzo sa­mot­nym, ale nie uda­ło mi się go ukryć dłu­żej niż dwa dni. I obe­rwa­ło mi się oczy­wi­ście. Woda była już zu­peł­nie zim­na, mu­sia­łem bar­dzo się za­my­ślić. Do­le­wa­łem go­rą­cą. Chcia­łem się wy­grzać. Rze­czy­wi­ście, by­łem taki dłu­gi, że nie mie­ści­łem się w wan­nie. Mia­łem wra­że­nie, że to przez ostat­nie mi­nu­ty gwał­tow­nie uro­słem. Być może się­gnę tą swo­ją głu­pią czasz­ką su­fi­tu, gdy będę chciał wyjść z ła­zien­ki. I nie było ab­so­lut­nie ni­ko­go, z kim mógł­bym po­dzie­lić się swo­imi oba­wa­mi czy pro­ble­ma­mi. Dla­cze­go nie mia­łem sio­stry albo bra­ta? Nie mo­głem o tym roz­ma­wiać z mat­ką ani z oj­cem. Pła­kać mi się chcia­ło, gdy wy­obra­ża­łem so­bie taką roz­mo­wę... Na­wet nie mia­łem zdję­cia dziad­ka To­ma­sza, bo może do nie­go mógł­bym so­bie mó­wić... Po­cie­sze­nia mo­głem szu­kać u po­sta­ci fik­cyj­nych, bo­ha­te­rów ksią­żek, któ­re były dla mnie nie­sły­cha­nie waż­ne. Przy­po­mniał mi się Hol­den Cau­field z książ­ki ,,Bu­szu­ją­cy w zbo­żu". To wspa­nia­ły drą­gal! Prze­li­cza­jąc cale na cen­ty­me­try wy­cho­dzi­ło, że był pra­wie gło­wę wyż­szy ode mnie. Ale Hol­den miał szes­na­ście lat, mo­głem go jesz­cze prze­ro­snąć. Nie, nig­dy w ży­ciu! Ale Hol­den umiał so­bie ja­koś ra­dzić w świe­cie, któ­ry tak­że nie­zbyt mu od­po­wia­dał. Chciał­bym mieć ta­kie­go bra­ta albo ku­zy­na. 0 wszyst­kim moż­na by z nim po­roz­ma­wiać. O sa­mot­no­ści w tym wiel­kim domu, gdzie w po­ko­ju, zwa­nym sa­lo­nem, ko­bie­ta ukła­da fał­szy­we pa­sjan­se i ćwi­czy etiu­dy przy głu­pim for­te­pia­nie, a w dru­gim du­żym po­ko­ju męż­czy­zna dłu­bie w ze­gar­kach albo pi­sze li­sty do ko­cha­ Gów­no mnie to zresz­tą ob­cho­dzi­ło! Mia­łem wła­sne ży­cie i wie­dzia­łem, że mu­szę uczyć się ja­koś je roz­gry­wać. Ale jak ma to uczy­nić taki je­de­na­sto­let­ni brzdąc, wy­ro­śnię­ty i wy­chu­dzo­ny, z za­pad­nię­tą klat­ką pier­sio­wą, cho­ry na krzy­wi­cę, cho­ry na wszyst­ I na dziad­ka To­ma­sza też bar­dzo cho­ry. Pa­rzył mnie wrzą­tek. Za­krę­ci­łem ku­rek. - Co ty tam tak dłu­go ro­bisz?! - usły­sza­łem. - Ką�